صلح، نه جنگ گزارشی از نشستی درباره روابط ایران و اسرائیل

ایران و اسرائیل، صلح به جای جنگ" عنوان مراسمی بود که روز جمعه ۲۰ ژوئیه در شهرداری شارلوتن بورگ برلین، با حضور بیش از دویست نفر از علاقمندان آلمانی و ایرانی برگزار شد.

در این مراسم، که به ابتکار و کوشش گروهی از ایرانیان مخالف جنگ میان ایران و اسراییل سازمان یافت، خانم فلیسیا لانگر، نویسنده‌ یهودی لهستانی، و آقای محسن مسرت، استاد دانشگاه، سخنانی ایراد کردند و به تحلیل و تفسیر موقعیت و خواست‌های پنهان و آشکار طرفین درگیر، و نیز آمریکا، آلمان و دیگر کشورهای غربی پرداختند.
پس از اعلام برنامه و اجرای دو ترانه به زبان‌های عبری و فارسی، سخنرانی‌ها به زبان آلمانی انجام شد.

آقای مسرت گفتار خود را در چند بخش دسته بندی کرد.

او در بخش نخست بر پیشینه مساله اتمی ایران، که از سال ۲۰۰۳ آغاز شده و تا کنون ادامه دارد اشاراتی داشت.

در بخش دوم گفتار، به گفت و گوهای اخیر گروه ۵ + ۱ و ایران در استانبول، بغداد و مسکو، و تاکید دولت ایران بر غنی سازی اورانیوم در ایران با هدفهای صلح آمیز اشاره شد.

آقای مسرت گفت: "آمریکا و اسرائیل برآنند که هدف ایران از غنی‌سازی اورانیوم تامین انرژی الکتریکی نیست، بلکه برای دسترسی به بمب اتمی تلاش می کند. تا امروز ۵۰ کشور جهان طی روندی به انرژی اتمی دست یافته اند، در صورتی که ایران هنوز در مراحل اولیه دسترسی به چنین امکانی ست."

هسته اصلی سخنرانی آقای مسرت در مورد مواضع اسرائیل در مورد ترس از اتمی شدن ایران در این زمینه بود که دستیابی ایران به سلاح اتمی در بهترین حالت می تواند به انحصار تسلیحات اتمی اسراییل در خاور میانه پایان دهد، و مانند دوران جنگ سرد در این منطقه "تعادل وحشت" برقرار سازد.

"اهداف واقعی آمریکا و متحدانش"

آقای مسرت در مورد اهداف آمریکا گفت که دولت آمریکا در چارچوب اختلاف اتمی با ایران به دو موضوع استناد می‌کند: موجودیت اسرائیل و مهمتر از آن منع گسترش سلاح اتمی.

"تهدید موجودیت اسرائیل پوششی است که تل آویو، واشنگتن، و برلین، با تمهیدات عظیم تبلیغاتی برای هدف های استراتژیک خود ساخته اند. ایالات متحده ی آمریکا و آلمان به این وسیله اشغال سرزمین های فلسطینی به دست اسرائیل و انحصار اتمی آن را موجه جلوه می‌دهند."

از نظر آقای مسرت "انگیزه ی اصلی آمریکا و همفکران غربی‌اش در واقع تضعیف و در هم شکستن قدرت نظامی منطقه‌ای ایران در حوزه خلیج فارس است. از جمله کمک به تجزیه طلبان کرد، بلوچ، آذربایجان، و تقویت شورشگران مسلح و ایجاد زمینه هایی برای جنگ داخلی در این راستاست."

آقای مسرت برای برونرفت از بحران ایران و اسراییل بر ضرورت گفتگو و همکاری میان کشورهای منطقه و خارج از منطقه برای جلوگیری از ایجاد شکاف تاکید کرد.

سوء استفاده از هولوکاست

فلیسیا لانگر، نویسنده ی ۸۴ ساله لهستانی سخنران بعدی بود.

وی در جریان جنگ جهانی دوم مدتی همراه با شوهرش موشه در اردگاه کار اجباری یهودی‌ها گذراند و به رغم شکنجه های بسیار توانست جان سالم بدر برد.

خانم لانگر پس از رهایی از چنگ نازی‌ها به اسرائیل رفت و در انجا اقامت گزید.

جنگ شش روزه ۱۹۶۷ نقطه چرخشی در زندگی فلیسیا لانگر بود. او در جایگاه وکیل مدافع در دادگاه‌های نظامی اسرائیل به دفاع از فلسطینی‌ها پرداخت.

او در سال ۱۹۹۰ دستگاه دادگستری اسراییل را "مسخره بازی" نامید، به عنوان اعتراض دفتر وکالت خود را بست و همراه شوهرش رهسپار آلمان شد.

این نویسنده افتخارات گوناگونی از جمله نشان شایستگی آلمان و جایزه ی نوبل آلترناتیو را کسب کرده است.

خانم لانگر در سخنرانی خود هشدار داد که: "خطر جنگ ایران را تهدید می‌کند و اسراییل پیشاهنگ چنین کارزاری ست.".

اوگفت: " اسرائیل سیاستی را دنبال می‌کند که تقریبا در سراسر زندگی سیاسی خود به آن پایبند بوده است. هدف این سیاست تا کنون پیشروی و اشغال خاک فلسطین بوده، و اکنون نوبت جنگ با ایران رسیده است."

خانم لانگر در ادامه سخنانش گفت: "گزافه گویی‌های احمدی نژاد و دیگر سران جمهوری اسلامی بهانه‌ای به دست اسرائیل داده است تا اهداف توسعه طلبانه‌اش را به شکل امروزی دنبال کند. "

او دولت اسرائیل را متهم کرد که از واقعه ی هولوکاست سوء استفاده می‌کند. وی تاکید کرد: "من و شوهرم به عنوان یهودی‌هایی که قربانی ستمگری‌های بربرمنشانه هیتلر بوده‌اند از سیاست سردمداران اسرائیل، شرمنده‌ایم. دولت سراییل در واقع سیستم آپارتاید را بر این کشور مسلط کرده است. این دولت ارتجاعی نه تنها افکار عمومی جهان را نادیده می‌گیرد، بلکه حتا پشیزی برای قطعنامه‌های سازمان ملل متحد در محکوم کردن سیاست اشغالگرانه اسرائیل ارزش قائل نیست."

خانم لنگر سپس فرازهایی از کتاب‌های خود را برای حاضران خواند و سخنانش را با این شعار پایان داد: "دست تجاوزگر اسراییل از ایران کوتاه!"

در پایان سخنرانی ها گروهی از حاضران آلمانی و ایرانی به بحث پرداختند و پرسش های خود را مطرح کردند، و سخنرانان نیز به آنها پاسخ دادند.