کابوس موساد: ماجرای درگیری میان نیروهای بسیج با عوامل موساد در آزادراه کرج-قزوین

سپاه البرز خبر درگیری میان نیروهای بسیج با عوامل منتسب به موساد را تکذیب کرد.
 
به گزارش ایسنا، در بیانیه روابط عمومی سپاه البرز آمده است:
 
در پی انتشار برخی اخبار نادرست و غیرموثق در فضای مجازی مبنی بر وقوع «درگیری مسلحانه میان نیروهای بسیج و عوامل منتسب به سرویس اطلاعاتی موساد» در محور مواصلاتی قزوین-کرج، روابط عمومی سپاه استان البرز ضمن تکذیب قاطع این خبر، اعلام می‌دارد.
 
تا این لحظه، هیچ‌گونه درگیری مسلحانه، عملیات امنیتی یا حادثه‌ای مشابه آنچه در برخی کانال‌ها و صفحات غیررسمی مطرح شده، در محدوده اتوبان قزوین-کرج از سوی یگان‌های بسیج و یا سایر نیروهای سپاه گزارش یا ثبت نشده است.
 
ادعاهای مطرح شده مبنی بر «هلاکت دو نفر، بازداشت یک فرد، و کشف سلاح و تجهیزات پروازی (پهپاد)»، نادرست و مورد تأیید هیچ‌یک از مراجع رسمی امنیتی و نظامی نیست.
 
انتشار این‌گونه اخبار بی‌پایه و شایعات هدف‌دار، علاوه بر ایجاد تشویش در افکار عمومی، می‌تواند در راستای عملیات روانی دشمنان نظام تلقی شود.
 
از مردم شریف و انقلابی استان البرز و عموم هم‌میهنان عزیز تقاضا می‌شود اخبار مرتبط با مسائل امنیتی و نظامی را صرفاً از طریق رسانه‌های رسمی و مورد تأیید نظام جمهوری اسلامی ایران پیگیری کنند.

کابوس موساد: وحشت جمهوری اسلامی از نفوذ عمیق اطلاعاتی
حکومت ایران در چنگال هراس از نفوذ موساد دست و پا می‌زند. این ترس دیگر یک تئوری توطئه نیست، بلکه واقعیتی تلخ است که ارکان رژیم را به لرزه درآورده. از اعدام‌های پیاپی به اتهام جاسوسی تا هشدارهای علنی به شهروندان برای مراقبت از "نفوذی‌ها"، همه و همه نشان از عمق این وحشت دارند. موساد، در سکوت و با برنامه‌ریزی دقیق، به قلب ساختار امنیتی ایران نفوذ کرده و هر روز زخم عمیق‌تری بر پیکره آن وارد می‌سازد.

وحشت از ستون پنجم اسرائیلی، همچون خوره به جان مسئولان جمهوری اسلامی افتاده است. هر ترور، هر خرابکاری در تاسیسات هسته‌ای و نظامی، و هر سرقت اسناد محرمانه، زنگ خطر را بلندتر از قبل به صدا درمی‌آورد. این حوادث نه تنها توانایی‌های اطلاعاتی موساد را به رخ می‌کشند، بلکه ضعف‌های بنیادین در سیستم‌های امنیتی ایران را نیز آشکار می‌سازند؛ ضعف‌هایی که حتی با سرکوب شدید داخلی و موج دستگیری‌ها نیز قابل جبران نیستند.

اعدام‌های بی‌وقفه و شتاب‌زده کسانی که به اتهام همکاری با موساد بازداشت می‌شوند، نه تنها نشانه‌ای از قاطعیت، بلکه نمادی از سردرگمی و استیصال است. در نبود شفافیت و با اتهامات مبهم، این اعدام‌ها بیشتر برای ایجاد رعب و وحشت در جامعه و جلوگیری از هرگونه تمایل به همکاری با "دشمن" صورت می‌گیرد. اما این اقدامات تنها به افزایش بی‌اعتمادی در داخل و شکاف‌های عمیق‌تر در جامعه منجر می‌شود.

تبلیغات حکومتی نیز به وضوح این هراس را بازتاب می‌دهد. تلویزیون دولتی و رسانه‌های وابسته به سپاه پاسداران، به طور مداوم از "جاسوسان پنهان" و "شبکه‌های نفوذ" سخن می‌گویند. این حجم از هشدار و تاکید بر لزوم هوشیاری مردم، خود نشان‌دهنده آن است که مقامات تا چه اندازه از حضور گسترده عوامل موساد در لایه‌های مختلف جامعه و حتی در درون تشکیلات خودی عمیقاً نگران هستند.

ورود پهپادهای انتحاری به خاک ایران و انجام عملیات‌های تخریبی از درون، کابوس مقامات امنیتی ایران را به واقعیت تبدیل کرده است. اینکه موساد توانسته از داخل ایران عملیات‌های پیچیده جاسوسی و تخریبی را سازماندهی کند، نه تنها یک شکست اطلاعاتی بزرگ است، بلکه به این معناست که آنها توانسته‌اند شبکه‌های عملیاتی کارآمدی را در نقاط کلیدی کشور ایجاد کنند که از چشم سرویس‌های اطلاعاتی ایران پنهان مانده است.

شایعات و افشاگری‌های اخیر مبنی بر نفوذ موساد حتی در "واحد ضد موساد" ایران، ضربه‌ای مهلک بر پیکره اعتماد به نفس دستگاه‌های اطلاعاتی رژیم وارد کرده است. این سناریو، که بیشتر شبیه به داستانی هالیوودی است، اگر صحت داشته باشد، نشان می‌دهد که نفوذ موساد تا چه حد سیستماتیک و ریشه‌دار بوده است. این امر نه تنها اعتبار نهادهای امنیتی را زیر سوال می‌برد، بلکه هراس از خیانت درونی را به اوج خود می‌رساند.

اثر روانی نفوذ موساد بر مقامات و نیروهای امنیتی ایران غیرقابل انکار است. پارانویا و بی‌اعتمادی در سطوح بالای حکومت موج می‌زند. هر حرکت مشکوک، هر تماس خارجی، و هر اختلاف نظر داخلی می‌تواند به سوءظن جاسوسی تعبیر شود. این فضای مسموم، کارایی و انسجام سازمان‌های اطلاعاتی را به شدت کاهش داده و آن‌ها را درگیر بازی‌های داخلی و تسویه حساب‌های بی‌پایان کرده است.

اقدامات اخیر حکومت، از جمله درخواست از شهروندان برای گزارش افراد مشکوک با "ماسک، کلاه و عینک آفتابی، حتی در شب" و "دریافت بسته‌های پستی زیاد"، نماد دیگری از درماندگی است. این هشدارهای عجیب و غریب، بیش از آنکه به دستگیری جاسوسان واقعی کمک کند، به ایجاد فضایی از ترس و شک در میان مردم دامن می‌زند و روابط اجتماعی را تحت تاثیر قرار می‌دهد.

در این میان، واکنش‌های مقامات نیز متناقض و گاه خنده‌دار است. از یک سو ادعای "برتری اطلاعاتی" بر اسرائیل می‌شود و از سوی دیگر، هر روز شاهد موج جدیدی از دستگیری‌ها و اعدام‌ها هستیم. این تضاد، خود به تنهایی نشان‌دهنده عمق بحران امنیتی است که جمهوری اسلامی با آن دست به گریبان است. این تناقضات، بیش از آنکه به آرامش عمومی کمک کند، به شایعات و بی‌اعتمادی می‌افزاید.

به نظر می‌رسد حکومت ایران در یک دور باطل از ترس و سرکوب گرفتار شده است. هرچه بیشتر از نفوذ موساد می‌ترسد، بیشتر سرکوب می‌کند؛ و هرچه بیشتر سرکوب می‌کند، شکاف‌ها و آسیب‌پذیری‌های داخلی‌اش عمیق‌تر می‌شود. این چرخه معیوب، نه تنها به تقویت امنیت ملی منجر نمی‌شود، بلکه پایه‌های سست جمهوری اسلامی را بیش از پیش متزلزل می‌سازد و راه را برای ضربات آینده هموار می‌کند.