به احترام مهاجران افغانی حاضر در آزادی و به احترام هموطنانی که دور از خانه فریاد می زنند ایران!

خبر آنلاین : باید احترام گذاشت به همه 70 یا 80 هزار نفری که امروز به آزادی آمدند و آزادانه و به دور از ترس بمب ، نام کشورشان را فریاد کردند و در عین احترام به این ملت باید به یاد بیاوریم هموطنان خودمان را که سالهاست در روزهای دور از خانه ، با چه هیجانی نام کشورشان را فریاد می کنند.

 

همه شوکه شده ایم از جماعتی که همین حوالی و اطراف مان زیاد می بینیم شان . آنها که در سایه زندگی روزمره شهری مان خیلی به چشم نمی آیند یا به عنوان پناهندگان اجتماعی از کنارشان گذشته ایم. آنها که همه جا ، همین حوالی مان هستند. آنها که خیلی های شان ، خیلی از جوان های شان ، همین جا در شهرهای خودمان به دنیا آمده اند شناسنامه های شان ، البته اگر والدین شان مجوز کار داشته باشند ، صادره از تهران ، شیراز ، اصفهان ، مشهد یا دیگر شهرهای مان است. آنها که سالهای سال است ، بیش از 40 سال کشورشان در جنگ سوخته و نسل به نسل فقط جنگ دیدند و کشتار. با خون وضو گرفتند و با خشونت در آمیختند یا پا به فرار گذاشتند به دنبال رویایی دور از بلادشان .

 

روزگاری به بهانه دین و روزگاری به بهانه جنگ شرق و غرب ، سهم شان کشتار شده و خونریزی . یاد گرفته اند قبل از آوردن نام کشورشان از مذهب شان بگویند ، از نژادشان و بعد علیه هم موضع بگیرند. بازیکنان شان قبل از بازی با ایران می گفتند ، تا به حال 10 هزار افغانی در تاریخ مان فقط یکبار در کابل برای کاری غیر از جنگ دور هم جمع شده اند ، آن هم برای بازی فوتبال با پاکستان بوده است. شب بزرگ جشن پیروزی.

 

آنها این بار همه رکوردها را شکستند . 80 هزار هوادار در ورزشگاه آزادی . آنها که نیامده بودند برد ببینند و اصلا نهراسیدند از اینکه فرزندان شان 6 گل خوردند. آنهاآمده بودند چیز دیگری را فریاد کنند. آمده بودند بگویند :«ما هستیم. افغانی هستیم و به پرچم کشورمان افتخار می کنیم. » آنها که سال ها این بغض فروخورده را با خود به همراه می کشیدند حالا به بهانه فوتبال توانستند خودشان را فریاد کنند. باید به احترام شان ایستاد و محترم شان شمرد. این همان حس گم شده ای است که هواداران ایرانی را در سوئد ، آمریکا ، استرالیا ، برزیل و هر جای دیگر از دنیا به ورزشگاه می کشاند. آنهاذ که هر کدام شان روزی با رویای زندگی بهتر ، بار سفر بسته اند اما هویت شان را دوست دارند . به پرچم کشورشان افتخار می کنند و می خواهند نام کشورشان را فریاد کنند. آنها که ما هر بار شعار ایران برای همه ایرانیان را برای شان سر می دهیم اما در عمل هیچ نداریم تا به پاس این انرژی غرورآفرین ، تقدیم شان کنیم. اگرچه آنها اصلا خواسته ای ندارند که با تمام وجود می روند به عشق عاملی برای اتحاد ، برای یافتن دوباره هویت ملی. پس به آنها احترام بگذاریم ، همان طور که باید به این جماعت 80 هزار نفری همسایگان مهاجر احترام بگذاریم.