تراژدی‌های اورست
قله (اورست) با 8850 متر ارتفاع بلندترین نقطه روی زمین است. این قله در سال 1852 به عنوان بلندترین قله روی کره زمین کشف شد. ابتدا قله(XV) نام گرفت اما در سال 1865 برای تمجید از یک جغرافیدان انگلیسی به نام (سر جورج اورست) که تلاش زیادی را برای اندازه‌گیری دقیق ارتفاع این قله انجام داد، (اورست) نام گرفت. البته در (تبت) این قله را با نام (چومولونگما) که (مادر زمین) معنی می‌دهد، می‌شناسند و در نپال هم آن را (ساگارماتا) می‌نامند که به معنای (پادشاه آسمان) است.انسان‌های زیادی پس از کشف این قله تلاش کردند تا به خاطر این غول عظیم و به هر نحو ممکن با دستیابی به رکوردهای متفاوت، شهرت جهانی برای خود کسب کنند.
تراژدی‌های اورست
در سال 1953 کوهنوردان (نیوزلندی)، (ادموند هیلاری) و (تنزینگ نورگای) به عنوان اولین کوهنوردان موفق شدند این قله را فتح کنند و نام خود را در کتاب رکوردهای (گینس) به ثبت برسانند. اما در این بین بودند، افرادی که دارای مشخصه‌های
بارزی بودند و توانستند، این قله را فتح کنند.
(تام وایتکر) آمریکایی هم به عنوان اولین فرد (یک‌پا) در سال 1998 موفق شد بر روی این قله عظیم بایستد. (اریک وایهن مایر) آمریکایی هم به عنوان اولین فرد فاتح (نابینای) این قله محسوب می‌شود، که این موفقیت را در سال 2001 کسب کرد. (یون کوتابای) هم به عنوان اولین زن در 16 می1975 این موفقیت را کسب کرد.
اسکی‌باز (اسلوانیایی)، (داف‌کار نیکار) هم در سال 2000 پس از صعود با چوب اسکی از این قله مدت 5 ساعت پایین آمد و شهرتی جهانی برای خود کسب کرد. (رانگ هولد مسنر) و <پیترهابرلر> هم به عنوان اولین افرادی بودند که در سال 1975 بدون استفاده از ماسک اکسیژن این قله را فتح کردند.
(تاکایا آرایاما) ژاپنی هفتاد ساله هم به عنوان (پیرترین) فاتح این قله محسوب می‌شود. همچنین (ایمپادورجی) هم موفق شد در 21 می2004 رکورد سرعت صعود را در آخرین ایستگاه با زمان 8 ساعت و 10 دقیقه برای خود ثبت کند...
300 صعود به اورست
از زمان اولین صعود به این قله در سال 1953 تاکنون تقریبا 300 نفر موفق شده اند این قله را فتح کنند، اما متاسفانه در این بین، تاکنون 150 نفر جان خود را از دست داده‌اند. از جمله یک کوهنورد آمریکایی جوان با نام (اسکوت فیشر) که در سال 1996 به وسیله این غول عظیم از پا درآمد. قربانی دیگر، یک کوهنورد آلمانی به نام (توماس وبر) است که متاسفانه چندی پیش در سال 2006 جان خود را در راه صعود از دست داد. آنهایی که به اورست صعود کردند، می‌گویند زمانی که از سطح زمین به قله نگاه می‌کنی، گویا اورست با تو صحبت می‌کند و می‌گوید: بیا بالا مرا فتح کن... این مسئله باعث می‌شود که انسان‌های عاشق کوهنوردی، یا اورست را شکار کنند و یا شکار اورست شوند. در شکار رکوردها، چندی پیش یکی دیگر از رکوردهای <اورست> به وسیله یک انسان با اراده و نیرومند ثبت شد که قصه آن، قصه یک اراده فولادین است.
اولین فاتح بدون پای اورست
این مرد بااراده و نیرومند (مارک اینگلایس) نام دارد که اهل (نیوزلند) و 47 ساله است. این کوهنورد مصمم توانست تقریبا در مدت 6 هفته ارتفاع 8850 متری را طی کرده و به قله برسد. (مارک) در سال 1982 به هنگام صعود به بلندترین قله (نیوزلند) به نام (کک) در یک گودال یخی سقوط کرد و مدت دو هفته در آنجا زندانی شد. پس از این مدت گروه امداد او را پیدا کردند اما او در این حادثه ساق پاهایش دچار یخ‌زدگی سختی شده و پزشکان تشخیص دادند که هر دو پایش باید از زانو قطع شود. این حادثه ابتدا تاثیر بدی روی او گذاشت اما از آنجایی که او به رشته کوهنوردی علاقه زیادی داشت پس از گذراندن دوره درمان، پرامید و با اعتماد به نفس کامل تصمیم گرفت کار خود را ادامه دهد. امروز پس از گذشت 24 سال با کمک دو پای مصنوعی و یک اراده آهنین توانست به بزرگ‌ترین آرزوی زندگی‌اش یعنی فتح قله اورست دست پیدا کند و با غرور بر فراز آن بایستد.
مردم نیوزلند برای تمجید و بزرگداشت این کار بزرگ جشن‌هایی را به پا کردند. مارک پس از این پیروزی در حالی که بدنش به شدت ضعیف و نحیف شده بود به بیمارستان منتقل شد. چندین قسمت بدن او دچار یخ‌زدگی سختی شده و زخم‌های عمیق پیدا کرده بود و فشارها و سختی‌های مسیر سبب شده بود 15 کیلوگرم کاهش وزن پیدا کند. انگشتان دستان او و سر زانوهایش به وضعیت بدی دچار کبودی و یخ‌زدگی شده‌اند تا جایی که پزشکان بر این عقیده بودند که وی باید سریعا مورد عمل جراحی قرار بگیرد و به احتمال زیاد 5 انگشت دست او به همراه قسمت دیگری از پایش باید قطع شود اما با وجود شنیدن این خبر و دردها و جراحت‌های زیادی که به مارک وارد شده بود، او از شادی در پوست خود نمی‌گنجید.
او توانسته بود به بزرگ‌ترین رویای زندگی‌اش جامه عمل بپوشاند و دیگر هیچ چیز برای او مهم نبود. او در پاسخ به سوال خبرنگاران اشترن که روی قله اورست چه احساسی داشتید در حالی که از شادی چشمانش برق می‌زد و صورتش برافروخته شده بود، گفت: من بعضی وقت‌ها چشمانم را می‌بندم و دوباره خود را روی قله می‌بینم.
ساعت 7 صبح بود و خورشید تازه از پشت کوه بیرون آمده بود و با زیبایی خاصی به بام دنیا، اورست می‌درخشید. من با غرور روی آن ایستاده بودم و لذت می‌بردم، اما در عین حال در برابر عظمت و بزرگی این کوه احساس کوچکی و ناچیزی می‌کردم. من آن لحظه به پایین قله نگاه کردم و به این فکر می‌کردم که با وجود دردها و زخم‌های زیادی که داشتم چگونه خود را به پایین قله برسانم. اما سرانجام پس از ده روز توانستم از قله به پایین برسم. من با کسب این موفقیت به رضایت قلبی خوبی دست پیدا کرده‌ام و به همه معلولان دنیا ثابت کردم که نقص‌عضو مانعی برای رسیدن به موفقیت‌های بزرگ نیست و آنها شایستگی هر کاری را دارند.
وی در ادامه می‌گوید: من در حالی توانستم به این موفقیت دست پیدا کنم که متاسفانه همین امسال 14 نفر از کوهنوردان سالم و بدون نقص‌عضو جان خود را در راه صعود به اورست از دست دادند. او با امیدواری و اعتماد به نفس کامل می‌گوید: من بدون پا توانستم چنین کار بزرگی انجام دهم، پس، از دست دادن چند انگشت برای من مشکل بزرگی نیست و من حتی با یک انگشت اشاره‌ام هم می‌توانم به کار خود ادامه دهم.
شاید اگر این واقعه برای هر کس دیگری اتفاق می‌افتاد او را از زندگی ناامید می‌کرد، اما او همان طور که 24 سال پیش با وجود آن تصادف وحشتناک و از دست دادن هر دو پایش احساس بدبختی و ناامیدی نکرد، حالا هم چنین احساسی را ندارد و هنوز هم مصمم است تا به موفقیت‌های دیگری دست یابد. البته صعود به قله اورست تنها موفقیت او نبود، او پیش از این هم بین مردم سرزمینش، نیوزلند محبوب و مشهور بود. او در سال 2002 موفق به فتح بلندترین قله نیوزلند (کک) به ارتفاع 3754 متر شد و دو سال بعد در سال 2004 موفق شد به قله (چواویو) که در مرز بین نپال و تبت با ارتفاع 8201 متر واقع است، صعود کند. از دیگر افتخارات وی باید به مدال نقره مسابقات دوچرخه‌سواری بازی‌های پارا المپیک سیدنی اشاره داشت. او با فتح اورست با پاهای آهنین نشان داد که از اراده‌ای فولادین برخوردار است
