تعریفی تازه از زیبایی

جسیکا انیس، برنده مدال طلای ده گانه المپیک ۲۰۱۲، معتقد است که نشان دادن تصاویر واقع گرایانه از زنان ورزشکاری که قوی هیکل و تنومند هستند، می تواند انگیزه مهمی برای دختران جوانتری ایجاد کند که دائما به فکر لاغری هستند.

جسیکا انیس در گفتگویی با شبکه رادیو ۵ بی بی سی گفت: "تصاویری که به عنوان هیکل عالی در مجله های مختلف نشان داده می شود، واقع گرایانه نیستند و می توانند برای جوانان گمراه کننده باشند."

انیس در ادامه گفت: "من هم زمانی که ۱۶ سالم بود، مثل همه دخترها نگران شکل ظاهری بدنم بودم. از وزنه زدن متنفر بودم و برای آنکه بازوانم بزرگ نشود، مدتی تمرین را کنار گذاشتم. اما بعد فهمیدم که بدون تمرین محال است قهرمان جهان یا المپیک شوم."

تصویری که ما از بدن خود داریم و اینکه کدام شکل ظاهری با تعاریف ما از زیبایی مطابقت دارد، همواره کانون بحث و گفتگوهای جنجال آفرین بوده است.

این در حالی است که بسیاری معتقدند ارائه تصویری واقعی از بدن می تواند الگوی مناسبی برای جوانان باشد.

بسیاری از شرکت های تبلیغاتی، عکاسان مشهور، هنرمندان و دست اندر کاران ورزشی در طول دهه گذشته دست به اقداماتی زده اند که باورها و تعریف ما از زیبایی ظاهری را به به چالش بکشند.

قبل از آنکه عکس دمی مور، ستاره هالیوود، در سال ۱۹۹۱ در حالیکه هفت ماهه باردار بود، در مجله ها و بیل بوردها منتشر شود، زنان باردار فکر می کردند باید با پوشیدن لباس های بلند و گشاد شکم خود را پنهان کنند.

این عکس جنجالی دمی مور را نشان می دهد که عریان و با با نگه داشتن یک دست روی سینه هایش و دست دیگر زیر شکمش به حالت نیمرخ ایستاده و صورتش را به سمت دوربین برگردانده است.

تا به امروز بسیاری از زنان باردار با الهام گرفتن از این عکس درست به مثل دمی مور می ایستند و عکس می گیرند.

در مصاحبه ای که آنی لبوویتز عکاس مشهور درباره این اثر به یاد ماندنی خود با مجله "ونیتی فر" داشت اذعان کرد که به عنوان یک اثر هنری ممکن است عکس خوبی نباشد، اما تاثیر آن غیر قابل انکار است.

بعد از آن نوبت شرکت تولید کننده مواد زیبایی "داو" بود که در ۲۰۰۴ تصمیم گرفت به جای استفاده از مدل های لاغر، در تصاویر تبلیغاتی خود از زنان "واقعی" استفاده کند.

بسیاری این اقدام شرکت داو را افراطی تلقی کردند. اما فروش مواد بهداشتی و زیبایی داو بعد از انتشار این پوستر تبلیغاتی به شدت افزایش یافت.

هدف کارزار تبلیغاتی داو این بود که زنان اعتماد به نفس بیشتری پیدا کنند و به اندام و شکل ظاهری خود را زیبا بدانند.

اما دارویش، که در راست این پوستر قرار دارد، می گوید: "وقتی به استودیو عکاسی رفتم کمی معذب بودم. من در آن زمان معلم کالج بودم و وقتی عکسم با لباس زیر در همه جا منتشر شد، دوستان و همکارانم تا چند هفته با من شوخی می کردند. البته همه شوخی ها محترمانه بود."

او در ادامه گفت: "رسانه ها دائما ما را با عکس هایی که غیر واقعی هستند بمباران می کنند. ما هیچوقت نمی توانیم مثل مدل ها بشویم. کاشکی مجله های مد و تبلیغات از تصاویر زنان معمولی بیشتر استفاده می کردند."

اما داشتن تصوری غیر واقعی از زیبایی بدن فقط محدود به زنان نمی شود. ممکن است جاش ساندکویست، قهرمان پارالمپیک ۲۰۰۶ در رشته اسکی را به یاد داشته باشید.

در سمت چپ عکس مردی خموده را می بینیم که در اتاقی نیمه تاریک، ایستاده است. در سمت راست همان مرد، خندان و با عضله هایی که هر مرد آرزویش دارد ایستاده است.

انقدر این دو عکس با هم فرق دارد که بسیاری از کارشناسان عکس فکر می کردند ساختگی است و با فوتو شاپ درست شده است.

ساندکویست از ۹ سالگی به نوعی نادر از سرطان استخوان مبتلا شد که در اثر آن، یک سال بعد جراحان مجبور شدند پایش را قطع کنند.

او که از این نقص عضو بسیار خجالت می کشید، از ترس آنکه بچه های دیگر ممکن است به او نگاه کنند به استخر نمی رفت.

در سال ۲۰۰۶، ساندکویست تصمیم گرفت وزنش را کم کند و در مسابقه "بادی فور لایف" شرکت کرد. شرط شرکت در این مسابقه این بود که شرکت کنندگان یک بار قبل از شروع برنامه ورزش ۱۲ هفته ای، عکس بگیرند و بعد از اتمام برنامه هم یک عکس دیگر.

ساندکویست می گوید: " من فکر می کنم عکس های من الهام بخش بسیاری از مردم بوده اند. آنها می گویند وقتی کسی با یک پا می تواند انقدر خوش هیکل شود، پس من با دو پا هیچ بهانه ای برای ورزش نکردن ندارم."