ما آتشیم؛ فریادی از نپال برای بیداری جوانان ایران

چند روز پیش ویدئویی در فضای مجازی منتشر شد که قلب میلیون‌ها نفر را لرزاند. جوانی ۱۸ ساله به نام عویشکار روات در برنامه سالانه مدرسه‌اش در نپال پشت تریبون رفت و سخنانی گفت که دیگر فقط یک سخنرانی مدرسه‌ای نبود، بلکه فریاد یک نسل بود.

او گفت:
«ما آتشی هستیم که تاریکی را خواهد سوزاند. ما طوفانی هستیم که بی‌عدالتی را خواهد روبید و شکوفایی خواهد آورد. اگر ما صدایمان را بلند نکنیم، چه کسی خواهد کرد؟ اگر ما این ملت را نسازیم، چه کسی خواهد ساخت؟»

این جملات ساده اما پرقدرت، به قلب مردم نپال امید تازه‌ای بخشید و شعله اعتراضات را دوباره روشن کرد.
امروز، ایران در آتش است
ما ایرانیان نیازی نداریم به گذشته نگاه کنیم یا حسرت دوران‌های پیشین را بخوریم. جنگ ما امروز است. دشمن ما همین حالا بر مسند قدرت است: همین رژیم آخوندی که ۴۵ سال است با فساد، سرکوب و کشتار، ملت ایران را به اسارت گرفته است. همین رژیم که فرزندان ما را در خیابان‌ها می‌کشد، ثروت‌مان را می‌دزدد و آینده‌مان را نابود می‌کند.

این لحظه، لحظه تصمیم است. یا در سکوت و ترس باقی می‌مانیم، یا آتش می‌شویم و این تاریکی را می‌سوزانیم.جوانان ایران؛ وقت برخاستن است
ما میلیون‌ها جوان داریم که می‌توانند این کشور را نجات دهند. دانشجویان، کارگران، زنان شجاع و پسران دلیر — همان‌ها که در خیزش‌های اخیر فریاد زدند «زن، زندگی، آزادی» و لرزه بر اندام رژیم انداختند.
باید متحد شویم.
باید سازماندهی کنیم.
باید اعتصاب‌ها و اعتراض‌های سراسری را دوباره شعله‌ور کنیم.
هیچ‌کس جز خودمان این رژیم را سرنگون نخواهد کرد.رهبری برای اتحاداین مبارزه به رهبری نیاز دارد. خوشبختانه ملت ایران شخصیتی دارد که سال‌هاست پرچم اتحاد را در دست دارد: شاهزاده رضا پهلوی. او می‌تواند محور همبستگی ملی باشد؛ کسی که در میان بسیاری از گروه‌های سیاسی و مردمی مورد اعتماد است و می‌تواند ما را در مسیری واحد برای ساختن ایرانی آزاد و آباد رهبری کند. او بارها تأکید کرده است که قدرت باید از مردم برآید و به مردم بازگردد — همین دیدگاه، محور اعتماد و اتحاد ملی است.
فریاد پایانی
سخنان عویشکار روات را با خود تکرار کنیم:
«ما آتشیم.»

ما آتشیم و اگر بخواهیم، می‌توانیم بسوزانیم تاریکی‌ای را که ۴۵ سال است بر این سرزمین سایه انداخته است. ما می‌توانیم کاخ‌های ظلم را ویران کنیم و ایران را دوباره بسازیم.

این سرزمین سزاوار آزادی است، سزاوار شادی است، سزاوار آینده‌ای است که در آن هیچ آخوندی سرنوشت ملت را در دست نگیرد. محور این اتحاد باید روشن باشد: همبستگی ملی در کنار شاهزاده رضا پهلوی و همه کسانی که به ایران آزاد و سکولار باور دارند.

ما آتشیم، ما طوفانیم، و ما ایران را پس می‌گیریم.

ارشان آذری

متن سخنرانی عویشکار روات
«امروز اینجا ایستاده‌ام با رویای ساختن نپالی نو. آتشی از امید و شور در درونم شعله‌ور است، اما دلم سنگین است، زیرا احساس می‌کنم این رویا دارد از دست می‌رود. برخیزید و بدرخشید، آینده‌سازان این سرزمین!

من، عویشکار روات، دبیر مدرسه‌ی هُلی‌بل، با آغوش باز شما را به بیست‌وچهارمین برنامه سالانه‌مان خوش‌آمد می‌گویم. امروز اینجا هستم تا بر آگاهی شما نوری بیفشانم و ابرهای تیره‌ای را که بالای سرمان چرخ می‌زنند، بشکافم. امروز اینجا ایستاده‌ام تا تغییری بزرگ در مسیر تاریخ ایجاد کنم.

نپال، مادر ما، کشوری که ما را زاده و پرورده است، در ازای این همه چه خواسته؟ تنها صداقت ما، کار سخت ما و سهم ما را خواسته است. اما ما چه کرده‌ایم؟ ما با زنجیرهای بیکاری بسته شده‌ایم و می‌بینیم که فرصت‌ها از دست می‌روند. ما در دام بازی‌های خودخواهانه‌ی احزاب سیاسی گرفتار شده‌ایم. فساد، تار عنکبوتی تنیده که روشنایی آینده‌مان را خاموش می‌کند.

ای جوانان! برخیزید. ما پرچم‌داران تغییر هستیم. اگر ما صدای خود را بلند نکنیم، چه کسی خواهد کرد؟ اگر ما این ملت را نسازیم، چه کسی خواهد ساخت؟

ما آتشی هستیم که تاریکی را خواهد سوزاند؛ ما طوفانی هستیم که بی‌عدالتی را خواهد روبید و شکوفایی خواهد آورد. نیاکان ما خون خود را دادند تا این وطن را به ما بسپارند. ما آن را نمی‌فروشیم و از دست نمی‌دهیم.

ما آتشیم و نومیدی را خواهیم سوزاند. اکنون زمان تصمیم است: آیا در تاریکی یأس فرو می‌رویم یا همچون خورشید امید برمی‌خیزیم؟ آیا سرنوشت این ملت را دگرگون می‌کنیم یا می‌گذاریم در زنجیر باقی بماند؟

شاه بیرندرا روزی گفت: «حتی اگر من بمیرم، وطنم باید زنده بماند.» ای جوانان، این کلمات را در دل‌های خود حمل کنید و تغییری بسازید که در تاریخ حک شود.

نپال از آنِ ماست و آینده‌اش در دستان ماست. جای یوگا! جای نپال!»