برای ۳۳ هزار تومان در ماه روزی ۵ ساعت قورباغه میشم
برای 33 هزار تومان در ماه روزی 5 ساعت قورباغه می‌شوم!
در حال حاضر دو میلیون و 500 هزار واحد صنفی در کشور فعالیت می‌کنند که بیش از 10 میلیون نفر از جمعیت کارگری کشور را به خود اختصاص می‌دهند اما سهم تشکل‌های صنفی آنها در میان کارگران بخش‌های تولیدی و صنعتی بسیار اندک و ضعیف هستند به گونه‌ای که این تشکل‌ها در هیچ یک از تصمیم‌گیری‌های مربوط به خودشان دخالت داده نمی‌شوند.
این امر باعث شده است که این دسته از کارگران مورد بی‌توجهی قرار گرفته و بسیاری از حقوقشان که ابتدایی‌ترین آنها دستمزد و بیمه است محروم باشند به طوری که در اکثر مواقع حداقل دستمزد مصوب شورای عالی کار به این کارگران پرداخت نشده و با داشتن ساعت کاری بیش از هشت ساعت در طول روز حق بیمه آنها از سوی کارفرمایان پرداخت نمی‌شود.
اینها ابتدایی و بدیهی‌ترین حقوق یک کارگر است که از سوی کارفرمایان نادیده گرفته می‌شود و وزارت کار نیز علی رغم وظیفه خود در صیانت از نیروی کار با شفافیت این موضوع در کشور اقدامی برای احقاق حقوق این دسته از کارگران انجام نمی‌دهد.
مجید جوان 21 ساله اهری کارگر یک اغذیه فروشی در حوالی میدان انقلاب تهران است که به مدت دو سال در این مکان مشغول به کار است و در همین مکان زندگی می‌کند. شام و نهارش هم از ساندویج‌هایی که خودش درست می‌کند، تامین می‌شود. ماهانه 60 هزار تومان دریافت می‌کند که 10 هزار تومان آن را خرج می‌کند و بقیه را به شهرستان می‌فرستد.
او می‌گوید: برای من مکان شام و نهار مهمترین چیز است همین که در تهران زندگی می‌کنم و ماهیانه 50 هزار تومان برای خانواده‌ام می‌فرستم، قانعم.
از بیمه که می‌پرسم گویی چیزی نمی‌داند و می‌گوید: گاهی اوقات که مامورانی به اینجا می‌آیند، صاحب کارم مرا بیرون می‌فرستد و با پسرش مشغول کار می‌شود، فکر می‌کنم آنها ماموران بیمه هستند.
مهری ـ فروشنده یکی از فروشگاه‌های لباس زنانه در نزدیکی میدان هفت تیر تهران ـ است. او که از اسلامشهر به این منطقه می‌آید حقوق ماهیانه خود را 70 هزار تومان ذکر می‌کند و درباره شکایت از کارفرمایان می‌گوید: یک سال و نیم پیش در مغازه‌ای کار می‌کردم که پس از دو سال فعالیت آنجا را ترک کرده و به سازمان تامین اجتماعی درباره بیمه نبودنم طی این مدت شکایت کردم ولی چند ماه پیش به من اطلاع دادند که هیچ حقی به من تعلق نمی‌گیرد، چون دو ماه و نیم آنجا کار کرده‌ام و مشمول قانون کار نمی‌شوم! چراکه صاحب مغازه با همدستی مغازه‌ها و واحدهای صنفی اطراف توانست، دو سال کار من را انکار کند.
حقوق اندکی که کارگران واحدهای صنفی دریافت می‌کنند هر چند تعجب آور است اما چرا افراد حاضر به قبول چنین شرایطی هستند؟
محمد کارگر یکی از ساندویچی‌هاست. او هم با حقوق 50 هزار تومان و غذایی که کارفرما به او مرحمت می‌کند! روزگار می‌گذراند و درباره چگونگی شرایط کاری‌اش می‌گوید: از هشت صبح تا یک و نیم شب کار می‌کنم و تعطیلی هم ندارم.
او درباره رفتار کارفرما می‌گوید: کارفرمایمان رفتار بدی ندارد، اما یک بار یکی از کارگران را که درخواست انعام از مشتری کرده بود به شدت کتک زد.
بسیاری از کارفرمایان با استخدام فصلی کارگران، خود را از قید قانون کار و بیمه رها می‌کنند و بدین طریق کارشان را قانونی جلوه می‌دهند.
علی در لباس یک عروسک بزرگ قورباغه جلو در یک ساندویچی ایستاده است. اصفهانی است و در تهران سرباز. صبح‌ها در پادگان و بعد از ظهرها از ساعت 17 تا 22 برای روزانه 1100 تومان در جلد این عروسک فرو می‌رود. ساعتی دو دقیقه حق دارد که کله قورباغه را بردارد تا از گرما رهایی یابد. او 33 هزار تومان درآمد ماهیانه‌اش را برای خانواده‌اش می‌فرستد.
