کارنامه ۱۵ ساله شوماخر در مسابقات اتومبیلرانی
خروج یکی از سرشناس ترین شخصیت های ورزشی جهان، از عرصه مسابقات فرمول یک، مسابقات این فصل را به یکی از مهمترین تحولات ورزشی چند ساله اخیر بدل کرد.
مایکل شوماخر که در تابستان سال 1991، با نمایشی خیره کننده در تمرینات تیم جوردن، پای به مسابقات فرمول یک گذاشت، در بعدازظهر 22 اکتبر، در حومه سائوپائولو، در شرایطی برای آخرین بار در یک مسابقه فرمول یک شرکت کرد که علی رغم دستاوردهای بی مانند و دست نیافتنی او در طی 15 سال فعالیت حرفه ای، احساسات متناقضی نسبت به او وجود دارد.
جنون سرعت
کسانی که شاهد اولین تمرین مایکل شوماخر با تیم جوردن بوده اند، بارها یاد کرده اند که چگونه مسئولان تیم جوردن، وحشت زده از سرعت سرسام آور مایکل شوماخر، در کنار جاده پیست سیلورستون بریتانیا، شاهد عبور او از کنار جایگاه مهندسان تیم بودند و پس از پایان تمرین، چگونه به او هشدار دادند که در مسابقات فرمول یک، مرز حماقت و شجاعت از یک تار مو نازکتر است.
او گرچه در تنها مسابقه ای که برای جوردن رانندگی کرد(بلژیک 1991)، بعلت نقص فنی مجبور به کناره گیری از مسابقه شد، اما در زمان گیری آنچنان عملکرد خیره کننده ای از خود نشان داد که تیم بنتون-فورد، فورا با او برای مسابقه بعد قرار داد بست.
یکسال بعد، شوماخر 23 ساله، در جدول رده بندی، در مقام سوم، و بالاتر از آیرتون سنای افسانه ای، قهرمان سه دور مسابقات فرمول یک ایستاده بود.
کیمیاگر؟
هر چند، کسب نتیجه در مسابقات فرمول یک، در کنار مهارت راننده، به توانایی تیم در تولید اتومبیلی خارق العاده نیز بستگی دارد، اما کارشناسان شوماخر را جزء معدود رانندگانی می دانند که مهارتش در رانندگی، ضعف های هر اتومبیلی را مخفی نگه می دارد.
جدای از مهارت، مایکل شوماخر بعنوان راننده ای شناخته می شود که از کار سخت واهمه ای ندارد و مفهوم کار تیمی را بخوبی درک می کند.
شاید همین خصوصیت باعث شد که در سال 1996، شوماخر گرچه امکان رفتن به تیمهای بسیار قدرتمند تر مک لارن و ویلیامز را داشت، اما تیم فراری را برگزید که به مدت 17 سال از قهرمانی دور مانده بود.
مهندسان تیم فراری که پنج قهرمانی پیاپی را مدیون نبوغ مایک شوماخر هستند، از او بعنوان راننده ای یاد می کنند، که در جلسات خسته کننده و فوق العاده علمی تحلیل اطلاعات، بیش از هر کس دیگری حضور فعال داشت.
اهریمن خفته
مایکل شوماخر در کسب اولین عنوان قهرمانی، در سال 1994، که بواسطه تصادفی بحث برانگیز شوماخر با دیمون هیل، دیگر مدعی قهرمانی بدست آمد، کارشناسان را در تفسیر نیات او با مشکل مواجه ساخت.
در سال 1997، شوماخر درحالی پای به مسابقه نهایی گذاشت که با اختلاف یک امتیاز نسبت به ژک ویلنوو کانادایی، در صدر جدول قرار داشت، اما در اثر تصادفی که کارشناسان آنرا اقدامی عمدی از سوی شوماخر قلمداد کردند، نه تنها دچار نقص فنی شد، بلکه مقام دومی در جدول رانندگان هم از او گرفته شد.
در تازه ترین مورد، در مسابقه تابستانی شهر موناکو درسال 2006، در حین زمانگیری اتومبیل خود را در یک نقطه باریک پیست "پارک کرد" که باعث بالارفتن زمان فرناندو آلونسو، رقیب او شد، اما داوران، بعنوان تنبیه، با حذف زمان کسب شده از سوی شوماخر، او را مجبور به آغاز مسابقه از انتهای پیست کردند.
خستگی ناپذیر و تمام کننده
مهندسان و افراد نزدیک به مایکل شوماخر اذعان می کنند که او تحمل برد هیچکسی بجز خودش را ندارد.
اما هم تیمی های او در فراری شاهد آن بوده اند که شوماخر در هنگام شکست، هیچکس بجز خود را مقصر نمی داند؛ در اوائل اکتبر 2006، وقتی شواخر بواسطه نقص فنی در گراندپری ژاپن، عملا بخت بردن هشتمین عنوان قهرمانی را از دست داد، او بود که به مهندسان تیم فراری دلداری داد و از تلاشهایشان تشکر کرد.
گرچه صحنه هایی بیاد ماندنی چندانی از سبقت گرفتن مایکل شوماخر از دیگر رقبا را در آرشیوهای تلوزیونی نمی توان یافت، اما توان بالای فیزیکی او، حتی در سن 37 سالگی، در به این راننده امکان داد که هنگام رانندگی طاقت فرسای اتومبیل های فرمول یک، حداکثر توان اتومبیل را بکارگیرد.
او در آخرین مسابقه خود هم ثابت کرد که تازمانی که پرچم شطرنجی در خط پایان پایین نیامده، از تلاش دست نخواهد کشید.
منتقدان او، شاید اخلاق حرفه ای مایکل شوماخر را شایسته جاودانگی در تاریخ ورزش ندانند، اما هیچگاه هم نخواهند توانست از تحسین پشتکار، تداوم، مهارت و نبوغ او خودداری کنند.
