نادیه ندیم؛ فراری کابل مهاجم دانمارک

نادیه در دوازده سالگی، بعد از مرگ پدرش در سال ۲۰۰۰ همراه با مادرش و چهار خواهرش مجبور به فرار از کابل شدند.

دختران افغان به رغم موانعی که در یک جامعه سنتی برای آنها وجود داشته، در حدود یک دهه گذشته، بسیار دویده‌اند و حضور خود را در عرصه های مختلفی که قبلا از آنها خالی بود، تثبیت کرده اند.

شماری از آنها حتی اگر با توفیق اجباری هم بوده، موفق شده‌اند به میدان‌ها و عرصه‌های بین المللی قدم بگذارند و در رقابت‌های جدی و نفس‌گیر با دیگر زنان جهان شرکت کنند و چه بسا که در این عرصه‌ها نیز نامی از خود بجا بگذارند.

نادیه ندیم، یکی از آنها است. او را جنگ و جبر روزگار از کابل تا دانمارک دوانید. مهاجرش کرد، از وطنش دور کرد و به سرزمین و جغرافیای کاملا جدیدی که برای او نا شناخته بود، انداخت.

اما او نه تنها از پا نیافتاد که جدی و با پشت کار پا به میدان گذاشت. ورزشکاری که حالا یکی از مطرح ترین بازیکنان فوتبال زنان در سطح جهان است.

نادیه اکنون مهاجم تیم ملی فوتبال زنان دانمارک است و اخیرا با به ثمر رساندن دو گل برای این تیم در جریان لیگ فوتبال زنان اروپا، نامش در رسانه‌های بین‌المللی مطرح شد.

نادیه ۲۵ ساله می‌گوید دوازده ساله بوده که بعد از مرگ پدرش در سال ۲۰۰۰ میلادی همراه با مادرش و چهار خواهرش مجبور به ترک کابل شدند و به دانمارک مهاجرت کردند.

"اول که آمده بودیم، دو هفته در پایتخت (کپنهاگ) بودیم؛ در یک اردوگاه مهاجرین که مثل بندیخانه (زندان) بود. بعد از آن ما را به یوتلاند که سومین شهر بزرگ دانمارک است، فرستادند و در آنجا برای چندین ماه در یک اردوگاه مهاجرین بودیم."

فوتبال در کنار اردوگاه

نادیه می‌گوید که اصلا فکر هم نمی‌کرده که بازیکن فوتبال شود و فوتبال را به صورت کاملا تصادفی آغاز کرد.

او می‌گوید فوتبال را به عنوان یک سرگرمی عادی آغاز کرد و از کسی هم در زمینه الهام هم نگرفته است.

نادیه می‌گوید در حالیکه خانواده‌اش همیشه از اول از او حمایت می‌کرده اما شماری از اعضای جامعه افغان‌ها در دانمارک در مورد رو آوردنش به فوتبال بدگمان بودند و به مادرش می‌گفتند که "چرا دخترت وقت خود را در فوتبال ضایع می‌کند." اما نادیه می‌گوید اکنون بیشتر آنها تغییر دیدگاه داده اند

"کمپی که ما در آن بودیم، پهلوی یک کلپ (ورزشگاه) فوتبال بود و هر روز می‌دیدیم که دخترها و پسران تمرین می‌کردند. من و خواهرانم و کودکانی دیگری که در کمپ زندگی می‌کردند، در کنار میدان می نشستیم و توپ‌های اوت شده را می‌آوردیم. بعدا در کنار این میدان با دیگر بچه‌های کمپ فوتبال را آغاز کردیم."

او می‌گوید این آغازی شد برای رو آوردن به فوتبال حرفه‌ای و تمرینات ابتدایی را در همین ورزشگاه کنار اردوگاه مهاجران در یوتلاند آغاز کرد.

به گفته نادیه در همین زمان یکی از مربیان با مادرش تماس می‌گیرد و می‌گوید "نادیه استعداد زیادی در فوتبال دارد و به او اجازه بدهد که به یک باشگاه مهم فوتبال به نام بی۵۲ آلبورگ (B52 Aalborg) بپیوندد."

نادیه به این باشگاه می‌پیوندد و به سرعت به یک بازیکن ماهر فوتبال زنان در دانمارک تبدیل می‌شود.

مشکل شهروندی مانع ورود به تیم ملی

براساس قانون مهاجرت در دانمارک مهاجران نمی‌توانند پیش از ۱۸ سالگی برای شهروندی در این کشور درخواست بدهند.

نادیه می‌گوید سالهای زیادی به دلیل نداشتن شهروندی دانمارک نتوانست در بازی‌های ملی فوتبال در این کشور شرکت کند.

اما پس از آنکه در سال ۲۰۰۹ شهروندی دانمارک را بدست آورد، یکی از مربیان تیم ملی دانمارک با او تماس می‌گیرد و از او دعوت می‌کند تا به تیم ملی فوتبال زنان دانمارک بپیوندد.

نادیه می‌گوید سالهای زیادی به دلیل نداشتن شهروندی دانمارک نتوانست در بازی‌های ملی فوتبال در این کشور شرکت کند.

برای نخستین بار به نمایندگی از تیم دانمارک در جام فوتبال زنان آلگارو (Algarve) در برابر تیم فوتبال زنان آمریکا در پرتغال شرکت کرد که تیم دانمارک در این مسابقه مغلوب آمریکا شد.

او در سال ۲۰۰۹ در لیگ اروپایی فوتبال زنان در فنلاند شرکت داشت و در همین سال به یکی از مهمترین باشگاه‌های فوتبال زنان در دانمارک Fortuna Hjørring پیوست.

نادیه در لیگ اروپایی فوتبال زنان در ماه ژوئیه امسال در سوئد نیز شرکت داشت و با ثمر رساندن دو گل در برابر فرانسه و نروژ نقش موثر در رساندن تیم دانمارک به مرحله نیمه نهایی این باز‌ی‌ها ایفا کرد.

نادیه می‌گوید با آنکه فوتبال معمولا یک عرصه مردانه پنداشته می‌شود اما در سالهای اخیر فوتبال زنان در اروپا رشد بی‌نظیری داشته و علاقمندی زیادی به آن جلب شده است.

او می‌گوید با آنکه فوتبال مردان را زیاد دنبال نمی‌کند اما طرفدار تیم رئال مادرید است و علاقمند کریستیانو رونالدو.

"چرا دخترت وقت خود را در فوتبال ضایع می‌کند"

نادیه می‌گوید در حالیکه خانواده‌اش همیشه از اول از او حمایت می‌کرده اما شماری از اعضای جامعه افغان‌ها در دانمارک در مورد رو آوردنش به فوتبال بدگمان بودند و به مادرش می‌گفتند که "چرا دخترت وقت خود را در فوتبال ضایع می‌کند."

نادیه آرزو دارد روزی بتواند در افغانستان مدرسه فوتبال ایجاد کند و دختران افغان را در این زمینه آموزش دهد.

اما نادیه می‌گوید اکنون بیشتر آنها تغییر دیدگاه داده اند و حتی دختران خود را تشویق می‌کنند تا مثل نادیه به فوتبال رو بیاورند. نادیه می‌گوید این تغییر دیدگاه برایش بسیار جالب است.

او می‌گوید حالا تعدادی زیادی از افغانها از نقاط مختلف جهان با او تماس می‌گیرند، او را تشویق می‌کنند و می‌گویند "به او افتخار می‎کنند."

نادیه می‌گوید وقتی یک شرکت بین‌المللی تولید وسایل ورزشی با او تماس گرفت که برای حمایت از تیم فوتبال زنان افغانستان به آنها کمک کند، مطلع شد که افغانستان نیز یک تیم فوتبال زنان دارد.

او می‌گوید این برایش خبر خوش‌آیندی بود و پس از آن با خالده پوپلزی، مسئول فوتبال زنان افغانستان، در تماس بوده است.

نادیه می‌گوید دختران افغان مثل دیگر دختران دنیا حق دارند فوتبال بازی کنند و آنها نیز می‌توانند بازیگران مهمی در عرصه جهانی شوند.

دانشجوی پزشکی

نادیه در کنار فوتبال، دانشجوی سال سوم رشته پزشکی در یکی از دانشگاه‌های دانمارک نیز است.

او می‌گوید پیش بردن همزمان فوتبال و درس‌های پزشکی کاری دشواری است اما او به هردو رشته علاقه زیاد دارد.

"می‌خواهم یکی چیزی دیگر پهلوی فوتبال داشته باشم. فوتبال سرگرمی‌ام است، دوستش دارم اما می‌خواهیم یک چیزی دیگری هم در زندگی داشته باشم. در غیر آن زندگی تنها به عنوان یک فوتبالر (بازیکن فوتبال) به نظرم بی‌معنی است."

نادیه در لیگ اروپایی فوتبال زنان در ماه ژوئیه امسال در سوئد نیز شرکت داشت و با ثمر رساندن دو گل در برابر فرانسه و نروژ نقش موثر در رساندن تیم دانمارک به مرحله نیمه نهایی این باز‌ی‌ها ایفا کرد. 

نادیه آرزو دارد روزی بتواند در افغانستان مدرسه فوتبال ایجاد کند و دختران افغان را در این زمینه آموزش دهد. او می‌گوید می‌خواهد بالاخره یا به عنوان یک بازیکن حرفه‌ای فوتبال و یاهم به عنوان پزشک کشور محل تولدش کمک کند.

در حال حاضر نادیه و همقطارانش تلاش دارند تا راه تیم دانمارک را به جام جهانی فوتبال زنان که در سال ۲۰۱۵ در کانادا برگزار می‌شود، بازکنند و بدین ترتیب نادیه میدان‌های زیادی برای دویدن در پیشرو دارد.

داستان نادیه نشان می‌دهد که اگر دختران افغانستان حامی و مربی برای آموزش و میدان برای دویدن داشته باشند، هیچ چیزی از دیگر دختران دنیا کم ندارند.