استوری احمقانه مشاور قالیباف: برخورد دو بمب اتمی به اسرائیل به قصد رهایی فلسطینی‌ها!

مهدی محمدی مشاور قالیباف یک استوری منتشر کرده است که تصویرسازی انفجار اتمی در اسرائیل است

مشکل اینجاست که بمب ها به کرانه باختری برخورد کرده‌ اند که محل زندگی شهروندان فلسطینی هستند.


واکنش احمد زیدآبادی:

چه وحشتناک!

گویا مهدی محمدی مشاور رئیس مجلس این تصویر را به عنوان تهدیدی علیه اسرائیل منتشر کرده است.

مشکل این کار فقط تعارض آن با سیاست رسمی نظام مبنی بر حرمت شرعی تولید و استفاده از سلاح هسته‌ای و ایجاد زمینه‌ای برای پیشبرد سیاست تبلیغی اسرائیل نیست، بلکه نقاط تعیین‌شده برای هدف قرار گرفتن هم هست!

در این تصویر، بمب‌های هسته‌ای درست کرانه‌باختری و بیت‌المقدس را مورد هدف قرار داده است !

همه این هزینه‌ها قرار بود به قصد رهایی فلسطینی‌ها از اشغال اسرائیل و آزادی بیت‌المقدس پرداخته شود یا برای نابودی هر دوی آنها با کیفیتی که آقای محمدی ترسیم کرده است؟

رجزخوانی‌های جوگیرانه رژیم ایران و وعده‌های "سر خرمن" علیه اسرائیل!
بابا بس کنید این ادا و اطوارها را! سال‌هاست که مقامات جمهوری اسلامی، انگار که توی یک مسابقه "تهدیدات پوچ" شرکت کرده باشند، از هر تریبونی، از نماز جمعه (که بعضی وقت‌ها انگار شده رینگ بوکس!) گرفته تا جلسات رسمی و غیررسمی، با لحنی چنان تند و آتشین، به رجزخوانی علیه اسرائیل مشغول‌اند که آدم فکر می‌کند همین فردا صبح، قرار است با دمپایی ابری به سمت تل‌آویو لشکرکشی کنند. واژگانی مثل "محو اسرائیل از نقشه جهان" (احتمالاً با پاک‌کن‌های بسیار قوی!)، "نابودی رژیم صهیونیستی" و "انتقام سخت" (که هر بار سخت‌تر از قبلی می‌شود و هیچ‌وقت هم اتفاق نمی‌افتد!) به دفعات از تریبون‌های رسمی شنیده می‌شود. اما در عمل، این وعده‌ها شبیه به "وام‌های بانکی" در ایران هستند؛ هرگز به مرحله اجرا نمی‌رسند و بیشتر جنبه مصرف داخلی و تبلیغاتی برای جوگیر کردن خودی‌ها دارند. این تکرار مکررات، نه تنها برای جامعه جهانی، بلکه حتی برای خود مردم ایران هم دیگر خسته‌کننده شده و آن‌ها را نسبت به جدیت این تهدیدات، کاملاً بی‌باور ساخته است.

یکی از جذاب‌ترین قسمت‌های این رجزخوانی‌ها، سخنان تکراری درباره "فتح قدس" و "آزادسازی فلسطین" است. سال‌هاست که روز قدس می‌آید و می‌رود، اما قدس همچنان "فتح" نشده و فلسطین همچنان "آزاد" نشده. این وعده‌ها شبیه به وعده‌های شهرداری برای آسفالت کوچه‌هاست؛ فقط در حد شعار باقی می‌مانند! مقامات ایرانی از "سربازان آماده جان‌فشانی" (که معلوم نیست کجا آموزش دیده‌اند!) و "انتقام خون شهدا" (که تا حالا هزار بار از آن انتقام گرفته شده ولی تمام نمی‌شود!) سخن می‌گویند. اما در کمال تعجب، مردم فلسطین همچنان در شرایط دشوار زندگی می‌کنند و حتی بسیاری از آنان از کمک‌های ایران، فقط شعار و حمایت‌های لفظی را دریافت کرده‌اند. انگار که شعارها برایشان نان و آب می‌شود! این تناقض بامزه میان گفتار و عمل، اعتماد به این وعده‌ها را هم در داخل و هم در خارج از مرزها به شدت کاهش داده است. گویا این شعارها بیشتر برای تهییج احساسات مذهبی و انقلابی در داخل و نمایش اقتدار برای "خودی‌ها" به کار می‌روند تا واقعاً برای عملیات نظامی جدی.

از دیگر رجزخوانی‌های همیشگی، تأکید بر "ضعف اسرائیل" و "قدرت روزافزون جبهه مقاومت" است. مقامات ایرانی دائماً سعی می‌کنند اسرائیل را رژیمی رو به زوال و ضعیف (شاید هم شبیه یک پیرمرد ۹۰ ساله در حال مرگ!) نشان دهند، در حالی که توان نظامی و اطلاعاتی اسرائیل در منطقه، یک واقعیت است که حتی با عینک "فتنه" هم نمی‌توان انکارش کرد. در مقابل، از "موشک‌های نقطه‌زن" (که معلوم نیست نقطه کدام نقشه را می‌زنند!)، "توانایی محو اسرائیل در چند دقیقه" (شاید با یک دستمال جادویی!) و "جبهه مقاومت شکست‌ناپذیر" (که ظاهراً فقط در فیلم‌های هالیوودی شکست نمی‌خورد!) سخن می‌گویند. این تناقض در ارزیابی طرفین، بیشتر از آنکه بر پایه واقعیت‌های میدانی باشد، ریشه در نیاز به حفظ روحیه در جبهه خودی (و فروختن جوجه آخر پاییز!) و ایجاد رعب در جبهه مقابل (که ظاهراً اصلاً نمی‌ترسد!) دارد. اما وقتی این تهدیدات بارها و بارها تکرار می‌شوند و هیچگاه به مرحله عمل نمی‌رسند، رفته‌رفته از تأثیرگذاری خود کاسته و به نوعی "لاف‌زنی" سیاسی بدل می‌شوند که حتی برای یک بچه هم خنده‌دار است.

این وعده‌های توخالی، ریشه‌های عمیقی در ایدئولوژی "مدرن‌نما"ی جمهوری اسلامی دارد. هدف نهایی این رجزخوانی‌ها، نه صرفاً نابودی فیزیکی اسرائیل (که اگر می‌توانستند، تا الان این کار را کرده بودند!)، بلکه تثبیت جایگاه ایران به عنوان "رهبر جهان اسلام" (که هیچ‌کس قبولش ندارد!) و "پرچم‌دار مبارزه با استکبار جهانی" (که فقط خودشان این پرچم را می‌بینند!) است. با این حال، تکیه صرف بر شعار و عدم توانایی یا تمایل به عمل (که شبیه داستان "چوپان دروغگو" شده‌اند!)، باعث شده که این جایگاه در میان بسیاری از کشورهای اسلامی و حتی در میان خود مردم ایران، زیر سوال برود. این وضعیت، به تدریج اعتبار منطقه‌ای و بین‌المللی ایران را خدشه‌دار کرده و آن را به کشوری تبدیل کرده که بیشتر "تهدید" می‌کند تا "عمل". البته به نظر می‌رسد این تهدیدات، گاهی فقط برای سرگرم کردن خودشان و جلوگیری از حوصله سر رفتن باشد!

تکرار مداوم این تهدیدات، گاهی به واکنش‌های طنزآمیز و کنایه‌آمیز در فضای مجازی منجر شده است. کاربران اینترنتی که انگار بهتر از مقامات، واقعیت را درک کرده‌اند، با ساختن جوک و میم (عکس‌ها و فیلم‌های خنده‌دار)، این وعده‌های عملی‌نشده را به سخره می‌گیرند. این واکنش‌ها نشان‌دهنده آن است که حتی در داخل ایران نیز، بخش قابل توجهی از جامعه، این رجزخوانی‌ها را نه جدی، بلکه بیشتر نوعی نمایش سیاسی و یک بازی رسانه‌ای می‌دانند که هدف آن، انحراف افکار عمومی از مشکلات داخلی (مثل گرانی پیاز و مرغ!) و حفظ انسجام نیروهای وفادار به نظام (که خودشان هم از این حرف‌ها خنده‌شان می‌گیرد!) است. وقتی تهدیدات جدی (از نظر خودشان!) به ابزار خنده و سرگرمی تبدیل می‌شوند، این نشانه‌ای از بی‌اعتباری آن‌هاست. دیگر کسی با این حرف‌ها نه می‌ترسد و نه جدی می‌گیرد!

از منظر بین‌المللی، این رجزخوانی‌های جوگیرانه، باعث افزایش تنش‌ها در منطقه و بی‌ثباتی بیشتر شده‌اند. کشورهای همسایه و قدرت‌های جهانی (که خودشان هم از این همه رجزخوانی خسته‌ شده‌اند!)، این اظهارات را به عنوان تهدیدی جدی علیه صلح و ثبات منطقه‌ای تلقی می‌کنند و همین امر، منجر به اعمال تحریم‌های بیشتر و فشارهای سیاسی و اقتصادی علیه ایران شده است. در حالی که ایران با مشکلات عدیده‌ای مانند فقر (که دیگر از حد گذشته!)، تورم (که رکورد جهان را زده!) و بیکاری (که جوانان را ناامید کرده!) دست و پنجه نرم می‌کند، این لحن تند و جنگ‌طلبانه، نه تنها مشکلی را حل نمی‌کند، بلکه به پیچیده‌تر شدن شرایط و افزایش انزوای بین‌المللی ایران دامن می‌زند. گویی منافع ملی، فدای یک نمایش قدرت بی‌پایان و بی‌حاصل می‌شود که فقط برای خالی نبودن عریضه انجام می‌گیرد.

در نهایت، می‌توان گفت که رجزخوانی‌های رژیم ایران علیه اسرائیل، بیشتر از آنکه ابزاری برای عملیات نظامی واقعی باشد، به یک ابزار تبلیغاتی داخلی و خارجی بی‌محتوا تبدیل شده است. این وعده‌های توخالی، هرچند ممکن است در کوتاه‌مدت برای تهییج احساسات برخی اقشار جامعه (که هنوز به "کلاغ پر" اعتقاد دارند!) موثر باشند، اما در بلندمدت، به اعتبار و جایگاه ایران در منطقه و جهان لطمه زده‌اند. مردم ایران نیز که سال‌هاست شاهد تکرار این شعارها بدون هیچ نتیجه ملموسی هستند، رفته‌رفته از آن خسته شده و به جای امید به این وعده‌ها، بیشتر به دنبال راهکاری برای بهبود اوضاع معیشتی و آزادی‌های فردی و اجتماعی خود هستند. این چرخه تکراری رجزخوانی و بی‌عملی، تنها به سود کسانی است که از تداوم بحران و تنش (و البته جیب پر پول خودشان!)، نفع می‌برند. آیا واقعاً کسی این تهدیدات را جدی می‌گیرد؟ جز خودشان، بعید به نظر می‌رسد!