قراردادهای یکساله، مشکل بزرگ فوتبال ایران

قراردادهای یکساله، مشکل بزرگ فوتبال ایران

یکی از مشکلات بزرگ تیم‌های لیگ برتری ایران به مدت قراردادهای آنها با بازیکنانشان برمی‌گردد. معمولا بازیکنان با باشگاه‌ها قراردادهای یکساله می‌بندند، در حالی که در اروپا تیم‌های بزرگ قرارداد ستاره‌های خود را به صورت مستمر تمدید می‌کنند، طوری که همواره بازیکنان کلیدی یک باشگاه سه ، چهار سال با باشگاه قرارداد دارند.

همین قرارداد‌های یکساله و کوتاه مدت موجب می‌شود در پایان فصل لیگ تکلیف بازیکنان برای فصل آینده مشخص نباشد، حتی اگر بازیکنی بخواهد در تیم قبلی‌اش بماند و باشگاه هم تمایل داشته باشد او را حفظ کند، فرآیند تمدید قرارداد و توافق دوباره چند روز طول می‌کشد. بی‌دلیل نیست که فصل آغاز می‌شود و تمرینات بعضی تیم‌ها تنها با تعداد کمی ‌از بازیکنان پیگیری می‌شود و خبری از اسکلت اصلی تیم نیست.

اگر بضاعت مالی باشگاه‌ها و تدبیر مدیران این اجازه را به آنها می‌داد که به جای قراردادهای یکساله، قرارداهایی بلندمدت با بازیکنانشان منعقد کنند، دیگر چنین نابسامانی‌هایی دیده نمی‌شد. وقتی بازیکنی مطمئن باشد فصل آینده کجاست بدون دغدغه به تعطیلات بین دو فصل می‌رود و با شروع تمرینات به تیمش ملحق می‌شود؛ دقیقا مثل همان کاری که در تیم‌های اروپایی انجام می‌شود و در بیشتر تیم‌های ایرانی به یک آرزو تبدیل شده است البته مدیران باشگاه‌های ایرانی هم به این نتیجه رسیده‌اند که باید به سمت قراردادهای بلندمدت بروند و امسال تعداد قراردادهای یکساله بسیار کمتر از فصول قبل بوده، اما هنوز هم فوتبال ایران از این بابت بسیار متضرر می‌شود. هرچند یکی از مشکلات مدیران، بضاعت مالی باشگاه‌هاست که آنها را مجبور می‌کند به خواسته‌های بازیکنان آزاد تن دهند و قراردادهای یکساله امضا کنند.

کم کردن بازیکنان آزاد

بازیکن آزاد به بازیکنی می‌گویند که قراردادش با باشگاه قبلی به پایان رسیده است، در فوتبال ایران و با پایان هر فصل، ده‌ها بازیکن آزاد پیدا می‌شود که خیلی هم تمایل ندارند در باشگاه قبلی‌شان بمانند، پس باشگاه عوض می‌کنند. اما در فوتبال اروپا بندرت باشگاه‌ها اجازه می‌دهند قرارداد بازیکنان جوان و کلیدی‌شان تمام شده و تبدیل به بازیکن آزاد شوند. این بازیکنان سرمایه‌های باشگاه هستند و طبیعی است هر باشگاه نمی‌خواهد براحتی سرمایه‌هایش را از دست بدهد.

رونالدو در شرایطی منچستر را ترک کرد که 3 سال دیگر با این باشگاه قرارداد داشت، اگر رونالدو بازیکن آزاد می‌شد، در شرایطی روانه رئال می‌شد که حتی یک پوند هم برای منچستر درآمد نداشت، اما انتقال او به رئال 80 میلیون پوند نصیب یونایتد کرد و درواقع امضای قراردادهای بلندمدت با بازیکنان جوان و کلیدی یک سرمایه‌گذاری است که در ایران از این نوع درآمدزایی‌ها خبری نیست.

در ایران در سال 1380 علی کریمی‌ با یک قرارداد سنگین راهی الاهلی شد. از آنجا که او بازیکن آزاد بود، از انتقالش به امارات یک ریال هم نصیب پرسپولیس نشد. اما در سال 1377 انتقال مهدوی‌کیا به فوتبال آلمان آنچنان درآمدی برای پرسپولیس به جا گذاشت که این باشگاه تا چند سال از این منبع درآمدی بهره برد.

منافع قراردادهای بلندمدت

در واقع این قراردادهای یکساله یکی از آفت‌های بزرگ فوتبال ایران محسوب می‌شود که هم از نظر فنی و هم از نظر اقتصادی لطمات زیادی به تیم‌ها وارد می‌کند. به نظر می‌رسد یکی از راه‌های پیشرفت فوتبال ایران روی آوردن به امضای قراردادهای بلندمدت است، این کار چندین فایده دارد.

1-‌ قراردادهای بلندمدت از تعداد نقل و انتقالات و حتی تمدید قراردادها در مهلت نقل و انتقالات کم می‌کند و همین مساله باعث می‌شود پول کمتری جابه‌جا شود و جلوی دلالی و رد و بدل شدن پول‌های غیرقانونی و نامتعارف گرفته شود.

2- وقتی اکثر بازیکنان یک تیم با باشگاهشان قرارداد داشته باشند، این باشگاه موفق خواهد شد اسکلت اصلی خود را حفظ کند و در فوتبال ثابت شده که یکی از عوامل موفقیت در هر تیم ثبات در تمام ‌زمینه‌هاست.

3- امضای قرارداد بلندمدت با بازیکنان به معنای حفظ سرمایه‌های یک باشگاه است. اگر هریک از بازیکنان با یک پیشنهاد کلان روبه‌رو شود، باشگاه می‌تواند از انتقال بازیکن سود کسب کند. کاری که معمولا در فوتبال ایران انجام نمی‌شود.

4- برخی بازیکنان 5، 6 سال در یک تیم می‌مانند، اما در تمام ‌این سال‌ها قرارداد یکساله امضا می‌کنند. این قراردادهای یکساله موجب می‌شود آنها در پایان هر فصل قیمت خود را بالا ببرند و بازار گرمی‌ کنند که قراردادهای بلندمدت جلوی این‌گونه سودجویی‌ها را می‌گیرد.