پیشکسوتی که با لب و دهان دوخته، مسافرکشی می‌کند!

منوچهر شفقتیان، نامی است که هواداران سالخورده فوتبال، با نامش خاطره ها دارند. مدافع اسبق تیم ملی که با درخشش در تیم دارایی، روزی پیراهن تیم محبوب خود، پرسپولیس را به تن کرده و در پازل ترکیب علی پروین، زوج مثال زدنی با مجتبی محرمی در جناح چپ سرخپوشان پایتخت شکل داده بود، روزگار تلخی را سپری می‌کند.
 
در روزهایی که هنوز پول وارد فوتبال کشور نشده‌بود و بازیکنان با عرق و تعصب، عاشقانه پیراهن تیم محبوب خود را به تن کرده و عرق می‌ریختند، منوچهر شفقتیان با پیشی گرفتن از امثال اصغر حاجیلو و مجتبی محرمی، در ترکیب پرویز دهداری در تیم ملی، حضور داشت. هرچند، تمام آن حضور ها، لقمه نانی برایش نمی‌شوند تا با مشقت و سختی تمام، معاشش را امرار که نه، فقط از سر بگذارند.
 
در روزگاری که پیشکسوتان تنها با درگذشت خود به کانون توجهات می‌رسند و اثری از مهر و وفا یافت نمی‌شود، امثال شفقتیان برای دیده و شنیده شدن، باید لب و دهانش را در شب یلدا دوخته و اعتصاب غذا کند تا با زخم معده، زخم هایش را به چشم و گوش مسئولان برساند.
 
حرفش حرف ناحساب نیست. نه کاسه‌ای در دست گرفته و نه می‌خواهد کسی را تلکه کند. مدرک مربی‌گری درجه A آسیا دارد و تنها انتظارش این است به پاس آن همه زحمت برای تیم ملی و پرسپولیس، میدانی در اختیارش قرار گیرد. فرقی نمی‌کند، تیم نونهالان، نوجوانان، دسته۳ یا دسته ۲، فقط چشم انتظار هفت میلیونی است که بتواند با آن اقساط پراید خوابیده شده‌اش را پرداخته و وسیله امرار معاش خود را آزاد کند. هفت میلیونی که هزینه یک وعده غذای پرسپولیسی‌ها در اردوی دوبی می‌شود و با آن می‌توان زندگی از هم پاشیده منوچهرخان را اقلا به حالت ۳ – ۴ سال پیشش بازگرداند. تا مثل سابق، وقتی که هنوز سکته نکرده‌بود، زندگی‌اش را بگذراند.
 
برای پیشکسوتی که در دوران سالخوردگی‌اش باید همسر را به خانه پدر بازگردانه و شب ها را با چادر زدن در مرقد امام صبح کند، یک شغل در حاشیه فوتبال و در حد مسئول لباسشویی یک تیم فوتبال شدن هم آرزوست. آرزویی که برای یک ملی‌پوش اسبق در فوتبالی با گردش مالی کلان امروزی، جفایی است در حق این بزرگمرد.
 
کاش پیش از این که این عزیزان از میان ما پر بکشند، در زمانی که در قید حیات هستند، قدرشان را بدانیم و درکشان کنیم. حق شفقتیان ها در فوتبال لوکس و پرستاره امروزی، این نیست که با کمر شکسته و چشمان بهاری، سفره دل باز کرده و ناگفته هایش را با بغض بر زبان آورد. به امید رسیدگی، به امید قدرشناسی…