فرودگاه مهرآباد؛ نماد عقب گرد در توسعه رفاه اجتماعی! + عکس

پارسینه : دیر زمانی نیست که از ایران به عنوان کشور در حال توسعه یاد می شود. هنوز هم بر سر اینکه در واقع کشور ما چند گام از پله های ترقی و پیشرفت را در زمینه های مختلف طی کرده و در زمره کشورهای در حال توسعه قرار گرفته باشد، محل اختلاف بسیاری از صاحبنظران و تحلیلگران است.
 
آنچه که مسلم است رسیدن به توسعه یافتگی الزاماتی دارد که طی کردن آن بی شک بدون همکاری متقابل مردم و دولتها میسر نخواهد شد.از سویی دیگر اتلاق عنوان عقب افتادگی هم برای جامعه ی نیمه پویای امروز ایران، به راستی زیبنده نیست و قدمهای موثری نیز در این رابطه از سوی متولیان امر برداشته شده است.
 
اما در این برزخ مسیر توسعه و عقب ماندگی، یکی از شاخص های توسعه یافتگی به یادمان می آورد که: افزایش ثروت و رفاه مردم جامعه و ایجاد اشتغال از اهداف توسعه اقتصادی است که هر دو در راستای عدالت اجتماعی است.
 
نگاه به توسعه اقتصادی در کشورهای پیشرفته و کشورهای توسعه نیافته متفاوت است. در کشورهای توسعه یافته، هدف اصلی افزایش رفاه و امکانات مردم است در حالی که در کشورهای عقب مانده، بیشتر ریشه کنی فقر و افزایش عدالت اجتماعی مدنظر است.
 
تازه در اینجا دریچه باز شده تا بتوان علائم عقب افتادگی را با چشم غیر مسلح در همین گوشه و کنار شهر شاهد باشیم.کدام شهر؟ پایتخت ایران.تهران عزیز.کلان شهری که سالانه پذیرای ده ها هزار نفر مهاجر دائمی، ماهانه صدها هزار نفر گردشگر، و روزانه میلیونها نفر مسافر موقت و نیمه دائمی از سراسر کشور است.
 
حال تشخیص اینکه دولتمردان و متولیان امر به دنبال افزایش رفاه و امکانات مردم هستند و یا اینکه اولویت آنها افزایش عدالت اجتماعی است، را بر عهده شما میگذاریم؛ پر واضح است پاسخ شما راه را برای رونمایی علمی تر از عقب افتادگی و یا توسعه یافتگی جامعه ما هموارتر خواهد کرد.
 
بحث ریشه کنی فقر و اینکه آیا کشورمان کاملاً در اجرای این سیاست پس از انقلاب اسلامی و دردولتهای قبلی موفق بوده یا نه، در مجال این گزارش نیست و بدیهی است اگر از جلمه کشورهایی هستیم که صفت "در حال توسعه "را یدک میکشیم پس بی شک قدمهای مثبتی در این زمینه برداشته شده، منتها این روزها واژه رنگ پریده ی "رفاه اجتماعی "به شکل مطلوب، آنهم در کلان شهری چون تهران از نکاتی است که روزانه بسیاری از شهروندان کلان شهرها و مخصوصاً پایتخت نشینان را به شدت تحت تأثیر منفی قرار می دهد.
 
مصداق بارز وضعیت وخیم عدالت و رفاه اجتماعی، این روزها در فرودگاه نامدار بین المللی مهرآباد، در قطب ترانزیت مسافری پایتخت به شکلی در خور تامل، هویداست. فرودگاهی که امروز شاهد رفت و آمد سیاسیون، سفرا، وزرا، چهره های شاخص بین المللی وگردشگران خارجی تا مسافران عادی است.
 
فرودگاه تاریخی مهرآباد که در دل تاریخ شاهد و ناظر بسیاری از رویدادهای مهم و سرنوشت ساز این مرز و بوم بوده و برای میلیونها ایرانی تداعی کننده خاطرات تلخ و شیرین است، حال و احوال خوبی برای مسافرانش ندارد و به شدت از بی برنامگی و ضعف میزبانی در رنج است. فرودگاهی که به نظر می رسد پس از راه اندازی فرودگاه بین المللی امام خمینی(ره) با بی مهری و بی برنامگی از سوی متولیانش دست و پنجه نرم می کند.
 
کافیست فقط یکبار گذرتان به این فرودگاه افتاده تا از نزدیک طعم سرگردانی (ضعف سیستم ترابری) تا کمبود امکانات اولیه برای مسافرانش را تجربه کنید. بر شمردن برخی از بدیهی ترین حقوق شهروندی که در فرودگاه نامدار پایتخت به چشم نمی آید و الزامی بر رعایت و کنترل کیفیت آن وجود ندارد، خالی از لطف نیست.
 
دقیقاً معیارهایی که به خوبی فاصله توسعه یافتگی و رفاه اجتماعی شهروند ایرانی با شهروند یکی از کشورهای توسعه یافته و یا در حال توسعه را تمام قد به رخ میکشد.جایی که قضاوت برای کودک ۴ ساله هم به راحتی میسر می کند.
 
شاید نتیجه عادلانه قضاوت کردنتان پس از بازگو کردن آشکار ترین حقوقی که از شما در این فرودگاه (سهواً) سلب شده، منتهی به تأیید گله ای شود که مدتهاست بر سر زبان است و گوشی بدهکار آن نیست.
 
مدتی پس از انتقال پروازهای بین المللی از فرودگاه مهراباد به فرودگاه امام خمینی (ره) طرح توسعه ترمینالهای این فرودگاه مطرح و اجرایی شد.
 
 
از اواسط دهه ۸۰ شمسی تا کنون (بهار۹۵) همواره ترمینالها و محوطه این فرودگاه در هر سه بخش پروازهای خطوط ایران ایر و حجاج و سایر ایر لاینها شاهد بازسازی و مرمت بوده و در این بین، مزاحمتهای فراوانی ناخواسته و از روی بی درایتی برای مسافران اتفاق افتاده است.
 
این در حالی است که ظاهراً معلوم نیست این پروژه های عمرانی دقیقاً از کی آغاز شده و انشاالله قرار است تا کی ادامه پیدا کند.بطور مثال اگر با خودروی خود وارد محوطه فرودگاه شوید، به وضوح عدم گنجایش و فضای بسیار محدود پارکینگ این فرودگاه عظیم شما را با شوک نرسیدن به پروازتان روبرو خواهد کرد.
 
مدتهاست بلوکهای بتونی انسداد کننده مسیرها از یک سو و طبقات پارکینگ این مجموعه که مملو از پارک خودروهایی است که به شکلی نامنظم و شلخته پارک شده اند از سویی دیگر به شکل زشتی از لحاظ بصری، فضای محوطه را تحت تأثیر قرار داده اند و ظاهراً پایانی بر این بی نظمی وجود ندارد.
 
از همه بدتر که مأموران پارکینگ در صورتی که فضا برای پارک خودروی شما نباشد، از شما درخواست میکنند، خودرو را در حالت خلاص قرار داده تا در نبودتان، با هول دادن، نسبت به جابجایی اتومبیلتان اقدام نمایند!
 
در جایی دیگر اگر زمانتان ذیق بوده و فضای مناسبی برای پارک خودرو نداشته باشید، اولاً باید خودرو را به بیرون از محوطه حداقل در شعاع یک کیلومتری منتقل و در جایی که تابلو توقف مطلقاً ممنوع وجود نداشته باشد پارک کنید. که البته یافتن همچین محلی هم حتی در شعاع یک کیلومتری نیز محال بنظر می رسد.
 
با وجود این تفاسیر شک نکنید اگر جایی هم برای پارک یافتید، خبری از سبد و ترالی حمل بار نخواهد بود.بطور کل در محوطه پارکینگ خود به شخصه باید با هر سن و سالی چمدانهای سنگینتان را حمل کنید و یا اینکه با پرداخت مبالغی بین ۱۵ تا ۲۵ هزارتومان، این مسئولیت را بر عهده مافیای حمل بار بسپارید.
 
 
فقط باید خوب حواستان باشد، اگر شب و یا سحرگاه پرواز دارید، با خود چراغ قوه همراه داشته باشید تا زمینهای خاکی و سیمانی و جداول در حال مرمت، موجب زمین خوردن و زخمی شدن شما نشود.
 
 
بخش مهمی از محوطه یاد شده نیز بطور کل فاقد طراحی حمل و نقل معلولین و سالخوردگان است.این به این معنا و مفهوم است که اگر با ویلچر و یا عصا و یا واکر در حال حرکتید، بهیچ وجهی فکر حضور در محوطه پارکینگ و ترمینال فرودگاه را به سرتان وارد نکنید، مگر اینکه با پرداخت مبلغی نچندان کم، از عوامل بار بر و یا خدماتی درخواست کنید تا شما و لوازمتان را کلاً بلند کرده و از عوارض، پستی و بلندیهای نابسامان ورودی فرودگاه به سلامت عبور دهند.همه اینها غیر از مواردی است که از آن گذر میکنیم.مانند خرابی آسانسورها.یعنی فرض براین است که آسانسورها سالم و به کارشان ادامه می دهند.
 
خب تا اینجا در خصوص مسافرینی صحبت شد که با خودروی خود و به خیال پارک کردن بی دغدغه وسیله نقلیه شخصی وارد فرودگاه مهرآباد می شوند و با نا امیدی چند وجهی روبرو می گردند.
 
در جایی دیگر شاهد عدم علامت گذاری و نصب تابلوهای راهنما هستید.چیزی که در سراسر ورودی های ترمینالهای مهرآباد به شدت مسافران را گیج و سردر گم میکند. از همان خیابان آزادی که وارد بخش فرودگاهی مهرآباد می شوید، اصلاً نمیدانید با توجه به ایر لاین خود باید وارد کدام بخش ترمینال شوید.برای مشاهده این وضعیت کافیست دقایقی در خیابان ورودی ترمینالها بایستید تا ببینید مسافران سر در گم در حال پرسش در خصوص ایستگاه ایرلاینها از رهگذران و مأموران هستند. بعد از آن در داخل محوطه نیز هیچ تابلوی ورودی و خروجی قابل رویت و درست و حسابی نمیابید.البته منظورمان تابلوهایی منقش به زبان شیرین فارسی است و داستان گیج شدن سایر گردشگران خارجی تا افراد بی سواد هم در شرایط مشابه در نوع خود جای بسی تأسف دارد. نصب تابلو های یاد شده از بدیهی ترین وظایف مدیران فرودگاه مهرآباد است که به شدت نقص این مورد، نه فقط خود نمایی می کند بلکه موجب از دست رفتن زمان و متاسفانه از دست دادن پرواز نیز می شود.
 
در آخر نیز بحث تاکسی و حمل و نقل مسافران با تاکسی های فرودگاهی است.موردی که سالهای سال است هیچ گوش شنوایی برای سازماندهی مناسب آنها وجود نداشته و ندارد.مسافرینی که به تهران می آیند در واقع با رقابت عجیب شرکتهای تاکسیرانی خصوصی مواجه می شوند که در اغلب موارد همراه با اخذ مبالغ گزاف سازماندهی نامناسب، بی انضباطی وافر همراه است.مسافر محکوم است یا از تاکسی فرودگاه استفاده کند و یا صدها متر با بار به بیرون از محوطه فرودگاه رفته با خودروهای مسافر بر شخصی به مقصد خود عزیمت کنند.
 
در هر دو مورد هیچ تعرفه استاندارد و قانونی برای طی مسافت مشخص درج و در اختیار مسافر قرار نگرفته است. در جایی که مسافر گاهی برای کم کردن هزینه سفر درون شهری، باید با مسافرین دیگر همراه شده و در چند مسیر مختلف میهمان یکدیگر باشند.در این میان راننده از حمل مسافران عاجز، مبالغ بسیار زیادتر از حد متعارف تصاحب میکند.
 
تمام این بی نظمی ها در روزهایی که مسافر زیاد است، تعطیلات نزدیک است و یا شرایط غیر مترقبه ای از جمله ریزش باران و باد و طوفان و....وجود داشته باشد، به شکل شگفت انگیزی چند برابر افزایش می یابد و در این بین مسافر بیچاره متحمل خسارتهای متفاوتی میگردد.
 
رسیدن به توسعه یافتگی و رفاه اجتماعی با شعار و وعده میسر نمیشود.توسعه یافتگی را از همین نقطه باید آغاز کرد.جایی که بدیهی ترین توقع مردم پشت گوش افتاده و میلی برای زدودن این غبار، حداقل در این چند سال از سوی متولیان و مدیران امر دیده نشده و ظاهراً نخواهد شد.