زن نابینای افغان و شوهر ایرانی‌اش به یاری نابینایان افغانستان شتافتند

خانم سلامی با شوهرش اکنون در کابل یک مرکز کمک به افراد معلول ایجاد کرده است
 
در یک روز آفتابی و نسبتا سرد زمستانی کابل، در آپارتمانی در جاده دارالامان در غرب شهر کابل به دیدار زوجی رفتم که هردو نابینا هستند.
 
بنفشه یعقوبی در کابل متولد شده است. مدرسه و دانشگاه را در ایران خوانده و دو  کارشناسی ارشد خود را در رشته‌های علوم سیاسی و روابط بین‌الملل از دانشگاه‌های افغانستان گرفته است. بخش از کارش نویسندگی و سرودن شعر است.
 
خانم یعقوبی پنج سال پیش وقتی از مهاجرت برگشت با مهدی سلامی، نابینای ایرانی ازدواج کرد. با او در ایران آشنا شده بود. همسر او بعد از ازدواج شهروند افغانستان شد. این زوج نابینا نهادی برای کمک به نابینایان ایجاد کرده و با هم کار می‌کنند.
 
بنفشه یعقوبی می‌گوید: "فکر می‌کنم وقتی انسان تصمیم می‌گیرد موفق شود، برای رسیدن به اهدافش تلاش می‌کند، آهسته آهسته می‌تواند حرکت کند. من هم همین طور، فقط کوشش کردم حرکت کنم، هنوز به چیزهای که دوست دارم برسم نرسیده‌ام. در این راه همیشه مرا خانواده، دوستان و اطرافیانم تشویق کرده‌اند."
 
او در ایران با مهدی سلامی تصمیم گرفت که پس از ختم دانشگاه به افغانستان باز می‌گردند و برای کسانی که دارای معلولیت بینایی هستند، کار می‌کنند.
 
آنها بعد از بازگشت به افغانستان نهاد خدمات بازتوانی "راهیاب" را ایجاد کردند و به آموزش، بازتوانی و آگاهی‌دهی به افراد دارای معلولیت اقدام کردند که اکنون ۱۲۰ نابینا از خدمات این مرکز بهره می‌برند.
او اکنون در کابل به ده‌ها نابینای دیگر کمک می‌کند نابینایی برایم مهم نیست
بنفشه یعقوبی می‌گوید که خانواده‌اش هیچگاه به او این حس را نداده‌ است که نابینا و معلول است. نابینایی او را بزرگ نکرده و این بسیار مهم است.
 
او می‌گوید: "مشکلات زیاد دیدم، به ویژه وقتی به افغانستان آمدم. شاید صد بار به زمین افتادم. به حدی که استخوان پایم جابجا شد. اصلا برایم مهم نیست. هرکس شاید زمین بخورد. شاید یک بینا را هم ماشین بزند. از همین خاطر نابینایی برایم مهم نیست، چون من همین قسم زندگی می‌کنم و همین قسم هستم."
 
خانم یعقوبی می‌گوید که وقتی از شاگردانش می‌پرسد که چه مشکل دارند؟ آنان جوابی برای او ندارند. این ناشی از رفتاری می‌شود که او با شاگردانش دارد و همیشه تلاش می‌کند که موضوع نابینایی در زندگی آنان پر رنگ نباشد.
دادخواهی برای معلولان
بنفشه یعقوبی می‌گوید معلولان در افغانستان با مشکلات فراوانی دست و پنجه نرم می‌کنند. او درکنار اینکه زمینه آموزش نابینایان را فراهم کرده، برای آنها دادخواهی نیز می‌کند.
 
دغدغه اصلی او ایجاد سهولت برای معلولان در نهادهای دولتی، غیردولتی و فراهم کردن زمینه کار برای آنان است.
خانم یعقوبی می گوید که معلولان افغانستان مشکلات زیادی دارند او می‌گوید هدفش از بین بردن تبعیض میان معلولان جنگی و غیرجنگی، همانند کسانی که مادرزاد یا طبیعی معلول هستند.
 
به گفته او معلولیت در همه کشورها وجود دارد و نمی‌توان آن را نادیده گرفت. برای این او در افغانستان کار می‌کند تا به معلولان توجه شود و حقوق قانونی آنان در نظر گرفته شود.
 
خانم یعقوبی می‌گوید که سه درصد مشاغل در ادارات باید به معلولان اختصاص یابد که هنوز تحقق نیافته است.
 
او می‌گوید معلولان در مجلس سنای افغانستان یک نماینده دارند، اما تلاش‌ها برای اینکه معلولان در مجلس نمایندگان هم نماینده‌ای داشته باشد، ادامه دارد.
 
نهاد راهیاب که توسط بنفشه و همسرش ایجاد شده، به نابینایان کمک می‌کند تا خواندن و نوشتن و کار با کامپیوتر را یاد بگیرند.
 
همسر خانم یعقوبی مدرک کارشناسی علوم تربیتی دارد. او به زبان‌های فارسی، عربی، انگلیسی و فرانسوی صحبت می‌کند و در مرکز رهیاب مسئولیت آموزش کامپیوتر و موسیقی به نابینایان را دارد.
 
۱۰ زن و مرد نابینا در این مرکز کامپیوتر یاد گرفتند و حالا در نهاد‌های دولتی و غیردولتی به دنبال کارند.