سرنوشت نوجوانان زابلی که قهرمان آسیا میشوند
رأی دهید
سال ۲۰۰۳ در مسابقات کشتی فرنگی نوجوانان آسیا، رضا شیخی از زابل قهرمان نوجوانان آسیا شد. ۱۳ سال بعد، بار دیگر نوجوانی از زابل، امید آرامی، و باز هم در تایوان، طلای نوجوانان آسیا را گرفت.
از دید کارشناسان او میتوانست در مسیر حمید سوریان قرار بگیرد. سوریان هم دو سال قبل از او در نوجوانان آسیا کشتی گرفته بود. اما رضا شیخی نتوانست موفقیت خود در رده نوجوانان را تداوم ببخشد.
حالا بار دیگر در تایوان، کشتیگیری از زابل روی سکوی نخست آسیا ایستاده. امید آرامی سومین کشتیگیر از استان سیستان و بلوچستان است که به نشان طلای نوجوانان آسیا میرسد.
رضا شیخی در سال ۲۰۰۳ به میزبانی تایوان و محمد غلامی هم سال ۲۰۰۹ در هندوستان، نشان طلا را به گردن آویختند. هر سه نیز در سبک وزن، قهرمان آسیا شدند.
آیا میتوان امیدوار بود که امید آرامی برخلاف دو هم استانی خود، بتواند در رده جوانان و بزرگسالان هم به موفقیت بینالمللی برسد؟
در این خصوص باید دید چقدر موقعیت و امکانات محلی او با قهرمانان پیشین تفاوت کرده است. فدراسیون کشتی تا چه اندازه میتواند فضای رشد و ارتقا را برایش مهیا کند؟
سرمربی تیم ملی کشتی فرنگی نوجوانان در این باره گفته است: قزاقستان، قرقیزستان و هند در هر وزن دو کشتیگیر داشتند. ما هم خیلی دوست داشتیم در هر وزن دو نفر ببریم اما مشکلات مالی فدراسیون این اجازه را نداد.
نایب قهرمان سال ۲۰۰۵ جهان درباره جدیت مشکلات مالی برای تیمهای ملی گفت: حتی به کشتیگیرانی که مدال طلای آسیا را گرفتهاند نتوانستیم ریالی پاداش دهیم. نه این که نخواهیم، بلکه پولی نبوده که بخواهیم به آنها بدهیم.
او در ادامه گفت: از مسئولان خواهش میکنم حداقل حرفهای این بچهها را بشنوند. بسیاری از این کشتیگیران از قشر ضعیف جامعه هستند. وظیفه من این است که حق آنها را پیگیری کنم.
سرمربی تیم ملی نوجوانان از امید آرامی نام برد و گفت: از روستاهای زابل آمده و مقتدرانه به مدال طلای آسیا رسیده. اما حتی پول بلیت هواپیما را نداشت تا به شهرش برگردد. همیشه مجبور است با سن کمش، برای حضور در تمرینات، یک شبانهروز با اتوبوس در مسیر باشد.
اشکانی یادآور شد: «وقتی پای صحبتهای امثال او در تیم ملی بنشینی واقعاً گریهات میگیرد که چه مشکلاتی دارند. هر کشوری آرزوی چنین ورزشکارانی را دارد اما مسئولین کشور ما یک تشکر خشک و خالی هم از آنها نمیکنند.»
عباس آرامی مربی کشتی باشگاه شهید لکزایی شهرستان زابل است و تعدادی از شاگردانش مانند علیالله دو، حسینعلی رخشانی ، ملاشاهی، امیرحسین پودینه و امید آرامی به سطوح بالای این رشته ورزشی رسیدهاند.
او در مصاحبه با سایت «خبر سیستان» گفته است: امکانات ما قابل قیاس با سایر نقاط کشور نیست. فرزندان ما با کمترین امکانات و در شرایط بد، بهترین نتایج را کسب کردهاند. نه به امید و نه مربیان سازنده استان، حتی یک تقدیر نامه هم اهدا نشد!
آقای آرامی میگوید: در هر مسابقهای که مقام آوردیم افراد زیادی آمدند و عکس یادگاری گرفتند؛ قولهایی دادند که بعداً فراموش شد. نماینده قبلی دکتر سیدباقر حسینی قول داده بود مبلغ ناچیز یک میلیون تومان را به امید پاداش بدهد. دوره نمایندگیاش تمام شد اما به وعدهاش عمل نکرد.
او گفته است: از سمنان پیشنهاد مناسبی از لحاظ مالی داشتم اما به خاطر «سیستان و عشق به این خاک» ماندم تا استعدادهای استان را برای ورود به کشتی پرورش دهم.
از دید کارشناسان او میتوانست در مسیر حمید سوریان قرار بگیرد. سوریان هم دو سال قبل از او در نوجوانان آسیا کشتی گرفته بود. اما رضا شیخی نتوانست موفقیت خود در رده نوجوانان را تداوم ببخشد.
حالا بار دیگر در تایوان، کشتیگیری از زابل روی سکوی نخست آسیا ایستاده. امید آرامی سومین کشتیگیر از استان سیستان و بلوچستان است که به نشان طلای نوجوانان آسیا میرسد.
رضا شیخی در سال ۲۰۰۳ به میزبانی تایوان و محمد غلامی هم سال ۲۰۰۹ در هندوستان، نشان طلا را به گردن آویختند. هر سه نیز در سبک وزن، قهرمان آسیا شدند.
آیا میتوان امیدوار بود که امید آرامی برخلاف دو هم استانی خود، بتواند در رده جوانان و بزرگسالان هم به موفقیت بینالمللی برسد؟
در این خصوص باید دید چقدر موقعیت و امکانات محلی او با قهرمانان پیشین تفاوت کرده است. فدراسیون کشتی تا چه اندازه میتواند فضای رشد و ارتقا را برایش مهیا کند؟
سرمربی تیم ملی کشتی فرنگی نوجوانان در این باره گفته است: قزاقستان، قرقیزستان و هند در هر وزن دو کشتیگیر داشتند. ما هم خیلی دوست داشتیم در هر وزن دو نفر ببریم اما مشکلات مالی فدراسیون این اجازه را نداد.
نایب قهرمان سال ۲۰۰۵ جهان درباره جدیت مشکلات مالی برای تیمهای ملی گفت: حتی به کشتیگیرانی که مدال طلای آسیا را گرفتهاند نتوانستیم ریالی پاداش دهیم. نه این که نخواهیم، بلکه پولی نبوده که بخواهیم به آنها بدهیم.
او در ادامه گفت: از مسئولان خواهش میکنم حداقل حرفهای این بچهها را بشنوند. بسیاری از این کشتیگیران از قشر ضعیف جامعه هستند. وظیفه من این است که حق آنها را پیگیری کنم.
سرمربی تیم ملی نوجوانان از امید آرامی نام برد و گفت: از روستاهای زابل آمده و مقتدرانه به مدال طلای آسیا رسیده. اما حتی پول بلیت هواپیما را نداشت تا به شهرش برگردد. همیشه مجبور است با سن کمش، برای حضور در تمرینات، یک شبانهروز با اتوبوس در مسیر باشد.
اشکانی یادآور شد: «وقتی پای صحبتهای امثال او در تیم ملی بنشینی واقعاً گریهات میگیرد که چه مشکلاتی دارند. هر کشوری آرزوی چنین ورزشکارانی را دارد اما مسئولین کشور ما یک تشکر خشک و خالی هم از آنها نمیکنند.»
عباس آرامی مربی کشتی باشگاه شهید لکزایی شهرستان زابل است و تعدادی از شاگردانش مانند علیالله دو، حسینعلی رخشانی ، ملاشاهی، امیرحسین پودینه و امید آرامی به سطوح بالای این رشته ورزشی رسیدهاند.
او در مصاحبه با سایت «خبر سیستان» گفته است: امکانات ما قابل قیاس با سایر نقاط کشور نیست. فرزندان ما با کمترین امکانات و در شرایط بد، بهترین نتایج را کسب کردهاند. نه به امید و نه مربیان سازنده استان، حتی یک تقدیر نامه هم اهدا نشد!
آقای آرامی میگوید: در هر مسابقهای که مقام آوردیم افراد زیادی آمدند و عکس یادگاری گرفتند؛ قولهایی دادند که بعداً فراموش شد. نماینده قبلی دکتر سیدباقر حسینی قول داده بود مبلغ ناچیز یک میلیون تومان را به امید پاداش بدهد. دوره نمایندگیاش تمام شد اما به وعدهاش عمل نکرد.
او گفته است: از سمنان پیشنهاد مناسبی از لحاظ مالی داشتم اما به خاطر «سیستان و عشق به این خاک» ماندم تا استعدادهای استان را برای ورود به کشتی پرورش دهم.
