بکهام دیگر جایی در تیم ملی انگلستان ندارد
بکهام دیگر جایی در تیم ملی انگلستان ندارد
| بکهام از سال 2003 لیگ انگلستان را ترک کرد و به رئال مادرید پیوست |
با این حال هیو مک ایلونی، ورزشی نویس شناخته شده روزنامه تایمز که تنها ورزشی نویسی است که عنوان بهترین روزنامه نگار سال بریتانیا را کسب کرده، در مطلبی در هفته نامه ساندی تایمز، فرا نخواندن بکهام را کاری صحیح دانسته است.
این مقاله از آن جهت اهمیت دارد که شرایط توصیف شده در آن لزوما به دیوید بکهام، تیم ملی انگلستان و فابیو کاپلو محدود نمی شود و شرایطی مشابه در تیمها و کشورهای دیگر، در گذشته و حال دیده شده است و دیده می شود.
هیو مک ایلونی می نویسد تصمیم فابیو کاپلو یادآوری می کند که حق بازی کردن برای انگلستان، باید بر اساس چیزی بیش از اظهاراتی میهن پرستانه تعیین شود.
مک ایلونی ادامه می دهد :"به نظر می رسد حضور فعال در فوتبال حرفه ای را بتوان یک پیش شرط معقول در این زمینه دانست که بکهام مدتی طولانی است با چنین شرایطی فاصله داشته است. "
این نویسنده معتقد است هرچند صداهایی احساساتی می گفتند که انگلستان به بکهام مدیون است و باید او را برای صدمین بار همراه با این تیم به زمین بفرستد، اما "تصمیم کاپلو برای مد نظر قرار دادن فوتبال، یک پیروزی برای اولویت های عاقلانه بود."
"اگر او اجازه می داد فشار لابی دیگران باعث تغییر اصول او شوند، آجر اول را در رابطه اش با فدراسیون فوتبال انگلستان کج نهاده بود."
آگاه از عواقب تصمیم
ساندی تایمز معتقد است تصمیم کاپلو برای کنار گذاشتن بکهام، کاملا حساب شده بوده است و ابراز تمایل او برای ارائه توضیح به بکهام در مورد دلایل این مسئله، نشان می دهد که فابیو کاپلو به عواقب تصمیم خود کاملا آگاهی داشته است.
هر چند نویسنده تایمز می نویسد توضیحات او به بکهام "ظاهرا درباره نا آمادگی جسمی بکهام و نداشتن آمادگی روحی برای مسابقه" بوده است.
هیو مک ایلونی معتقد است می توان این تصمیم را همچنین پیامی صریح و آشکار در مخالفت با اصل تن در دادن به خواسته های بر آمده از غرور بازیکنان دانست که "در سالهای اخیر نهادینه شده و مربی گری تیم ملی را دچار مشکل ساخته است."
این نویسنده سرشناس در مخالفت با "اطرافیان بکهام" که نرسیدن این بازیکن به مرز 100 بازی ملی را "رسوایی" خوانده بودند می پرسد: "آیا باید پذیرفت که دستیابی به رکورد 99 بازی ملی، تضمین کننده حضور در بازی صدم است؟ و آیا در این شرایط نباید توانایی و قابلیتهای یک بازیکن را در نظر گرفت؟"
شایسته سالاری
| دیوید بکهام در اوایل ژانویه سال 2007 به لس آنجلس گالاکسی پیوست اما بخاطر مصدومیت، نتوانست بیش از چند بازی در ترکیب این تیم حضور داشته باشد |
نویسنده ساندی تایمز یادآوری می کند که بسیاری ورزش را جایگاه "شایسته سالاری" می دانند، نه جای اعمال موازین یک سیستم متکی به القاب و عناوین.
او می پرسد: "آیا خود بکهام نباید احساس کند که اگر بازی صدم به شکل یک هدیه به دست آید، اعتبار 100 بازی ملی معادل 99 بازی خواهد بود؟"
هیو مک ایلونی با ذکر نام بزرگان گذشته فوتبال انگلستان مانند سر استنلی متیوز، سر تام فینی و جیمی گریوز می نویسد این بازیکنان همه کمتر از 77 بازی ملی در کارنامه خود داشتند اما در طبقه بندی بازیکنان تاریخ انگلستان، مطمئنا استعداد و توانایی بکهام بسیار پایین تر از آنها ارزیابی خواهد شد.
لیگ "لم یزرع" آمریکا
ساندی تایمز در نهایت می نویسد احتمالا تضمین کاپلو، مبنی بر اینکه اگر بکهام خود را دوباره آماده کند در ترکیب جای خواهد گرفت، با این دید مطرح شده است که این مربی انتظار ندارد بکهام به این چالش پاسخ دهد.
مک ایلونی که محیط لیگ فوتبال حرفه ای ایالات متحده را "زمینی لم یزرع" خوانده است، می نویسد هر چند این بازیکن 32 ساله در گذشته چندین بار خود را به شرایط آرمانی نزدیک کرده، اما بازگشت از لیگ آمریکا به درخشش در عرصه جهانی حتی برای بکهام هم کاری بزرگتر از توان است.
این نویسنده ادامه می دهد: "زندگی بکهام بعنوان یکی از سرشناس ترین شخصیتهای فوتبال، آنچنان به یک مجموعه تلویزیونی شباهت داشته که همواره [مانند این مجموعه ها] بطور طبیعی دستخوش کلیشه و ابتذال گشته است."
"وقتی او قرارداد چندین میلیون پوندی خود را در آمریکا امضاء کرد و قول داد که کماکان نقطه اتکای انگلستان باقی بماند، در واقع منظورش این بود که می تواند هر وقت که بخواهد برای تیم ملی انگلستان بازی کند."
"اما حقیقت تاسف بار این است که او خربزه را خورده و باید پای لرزش هم بنشیند."
|
