لاریجانی در بیروت؛ رنج مردم لبنان و احساس درد ایرانی‌ها!

دبیر شورای عالی امنیت ملی صبح امروز چهارشنبه، ۲۲ مردادماه، وارد بیروت شد و با بیان اینکه « یک پیوستگی بین فرهنگ ایرانی و لبنانی وجود دارد»، گفت: «اگر روزی ملت لبنان در رنج باشند این درد را ما نیز در ایران حس می‌کنیم.»

علی لاریجانی، دبیر شورای عالی امنیت ملی، که  در بدو ورود در سخنانی در فرودگاه ضمن ابراز خرسندی از حضور در بیروت گفت: ایران و لبنان هر دو از یک تمدن عمیق برخوردارند و در طول قرون مختلف همیشه با هم ارتباطات نزدیک بین دو ملت وجود داشته است. 

به گزارش فارس، دبیر شورای عالی امنیت ملی بیان کرد: به همین دلیل یک پیوستگی بین فرهنگ ایرانی و لبنانی وجود دارد. به خاطر همین پیوستگی یک دلبستگی بین دو ملت به وجود آمده است. 

لاریجانی گفت: اگر روزی ملت لبنان در رنج باشند این درد را ما نیز در ایران حس می‌کنیم. 

وی اضافه کرد: ما در همه شرایط در کنار مردم عزیز لبنان خواهیم بود. رنج مردم لبنان و احساس درد ایرانی‌ها
جناب لاریجانی در بیروت فرموده‌اند: «اگر ملت لبنان در رنج باشند، مردم ایران نیز این درد را احساس می‌کنند.» خب، این خبر واقعاً دلگرم‌کننده است، مخصوصاً برای آن جوان لبنانی که در یک بار شیک کنار استخر مختلط، با یک کوکتل رنگی به دست، زیر آفتاب مدیترانه لم داده و فکر می‌کند چطور درد مردم ایران را از راه دور تسکین دهد. او احتمالاً در آن لحظه احساس می‌کند که یک ملت کامل در ایران، به خاطر نبودنِ او در یک استخر مختلط دیگر، در رنج و عذاب است!

البته شاید منظور ایشان از "رنج"، صف طولانی برای ورود به کافه‌های لاکچری بیروت بوده است. رنجِ پیدا کردن جای پارک در خیابان‌های شلوغ و پر زرق و برق جونیه یا رنجِ انتخاب بین دو دیسکوی مشهور برای گذراندن شب. بله، در این شرایط، واقعاً احساس دردِ مردم ایران از این رنج‌های جانکاه، کاملاً قابل درک است. مردم ایران حتماً الان دارند با بغض و آه، به رنجِ انتخابِ یک لباسِ برند برای رفتن به یک پارتی کنار دریا فکر می‌کنند.

بیایید منصف باشیم. شاید آن جوانی که در لبنان در حال رقصیدن در دیسکو با موسیقی ترنس است، واقعاً نیاز به احساس درد مردم ایران داشته باشد. مثلاً ممکن است از کمردرد ناشی از رقصیدنِ زیاد رنج ببرد یا به خاطر مصرف بیش از حد کوکتل، دچار سردرد شده باشد. در این لحظات سخت و جانفرسا، چه چیزی بهتر از این که بداند یک ملت در آن سوی مرزها، با تمام وجود این درد را احساس می‌کند و از این طریق، کمی از بارِ رنج او کاسته می‌شود!

شاید جناب لاریجانی با دیدن آن همه خوش‌گذرانی و شادی در لبنان، به یاد رنج و دردهای مردم ایران افتاده‌اند. رنجِ نداشتنِ این امکانات و تفریحات در کشور خودمان. این نوع "احساس درد" قطعاً یک رنج مشترک است. رنجِ مشترکِ دیدنِ آن همه خوشبختی از راه دور و حسرتِ نداشتن آن. پس بله، حق با ایشان است. مردم ایران واقعاً این درد را احساس می‌کنند؛ دردِ نداشتنِ دیکو و استخرهای مختلط را!

در نهایت، فکر می‌کنم مردم لبنان لطف کنند و این رنج‌هایشان را به حداقل برسانند. مثلاً به جای دو دیسکو، فقط به یک دیسکو بروند. یا به جای استخرهای مختلط، فقط به استخرهای غیرمختلط بروند. این کار شاید کمی از بار احساس درد مردم ایران بکاهد و آن‌ها را از این رنجِ بزرگ نجات دهد. به هر حال، همبستگی و همدلی ملی و بین‌المللی در این شرایط حساس، بسیار مهم است!

شاید هم منظور از "احساس درد"، همان حس نوستالژی مردم ایران نسبت به لبنان قدیم است؛ وقتی لبنان را "عروس خاورمیانه" می‌خواندند و هنوز بارها و دیسکوها به این شکل مدرن و پرزرق‌وبرق نبودند. مردم ایران الان دردِ گم شدنِ آن حس و حال قدیمی را احساس می‌کنند و درک می‌کنند که چطور یک ملت ممکن است در ورطه فراموشی تاریخ و فرهنگ خود غرق شود! دردِ دیدنِ آن همه "فرهنگ غربی" که در رگ و پیِ فرهنگ اصیل لبنانی تزریق شده، چیزی است که قلب هر ایرانی اصیلی را به درد می‌آورد.

البته باید اعتراف کرد که این احساس درد و همبستگی، یک خیابان دوطرفه است. مردم لبنان هم احتمالاً رنجِ ما را احساس می‌کنند؛ مثلاً رنجِ نداشتنِ یک استخر مختلط، رنجِ نداشتنِ یک دیسکو با موسیقی ترنس و البته رنجِ نبودنِ یک کوکتل الکلی کنار ساحل. مردم لبنان وقتی به رنج‌های ما فکر می‌کنند، احتمالاً بیشتر به ارزش آنچه دارند، پی می‌برند و برای حفظ این نعمت‌ها، مصمم‌تر می‌شوند. پس این یک رابطه برد-برد است؛ هم ما دردِ آن‌ها را احساس می‌کنیم و هم آن‌ها به ارزش آنچه دارند، بیشتر پی می‌برند.

فکر می‌کنم بهترین راه برای تسکین این درد مشترک، این است که یک هیئت از مردم لبنان به ایران سفر کنند و رنج‌های ما را از نزدیک ببینند. مثلاً می‌توانند در صف نان بایستند یا به دنبال پیدا کردن یک بلیت هواپیما برای تعطیلات عید باشند. در مقابل، مردم ایران هم می‌توانند برای تسکینِ دردِ آن‌ها به لبنان سفر کنند و در استخرهای مختلط و دیسکوها، یک شبانه‌روز را به رنج و دردِ مشترکِ ما بپردازند. به این ترتیب، همبستگی ملی و بین‌المللی، به یک تجربه واقعی و ملموس تبدیل خواهد شد!

در نهایت، باید گفت که این اظهارات نشان از یک تفاهم عمیق بین دو ملت دارد. یک ملت در رنج است و ملت دیگر در حال خوش‌گذرانی است، اما با این حال، دردِ یکدیگر را احساس می‌کنند. این یک رابطه پیچیده و عمیق است؛ شبیه به یک زوج که یکی در حال خرید است و دیگری نگرانِ قیمت‌ها. یا شبیه به یک دوست که در حال تماشای یک فیلم درام است و دوست دیگر به فکرِ رفتن به یک پارتی. این "درد" شاید از جنس هم نباشد، اما به هر حال، درد است و احساس می‌شود. و همین احساس، نقطه اتصال این دو ملت است.