(ویدیو) اشک‌های راننده تاکسی با یک قرن تلاش: وداع پیرمرد ۹۰ ساله با چرخ زندگی‌اش

به تازگی ویدیویی احساسی از یک پیرمرد ۹۰ ساله در فضای مجازی پربازدید شده است؛ او در این ویدیو با چشمانی گریان از شغل رانندگی تاکسی خداحافظی می‌کند.

او می‌گوید به دلیل بالا رفتن سنش دیگر توان ادامه کار را ندارد و ناچار شده خودرویش را بفروشد. انتشار این ویدیو موجی از واکنش‌ها را در شبکه‌های اجتماعی به دنبال داشت و بسیاری از کاربران با او ابراز همدردی کردند.

این ویدیوی غم‌انگیز از پیرمرد ۹۰ ساله‌ای که با اشک وداع تلخی با شغل رانندگی تاکسی می‌کند، تصویری دردناک اما آشنا از وضعیت بسیاری از شهروندان ایرانی است. در کشوری که بر روی اقیانوسی از منابع عظیم طبیعی، از نفت و گاز گرفته تا معادن گران‌بها، شناور است، دیدن پدربزرگی در آستانه ۱۰۰ سالگی که مجبور است برای امرار معاش جان بکند و در نهایت با حسرت خودروی خود را بفروشد، قلب هر انسانی را به درد می‌آورد. این صحنه، تناقضی تلخ میان ثروت‌های بی‌شمار زیرزمینی ایران و فقر و مشقت روزمره مردمی است که بر روی این گنجینه‌ها زندگی می‌کنند.


پرسش اساسی اینجاست: چرا مردمی با این همه پشتوانه طبیعی، باید در سنین پیری و ناتوانی همچنان برای لقمه‌ای نان دست و پا بزنند؟ این وضعیت نه تنها ناعدالتی اقتصادی را فریاد می‌زند، بلکه نشان‌دهنده ناکارآمدی و سوءمدیریت عمیق در تخصیص و توزیع همین منابع است. ثروتی که باید به رفاه عمومی و تامین آینده شهروندان، به ویژه قشر بازنشسته و آسیب‌پذیر، کمک کند، به جای آنکه چرخ زندگی را برای این عزیزان آسان‌تر کند، آنها را وادار به کار تا آخرین نفس می‌کند. این وضعیت، حس ناکامی و سرخوردگی را در جامعه دامن می‌زند.

این تصویر فراتر از یک داستان شخصی است و به نمادی از یک درد فراگیر اجتماعی تبدیل شده. پیرمرد راننده تاکسی، تنها یک فرد نیست؛ او نماینده قشری از جامعه است که سال‌ها از عمر خود را پای کار و تلاش گذاشته‌اند، با این امید که در دوران بازنشستگی بتوانند با آرامش و کرامت زندگی کنند. اما واقعیت موجود نشان می‌دهد که سرمایه‌های ملی به جای اینکه پشتوانه‌ای برای پیری و ناتوانی باشند، به دلایلی نامعلوم در مسیرهایی قرار می‌گیرند که نتیجه آن چیزی جز فقر و رنج برای صاحبان اصلی این ثروت‌ها نیست.

این وضعیت، زنگ خطری جدی برای آینده کشور است. اگر کشوری با این حجم از منابع خدادادی نتواند حتی حداقل‌های زندگی شرافتمندانه را برای شهروندان سالخورده خود فراهم کند، چگونه می‌توان به توسعه پایدار و پیشرفت امیدوار بود؟ این ویدیو باید هشداری باشد برای مسئولان که مدیریت منابع نیازمند شفافیت، عدالت و دوری از هرگونه رانت و فساد است. تنها در این صورت است که دیگر شاهد چنین خداحافظی‌های تلخ و اشک‌بار از سوی نسل‌های زحمتکش نخواهیم بود و کرامت انسانی، که حق طبیعی هر شهروندی است، حفظ خواهد شد.

واقعیت این است که معادلات اقتصادی پیچیده‌ای در این میان دخیل‌اند، اما ریشه اصلی را می‌توان در ساختارهای نامتوازن و سیاست‌های ناکارآمد جستجو کرد. زمانی که فساد سیستماتیک، سیاست‌های ارزی متغیر، تورم افسارگسیخته و عدم سرمایه‌گذاری مولد به معضلات اساسی یک اقتصاد تبدیل می‌شوند، طبیعی است که حتی غنی‌ترین کشورها نیز در تامین حداقل نیازهای شهروندان خود با چالش روبرو شوند. این پیرمرد، نه تنها قربانی سن بالا و ناتوانی جسمی، بلکه قربانی یک سیستمی است که نتوانسته امنیت اقتصادی و اجتماعی را برای شهروندانش فراهم آورد، حتی با وجود اینکه روی دریایی از منابع نشسته است.

این تصویر تلخ و دردناک یادآور این نکته مهم است که ثروت‌های زیرزمینی به تنهایی تضمین‌کننده رفاه نیستند. آنچه یک کشور را ثروتمند و مردمانش را آسوده‌خاطر می‌کند، مدیریت صحیح، شفافیت، عدالت در توزیع و بهره‌برداری از منابع، و ایجاد فرصت‌های برابر برای همه شهروندان است. تا زمانی که این اصول رعایت نشوند و تنها عده‌ای خاص از خوان گسترده ثروت ملی بهره‌مند شوند، ما همچنان شاهد صحنه‌هایی خواهیم بود که در آن، پیرمردان و پیرزنان این سرزمین، با وجود ثروت‌های عظیم ملی، در گوشه و کنار شهرها برای لقمه‌ای نان، با اشک و حسرت با آخرین توان خود کار می‌کنند. این صحنه‌ها، نماد شکست یک سیستم در قبال مردمان خود هستند.