آتش خشم مردم: معترضان خانه نخست وزیر نپال را به آتش کشیدند + ویدیو

معترضان در نپال خانه شخصی نخست وزیر این کشور را به آتش کشیدند درحالی که شخص نخست وزیر به وسیله هلی‌کوپتر آن محل را ترک کرده بود.

در پی اعتراضات خونین در نپال که به کشته شدن دست‌کم ۱۹ نفر منجر شد، نخست‌وزیر این کشور از سمت خود کناره‌گیری کرد. 

رویترز، کی‌پی شرما اولی، نخست‌وزیر نپال، در پی موج گسترده اعتراضات ضدفساد که با ممنوعیت شبکه‌های اجتماعی شعله‌ور شد، از سمت خود استعفا داد. 

در پی اعتراضات گسترده و خونین در نپال، دولت این کشور با بحرانی جدی روبرو شده است. معترضان که خشم خود را از فساد و سوءمدیریت سیاسی ابراز می‌کردند، به خیابان‌ها آمدند و شرایط را به گونه‌ای رساندند که دولت مجبور به عقب‌نشینی شد. این ناآرامی‌ها که به کشته شدن دست‌کم ۱۹ نفر و زخمی شدن بیش از صد نفر منجر شد، از بزرگ‌ترین بحران‌های خیابانی در این کشور طی دهه‌های اخیر به شمار می‌رود.

خیزش مردم به دنبال موجی از نارضایتی‌های عمومی آغاز شد و در نهایت به خشونت کشیده شد. روز دوشنبه، زمانی که معترضان قصد ورود به پارلمان را داشتند، نیروهای پلیس با گاز اشک‌آور و گلوله‌های پلاستیکی به مقابله پرداختند. این برخورد خشونت‌آمیز، خشم مردم را دوچندان کرد و دامنه اعتراضات را گسترش داد.



یکی از جرقه‌های اصلی این اعتراضات، ممنوعیت شبکه‌های اجتماعی توسط دولت بود که معترضان آن را تلاشی برای خاموش کردن صدای اعتراض خود می‌دانستند. در نهایت با ادامه خشونت‌ها و نادیده گرفتن حکومت نظامی توسط مردم، دولت مجبور شد این ممنوعیت را لغو کند. این اقدام نشان از قدرت و عزم مردم در برابر تصمیمات دولتی داشت.

در نهایت، نخست‌وزیر نپال، کی.پی. شرما اولی، در پی فشار بی‌سابقه افکار عمومی و گسترش ناآرامی‌ها، مجبور به استعفا شد. این استعفا که توسط دستیار او، پراکاش سیل‌وال، تأیید شد، به عنوان مرحله‌ای جدید از بی‌ثباتی سیاسی در این کشور توصیف شده است. اولی پیش از استعفا تلاش کرده بود با گفتگوهای سیاسی، اوضاع را آرام کند، اما خشم مردم فروکش نکرد.

تصمیم نخست‌وزیر به کناره‌گیری از قدرت، کشور را وارد فاز جدیدی از عدم قطعیت سیاسی کرده است. نپال که از زمان لغو سلطنت در سال ۲۰۰۸ با مشکلات اقتصادی و بی‌ثباتی سیاسی دست و پنجه نرم می‌کند، حالا با چالشی بزرگ برای تشکیل دولتی باثبات و پاسخگو مواجه است.

در پایتخت، کاتماندو، معترضان با وجود حکومت نظامی، به اعتراضات خود ادامه دادند. آنها لاستیک‌ها را به آتش کشیدند، به سمت نیروهای پلیس سنگ پرتاب کردند و در اقدامی نمادین، حتی خانه‌های برخی سیاستمداران را به آتش کشیدند. شدت خشونت‌ها به حدی بود که گزارش‌هایی مبنی بر انتقال برخی وزرا با بالگردهای نظامی نیز منتشر شد.

گزارش‌ها حاکی از آن است که گروه‌هایی از شهرهای مرزی نزدیک به هند نیز به سمت کاتماندو حرکت کرده‌اند تا به جمع معترضان بپیوندند. این امر نشان‌دهنده عمق و گستردگی نارضایتی در سراسر کشور است و اعتراضات دیگر به پایتخت محدود نمی‌شود.

دود ناشی از آتش‌سوزی‌ها در کاتماندو به حدی بود که حتی پروازها در فرودگاه بین‌المللی این شهر نیز مختل شد. این اختلال، نشان‌دهنده شدت بحران و تأثیر آن بر زندگی روزمره مردم است.

رویترز در گزارشی این جنبش را "جنبش نسل Z" نامیده است. این جنبش عمدتاً توسط جوانان شکل گرفته که از فساد، کمبود فرصت‌های اقتصادی و فقدان شفافیت در دولت به شدت خشمگین هستند. آنها خواهان آینده‌ای بهتر و کشوری بدون فساد هستند که در آن همه به آموزش و خدمات درمانی دسترسی داشته باشند.

یکی از معترضان به خبرگزاری رویترز گفت: «ما اینجا ایستاده‌ایم برای آینده‌مان… کشوری بدون فساد می‌خواهیم که همه بتوانند به آموزش، بیمارستان و خدمات درمانی دسترسی داشته باشند.» این جمله به خوبی خواسته‌های اصلی و انگیزه‌های این جنبش را منعکس می‌کند و نشان می‌دهد که اعتراضات ریشه در مطالبات عمیق اجتماعی و اقتصادی دارد.

 

استعفای اولی پایان ماجرا نیست، بلکه آغاز فصلی تازه در بی‌ثباتی سیاسی نپال است. این کشور که از زمان لغو سلطنت در سال ۲۰۰۸ همواره با چالش‌های ساختاری روبرو بوده، حالا باید با پیامدهای بحرانی دست و پنجه نرم کند که ریشه در نارضایتی عمیق مردم از ناکارآمدی دولت‌ها و فساد سیستماتیک دارد. آینده سیاسی نپال در هاله‌ای از ابهام قرار گرفته و مشخص نیست که چه دولتی خواهد توانست اعتماد مردم را دوباره جلب کرده و کشور را از این وضعیت بحرانی خارج کند.

جنبش "نسل Z" نشان داد که نسل جوان نپال دیگر حاضر به سکوت در برابر مشکلات نیست. این جوانان با استفاده از شبکه‌های اجتماعی و ساماندهی اعتراضات، قدرت خود را به دولت نشان دادند. آنها نه تنها خواهان بهبود وضعیت اقتصادی و فرصت‌های شغلی هستند، بلکه به دنبال ایجاد سیستمی شفاف و عاری از فسادند تا بتوانند آینده‌ای روشن برای خود و کشورشان بسازند. این جنبش یک نقطه عطف در تاریخ اعتراضات مدنی نپال محسوب می‌شود.

ابعاد گسترده این ناآرامی‌ها، توجه جامعه جهانی را نیز به خود جلب کرده است. کشورهای همسایه مانند هند و چین که نپال در میان آن‌ها قرار دارد، تحولات داخلی این کشور را از نزدیک زیر نظر دارند. ثبات نپال برای حفظ تعادل در منطقه هیمالیا اهمیت حیاتی دارد. بنابراین، جامعه بین‌المللی امیدوار است که گروه‌های سیاسی نپالی بتوانند با گفتگو و توافق، راه حلی مسالمت‌آمیز برای پایان دادن به این بحران پیدا کنند و از وقوع خشونت‌های بیشتر جلوگیری نمایند.