تنهایی، بلای جسم و جان

پزشکان پیش از این به تاثیرات بد "تنها زندگی کردن" بر مغز پی برده بودند، تاثیراتی که به مشکلات روحی، روانی نظیر افسردگی، استرس، اضطراب، و فقدان اعتماد به نفس منجر می‌شود.

اما شواهد زیادی درمورد ارتباط بین انزوای اجتماعی با افزایش خطر بروز بیماری‌های فیزیکی وجود دارد.

در سال ۲۰۰۶ میلادی، تحقیق بر روی ۲۸۰۰ زن مبتلا به سرطان پستان نشان داد احتمال مرگ ناشی از این بیماری در زنانی که تماس کمتری با دوستان و یا اعضای خانواده خود داشتند پنج برابر بیشتر از زنانی بود که تماس های اجتماعی زیادی داشتند.

محققان در تلاشند تا دریابند چگونه "تنهایی" می‌تواند بر سلامت بدن تاثیر گذاشته و فرد را بیمار کرده و در نهایت باعث مرگ شود.

روانشناسان در دانشگاههای شیکاگو و اوهایو نشان داده‌اند کسانی که از نظر اجتماعی منزوی هستند، تغییراتی در سیستم ایمنی بدن آنها ایجاد می‌شود که این می‌تواند به بروز وضعیتی موسوم به التهابات مزمن منجر شود.

بروز تورم های کوتاه مدت در بهبود زخم‌ها و یا عفونت‌ها امری ضروری است، اما اگر التهاب ادامه یابد می‌تواند باعث بروز بیماری‌های قلبی و سرطان شود.

محققان دانشگان شیکاگو دریافته‌اند که برای افرادی که تنها زندگی می‌کنند، فعالیت‌های روزانه بسیار استرس آورتر از کسانی است که از نظر اجتماعی منزوی نیستند.

این محققان میزان هورمون کورتیزول را که در زمان استرس تولید می‌شود، در شمار زیادی از افراد سالم در صبح و غروب اندازه گیری کردند.

این بررسی نشان داد که میزان هورمون کورتیزول تولید شده در افراد تنها، بیشتر بوده است.

دانشمندان براساس این تحقیق گفته‌اند که میزان زیاد این هورمون باعث التهابات و بیماری می‌شود.

پژوهشگران دانشگاه اوهایو به بررسی میزان التهاب در پاسخ به استرس در افراد تنها پرداختند.

در همین رابطه دکتر لیزا جارمکا از دانشگاه اوهایو زنان مبتلا به سرطان پستان را که از این بیماری جان سالم بدر برده بودند با داوطلبان سالم مقایسه کرد.

او در این تحقیق از شرکت کنندگان تستی موسوم به تست استرس اجتماعی تریر(Trier Social Stress Test ) را گرفت که در آن از شرکت کنندگان خواسته شد که در جلوی گروهی از داوران دراین باره که چرا بهترین کاندیدا برای کسب شغل هستند، توضیح دهند.

سپس از آنها خواستند تا محاسبه ریاضی ذهنی را در جلوی همان داوران انجام دهند.

تست های انجام شده و آزمایش های خون در هر دو گروه نشان داد که افراد تنها، از میزان بالای التهابات برخوردار هستند.

دکتر جارمکا درباره نتیجه این آزمایش گفته است: "اگر شما تنها هستید، صرفنظر ازوضعیت پزشکی، میزان التهابات در شما افزایش می‌یابد."

به گفته دکتر جارمکا "مدتهای مدیدی طول کشید تا پزشکان تاثیر تنهایی و تنها زندگی کردن را بر سلامتی تشخیص دهند. اما حال می دانیم که تا چقدر پی بردن به زندگی اجتماعی بیماران امری مهم است."

شمار افرادی که تنها زندگی می کنند در سراسر جهان رو به افزایش است. بسیاری از آنها افراد مسنی هستند که پس از مرگ شریک زندگی‌شان تنها مانده‌اند و یا خانواده‌هایشان آنها را از خود دور کرده‌اند.

تنها در بریتانیا نیمی از افراد ۷۵ ساله تنها زندگی می‌کنند، و از هر ده نفر، یکنفر از این تنهایی رنج می‌برد.

دکتر جارمکا معتقد است: "تنها بودن به معنای آن است که از نظر احساسی به کسی وابسته نیستید ویا برای کسی مهم نیستید. "

او می‌افزاید: "ما باید بدنبال راههایی برای کمک به این افراد باشیم. بدبختانه ما نمی‌توانیم به کسی پیشنهاد کنیم که برو بیرون و کسی را پیدا کن که دوستت داشته باشد. ما باید بدنبال ایجاد شبکه‌های حمایتی از این افراد باشیم."