دلیل ناراحتی کروش از حبیب کاشانی این بود : چرا جلــوی مایلی‌کهن را نگرفت؟

بعد از بازی تیم ملی امید ایران با سوریه، کروش دوباره سوژه شد‌؛ اول به خاطر اینکه در لحظه گلزنی تیم خوشحالی نکرده و دوم اینکه جوری از جایگاه ویژه خارج شده که با حبیب کاشانی مدیر تیم ملی، رودررو نشود. حتی خروج او از فرودگاه به عنوان فرار خوانده شد.

 

اینکه کروش با حبیب کاشانی در ورزشگاه رودررو نشده و در طول بازی با او حتی حرف نزده، اتفاقی طبیعی بوده است. کارلوس از مدیر تیم ملی امید بی‌اندازه ناراحت است و این ناراحتی‌‌اش هم به مصاحبه‌های مایلی‌کهن و البته مصاحبه شخص کاشانی برمی‌گردد. در روزهایی که مایلی‌کهن علیه کروش مصاحبه می‌کرد، مدیر تیم امید هیچ‌گاه او را از این کار منع نکرد. کارلوس چندی قبل وقتی به کفاشیان گفت که چرا مایلی‌کهن علیه‌‌اش این‌قدر مصاحبه می‌کند، او گفت از حبیب کاشانی می‌خواهد تا مانع مصاحبه‌هایش شود. مایلی‌کهن اما ادامه داد تا کروش از مدیر تیم ملی دلخور شود که انگار او هم علاقه دارد مایلی‌کهن علیه‌‌اش حرف بزند. همچنین قبل از شروع مسابقات تیم ملی امید گفتند: «او طبق قانون اجازه ندارد به هتل تیم ملی المپیک برود و آنجا بماند.» این جمله، ناراحتی و دلخوری کروش را تشدید کرد.

 

سرمربی تیم ملی این روزها در قطر غریبه‌تر از همه است. تیم ملی امید در این کشور اردو زده ولی کروش اجازه نزدیک شدن به اردوی تیم را ندارد. او حتی نمی‌تواند به اردوی تیم برود. وقتی هم به ورزشگاه می‌رود تا بازی‌ها را ببیند، کسی نیست از جمع امیدها که به او خوشامد بگوید. این فضا در همان بازی ایران و سوریه به قدری کارلوس را دلخور کرد که ترجیح داد در پایان مسابقه هم با کاشانی رودررو نشود.

 

کروش برخلاف اکثر فوتبالی‌های ایران یک ویژگی مهم رفتاری دارد‌؛ اینکه اگر از فردی ناراحت است پشت‌ سر او حرف نزند و مقابلش لبخند بزند. در ایران معمولاً همین شکلی است. دشمن‌ها در ظاهر با هم خوبند و پشت پرده ... کروش اما ترجیح داد سه‌شنبه شب چیزی که هست را نشان دهد‌؛ ناراحتی از کاشانی و امیدها. او همیشه به نزدیکانش می‌گوید: «اهل ظاهر‌سازی نیستم.» و در ورزشگاه السد هم دست به ظاهرسازی نزد و به صورت تصنعی با کاشانی دست نداد. مصاحبه‌های مایلی‌کهن و البته کاشانی در ماه‌های گذشته نشان داده آنها با کروش خوب نیستند و طبیعی است که در چنین فضایی، اتفاق سه‌شنبه رقم بخورد.

 

خوشحالی نکردن کروش بعد از گل امیدها هم در حالی سوژه شده که مرور فیلم بازی‌های تیم ملی نشان می‌دهد کروش در اغلب موارد، زمان گلزنی‌ها اصلاً خوشحالی نمی‌کند. در بازی تاریخی ایران و کره‌جنوبی وقتی رضا قوچان‌نژاد مهم‌ترین گل تاریخ زندگی‌‌اش را به ثمر رساند و همه ایران رفت روی هوا، کارلوس کروش بی‌تفاوت در کنار زمین ایستاده بود و فقط نگاه می‌کرد. او روی اکثر گل‌های تیم ملی چنین رفتاری دارد و کمتر شده در لحظه گلزنی ایران، کسی خوشحالی‌‌اش را ببیند. در واقع او مثل برخی مربیان وطنی نیست که چون هیچ افتخاری در عمرشان کسب نکرده‌اند با هر گل جوری به هوا می‌پرند و مشت گره می‌کنند که انگار قهرمان جام جهانی‌ یا اروپا شده‌اند! اما کروش از این قهرمانی‌ها در عالم واقع و نه خیال، کم نداشته و طبیعی است از یک گل در سطح آسیا چندان به وجد نیاید.