بازی با "آثار جانبی" - فعالیت هسته ای ایران

بازی با "آثار جانبی" - فعالیت هسته ای ایران

در این مطلب که با عنوان "بازی با آثار جانبی - با ایران مذاکره کنید اما نه در زمانی که حتی به طور محدود به غنی سازی اورانیوم ادامه می دهد" چاپ شده آمده است که نادیده گرفتن قطعنامه تنبیهی اول شورای امنیت که به اتفاق آرا تصویب شده بود می تواند گستاخی محسوب شود اما بی توجهی به دومین قطعنامه را دیگر باید دنبال کردن سیاستی مشخص تلقی کرد.

این هفته نامه با اشاره به اینکه در این هفته، آژانس بین المللی انرژی اتمی ادامه غنی سازی اورانیوم در تاسیسات نطنز و حتی تسریع در این برنامه را تایید کرد، می نویسد که ایران با کم اهمیت خواندن تحریم های محدودی که تا کنون علیه این کشور وضع شده، دستیابی به فناوری هسته ای مورد نظر خود را حقی انکارناپذیر در چارچوب پیمان منع گسترش جنگ افزارهای هسته ای می داند.

به نوشته اکونومیست، در مرحله بعدی، باید انتظار داشت که شش کشوری که رهبری تلاش های دیپلماتیک در سازمان ملل را بر عهده دارند (آمریکا، بریتانیا، چین، روسیه، فرانسه به عنوان اعضای دایم شورای امنیت به اضافه آلمان) کار بر روی متن قطعنامه سوم را آغاز کنند.

اکونومیست می نویسد که قطعنامه جدید مانند دو قطعنامه قبلی وظایف انکارناپذیری را که سازمان ملل برای ایران مقرر داشته یادآور خواهد شد که عبارت است از تعلیق فعالیت های مرتبط با تولید اورانیوم و پلوتونیوم تا زمانی که بازرسان آژانس بین المللی انرژی اتمی بتوانند تایید کنند که فعالیت های هسته ای ایران، همانطور که دولت این کشور ادعا می کند، صلح آمیز است.

این هفته نامه با این اظهار نظر که گرچه ایران از قرار گرفتن در لیست خلافکاران سازمان ملل ناخرسند است اما این ناخرسندی در حدی نیست که دست از غنی سازی اورانیوم بردارد، می پرسد: آیا می توان پیشنهاد دیگری را نیز برای وادار کردن ایران به بازگشت به میز مذاکره مطرح کرد؟

پیشنهاد مدیرکل آژانس و اولویتهای وارونه

اکونومیست در پاسخ می نویسد که مدیرکل آژانس بین المللی انرژی اتمی راهی را برای مصالحه پیشنهاد کرده به این معنی که ایران اجازه غنی سازی محدود تحت نظارت کامل را داشته باشد تا این فعالیت ها به سوی اهداف نظامی منحرف نشود و گفته است که با دستیابی ایران به فناوری غنی سازی اورانیوم، پافشاری بر بستن تاسیسات نطنز خواستی منطقی نیست و به جای آن، باید کوشید ایران همچنان عضو ان پی تی باقی بماند و به بازرسان آژانس اجازه نظارت بر فعالیت های خود را بدهد.

به گفته اکونومیست گزارش های بازرسان آژانس شاهدی بر ضعف در منطق آقای البرادعی است زیرا اگرچه ایران همواره اصرار داشته که علاقه ای به ساخت بمب اتمی ندارد، اما مکررا از راستگویی در مورد برنامه هایی خودداری کرده که برای بیست سال و بر خلاف تعهد به پذیرش نظارت آژانس دنبال کرده و هنوز هم نکات مبهمی در مورد یافت شدن آثار اورانیوم با خلوص بالا در این کشور و واردات توجیه نشده برخی اقلام از جمله سانتریفوژهای پیشرفته راه اندازی شده در نطنز باقی است.

این هفته نامه می نویسد که موضوع نگران کننده در کل ماجرا این است که احتمال دارد ایران فقط دارای فعالیت غیرنظامی هسته ای نباشد بلکه یک برنامه نظامی مخفیانه را نیز دنبال کند که اگر امکان صیقل دادن مهارت خود در غنی سازی را بیابد، می تواند از آن در این برنامه نظامی نیز بهره ببرد.

اکونومیست می افزاید بدون توجه به اینکه ایران دارای طرح مخفیانه تولید بمب باشد یا نباشد، اولویت های آقای البرادعی وارونه است زیرا در حالیکه خودداری ایران از دادن اجازه به بازرسان آژانس برای انجام وظیفه آنان عملا ان پی تی را تضعیف می کند، چه دلیلی دارد که خطر دستیابی ایران به بمب اتمی را تنها به این منظور نادیده بگیریم که این کشور از ان پی تی خارج نشود؟

به نوشته اکونومیست تایید حتی ضمنی عملیاتی که با چندین قطعنامه شورای امنیت و شورای حکام آژانس مغایرت دارد تنها می تواند باعث تضعیف هر دو نهاد شده و سایر رژیم های نامطلوب را به دنبال کردن شیوه ای مشابه تشویق کند.

این نشریه می نویسد که در عین حال، این گفته آقای البرادعی درست است که فرصت باقی مانده برای حل بحران کنونی به سرعت از دست می رود اما مطمئن ترین راه برای خروج از بن بست فعلی این است که ایران فعالیت خود در زمینه تولید اورانیوم و پلوتونیوم را متوقف کند و بازرسان آژانس از همکاری لازم برای انجام وظایف خود برخوردار شوند و هر اقدامی جز این، باید مداخله سازمان ملل را در پی داشته باشد.

به نظر اکونومیست، تصمیم بعدی سازمان ملل باید با اقدامات قبلی تفاوتی اساسی داشته باشد زیرا ایران به تحریم هایی که به منزله سوزن زدن به افراد و شرکت های مرتبط با برنامه های هسته و موشکی باشد توجهی نمی کند و لازم است اقدامات بعدی واقعا دردناک باشد.

این هفته نامه در خاتمه می نویسد که تا کنون روسیه و چین از حمایت از چنین اقدامی طفره رفته اند و تعدادی از کشورهای اروپایی نیز دل و جرات حمایت از آن را نداشته اند اما گزینه دیگری که در برابر آن وجود دارد - یعنی سرعت گرفتن تدریجی حرت ایران به سوی بمب اتمی - حتی بدتر خواهد بود.