بیشتر سربازان حاضر در عکس معروف به "سِلفی آخر" زنده هستند

 عکاس عکسی که این روزها به عنوان آخرین "سِلفی" سربازان جان‌باخته‌ پادگان آموزشی صفر-پنج کرمان دست به دست می‌شود می‌گوید قریب به اتفاق حاضران در این عکس در حال حاضر زنده هستند و خودش نیز سوار اتوبوس سانحه‌دیده نبوده است.
 
"آرش امیدوار" در گفتگویی با شماره‌ی روز شنبه (۵ تیر-۲۵ ژوئن) روزنامه "فرهیختگان" گفته «۱۰ نفر از دوستان صمیمی‌اش در دوره آموزشی، در سانحه سقوط مرگ‌بار اتوبوس سربازان به دره در نی‌ریز فارس فوت شده‌اند» با این وجود خودش «خوش‌شانس بوده که با اتوبوس به اهواز نرفته است».
 
وی ماجرای ثبت این تصویر معروف را نیز این‌گونه توضیح می‌دهد: «وقتی از آموزشی ترخیص شدیم و گوشی‌های‌مان را جلوی در به ما دادند، در لحظه آخر قبل از خروج، با گوشی‌ام عکس سلفی را گرفتم. بیشتر بچه‌ها خوشحال بودند که محل ادامه خدمت‌شان نزدیک محل سکونت‌شان است. البته کسانی که در تصویر دیده می‌شوند، جز سه نفری که در آخر عکس هستند، بقیه خوشبختانه زنده مانده‌اند.»
 
"آرش" با بیان این‌که خودش هم قرار بود با همان اتوبوس به خانه برود، افزوده: «کار خیلی واجبی برایم پیش آمد که مجبور شدم به شیراز بروم تا از آنجا به لار پیش خانواده‌ام عزیمت کنم. در اتوبوس شیراز بودم که خبردار شدم این اتفاق افتاده است.»
 
او در عین حال تصریح می‌کند که بیشتر سربازها به دلیل مسیر طولانی و هزینه‌بر بودن، می‌خواستند با همان اتوبوس پادگان به خانه‌های‌شان بروند.
 
آرش امیدوار در خصوص نامه‌‌ای منتسب به یکی از سربازان پادگان صفر-پنج درباره‌ی رفتار بد فرماندهان پادگان در طول دوره‌ی آموزشی نیز گفته: «این نامه صحت ندارد چون فرمانده گروهان و گردان با ما برخورد بدی نداشتند. همه ما افسر وظیفه بودیم و وقتی برخی سربازها رفتار نادرستی داشتند، فرمانده گروهان یا گردان می‌گفتند شما تحصیل‌کرده هستید و این رفتار در شأن شما نیست؛ اما هرگز برخورد بدی با ما صورت نگرفت.»
 

این اظهارات در حالی است که "فرهیختگان" از قول یکی از سربازان مصدوم سانحه‌ نوشته که «در پادگان صفر-پنج کرمان، با سربازها برخوردهای خوبی صورت نمی‌گیرد و [فرماندهان] آن‌قدر عتاب می‌دهند که همه را از سربازی رفتن پشیمان می‌کنند».
 
این سرباز که نخواسته نامش رسانه‌ای شود، افزوده: «سه نفر از سربازان که اتفاقا همه آن‌ها نیز فوت شده‌اند در مورد سختی‌هایی که در پادگان داشتیم در دفترچه خاطرات‌شان مطالبی نوشته‌اند که تلخ است. یکی از موضوعات این بود که ما روز سی‌ام باید مرخص می‌شدیم، ولی بدون هیچ قانونی، دو روز دیگر هم در پادگان نگه‌مان داشتند تا کارهای پادگان انجام شود و یکم تیر شبانه ما را با اتوبوس‌های معیوب روانه دزفول کردند.»