مبارزه با بدحجابی:‌ اختلافی که ارزش جنگیدن ندارد؟

برخورد پلیس ایران با پوشش زنان و دختران از مسائل اجتماعی خبرساز ایران است

این چندمین بار بود که محمود احمدی نژاد از نیروی انتظامی انتقاد می‌کرد، این بار در اجلاسی با حضور مدیران آموزش و پرورش. او گفت: "به جای این که درب غذا فروشی‌ها یا سینماها را ببندد، بهتر است به ارایه آموزش‌های صحیح به فرزندان خود بپردازد تا آنها درست انتخاب کنند و نیازی به برخوردهای نادرست نباشد".

پیشتر نیز این قبیل اظهارات از سوی آقای احمدی نژاد زیاد عنوان شده بود، اما به نظر می‌رسد که شهروندان ایرانی عمدتا از این گونه موضع‌گیری‌ها یا بی خبرند یا آنرا فاقد صداقت می‌دانند. اختلاف نظر محمود احمدی نژاد با نیروی انتظامی و مراجعی که خواهان برخورد با بدحجابی هستند بازتاب چندانی در بین توده‌های مردم نداشته زیرا این مورد خاص از اختلافات هرگز به جاهای باریک نکشیده است.
وقتی هنوز آقای احمدی نژاد به ریاست جمهوری انتخاب نشده بود، بین طبقه متوسط شایع شد که اگر او رئیس جمهور شود زن‌ها و مردها را در شهرداری ها و دانشگاه ها با دیوار کشی از هم جدا می کند. این شایعات ضرری به بختش نزد زیرا پایگاه اجتماعی آقای احمدی نژاد بین اقشاری نبود که این نگرانی ها را داشتند.

این گفته آقای احمدی نژاد هنگام ارائه دیدگاه هایش که "مشکل ما موی جونان ما نیست" در حافظه تاریخی ایرانیان ثبت شده وهنوز هم خیلی از کسانی که از برخوردهای گشت ارشاد با بدحجابی شاکی می شوند فوری آن گفته را نقل می کند تا بی صداقتی رئیس جمهور را نتیجه بگیرد.

اساس این نتیجه گیری بر این پایه است که محمود احمدی نژاد خلف وعده کرده و او هم مثل خیلی از حکومتگران ایران مخالف آزادی‌های اجتماعی است.

اما بسیاری از گفته ها و اظهار نظرهای رسمی او در ۷ سال اخیر خلاف ابن نظریه را نشان می دهد. هضم این موضوع برای طبقه متوسط و به ستوه آمدگان از برخوردهای گشت ارشاد سخت است، اما برای آنهایی که دغدغه بدحجابی دارند و طرفدار اعمال محدودیت های بیشتر مذهبی هستند، چه در مجلس چه در قم، این محمود احمدی نژاد است که آنها را به ستوه آورده است.

دلیل این دوگانگی را باید در چند عامل جستجو کرد. اول اینکه مواضع آقای احمدی نژاد در این مورد به اندازه کافی به مخاطبان مورد نظرش انتقال داده نشده است. تنها موردی که عامه مردم به روشنی از مواضع رئیس جمهور در این باره آگاه شدند -بجز اظهار نظر او پیش از انتخاب شدنش- سال گذشته بود که در حریان مصاحبه‌اش با تلویزیون ایران به صراحت از عملکرد نیروی انتظامی انتقاد کرد. پیش از آن دیگر گفته‌های مشابه او چنین پوشش و بردی پیدا نکرده بود.

اگر بنا بود این اختلافات پررنگ شده و به آن دامن زده شود شکی نیست که مخالفت محمود احمدی نژاد با ممنوعیت حضور زنان در استادیوم فوتبال و توصیه‌اش به مراجع که در امور اجرایی دولت دخالت نکنند می‌توانست موج های سیاسی بزرگ تری را ایجاد کند... یا این حرف او که "ما این گونه برخوردها را توهین می دانیم که زن و مردی در خیابان راه بروند و کسی بیاید بگوید نسبت شما چیست؟"

اما مواضع جنجالی آقای احمدی نژاد درباره فساد اقتصادی و مسایل مربوط به سیاست خارجی از قبیل هولوکاست و اسرائیل باعث شد نظریات مذکور تحت الشعاع قرار بگیرند.

انتخابات جنجال برانگیز سال ۱۳۸۸ هم مسائل دیگری چون اختلاف درباره بدحجابی را کاملا به محاق برد. با توجه به آنچه پس از آن انتخابات گذشت، "مخالفت" آقای احمدی نژاد با محدود شدن آزادی‌های اجتماعی دیگر اهمیتی پیدا نمی کرد.

در فاصله سال ۸۹ تا الان هم اختلافات اصولگرایان با آقای احمدی نژاد بیشتر در مورد امور سیاسی و اقتصادی بوده است.

برای ناظران رگه های اختلاف نظر بین رئیس حمهور با نیروی انتظامی، مراجع و مخالفان سرسخت بدحجابی واضح بود. در واکنش به این اختلاف ها فرمانده نیروی انتظامی گفت که رئیس جمهور خودش طرح مبارزه با بدحجابی را به نیروی انتظامی ابلاغ کرد، حرفی که به ابهامات و سوتفامات افزود چرا که آقای احمدی نژاد در مقام رئیس جمهور، ریاست شورای عالی انقلاب فرهنگی را هم بر عهده دارد و طرح مورد نظر مصوبه‌ای در این شورا بود که از طرف دولت به همه ارگان‌ها ابلاغ شده بود.

آقای احمدی نژاد نظراتش را درباره آزادی‌های اجتماعی بیان کرده که چکیده آن بدین شرح است: 'کار فرهنگی' در اولویت قرار دارد و برخورد های تند و 'تحقیر آمیز' نتیجه عکس می‌دهد. زنان و دختران ایرانی 'مظاهر حیا و پاکدامنی' هستند و هر جا بروند – مثلا به استایویم فوتبال - 'سلامتی و اخلاق' را با خود به همراه می برند. اگر در جامعه ‘عدالت' برقرار شود مسائلی مثل پوشش مناسب هم خود بخود حل می شوند. تنها در سه حالت باید با حجابی برخورد انتظامی کرد: زمانی که 'مانکن‌ها' به طور 'سازمان یافته پول دریافت می‌کنند' تا بدحجابی را اشاعه دهند، زمانی که زنان خیابانی بدحجابی می کنند و زمانی که خانم هایی برای 'دهن کجی' دست به این کار می زنند. اما اکثریت "بدحجاب"ها این گونه نیستند و "عده ای ناآگاه با انتقال غلط واقعیت ها به مراجع" آنها را نگران می‌کنند.

اما "دو صد گفته چون نیم کردار نیست". آقای احمدی نژاد ترجیح داده است که این گونه مواضع را تا آخر پیگیری نکند و با دیگر نهادهای نظام وارد درگیری جدی نشود. او بر سر حرف‌هایش هست و از آنها عقب نشینی نمی‌کند و اگر از او سوال شود نظرش را خواهد گفت، اما فشار اجتماعی بر جوانان طبقه متوسط مسئله‌ای نبوده که او بخواهد مانند موضوع فساد اقتصادی و یا مکتب ایرانی بر سر آن وارد درگیری‌های سیاسی شود.

شاید این مسئله را آنقدر مهم نمی‌داند، شاید فکر می کند می تواند با نشان دادن گرایش‌های ملی گرایانه به شیوه موثرتری بین طبقه متوسط محبوبیت کسب کند. اما برخوردهای تند با بدحجابی و جلوه های آن در خیابان ها و عرصه های فرهنگی ارزش جنگیدن و هزینه دادن را برای رئیس جمهور ندارد. اگر هم داشته باشد دیگر نه برایش وقتی باقی مانده نه توانی.