قاتلی که از پوستش برای جلد کتاب استفاده شد
رأی دهید
ویلیام کوردر به جرم قتل یک زن در سال ۱۸۲۷ محکوم شد؛ قتلی که بریتانیای «دوره جرج» را شوکه کرد و به «قتل انبار سرخ» شهرت یافت.
متولیان موزه «مویسس هال» در بری سنت ادموندز متوجه شدند که این کتاب، که مدتها روی قفسهای در یک دفتر قرار داشت، چندان مورد توجه قرار نبوده است.
این کتاب دههها پیش توسط خانوادهای اهدا شده بود که با جراحی که بدن کوردر را کالبدشکافی کرده بود، رابطهای نزدیک داشتند.
اما ویلیام کوردر که بود و ماجرای قتلی که هنوز هم مردم را جذب خود میکند، چیست؟
ویلیام و قربانیاش ماریا که بودند؟
در سن ۲۲ سالگی، زمانی که او و ماریا مارتن رابطهای عاشقانه آغاز کردند، ویلیام سرپرست خانواده کوردر بود و به عنوان مردی زنباره شناخته میشد.
ماریا که ۲۴ سال داشت، با پدر موشگیر، نامادری، خواهر و پسر خردسال او زندگی میکرد. ممکن است او ویلیام جوان را راهی برای فرار از این وضع دیده باشد.
در سال ۱۸۲۷، ویلیام نقشهای برای فرار طراحی کرد. او به ماریا گفت که در «انبار سرخ» در مزرعه کوردر ملاقات کنند و سپس به ایپسوییچ بروند تا ازدواج کنند.
ماریا دیگر دیده نشد و ویلیام ناپدید شد.
ویلیام نهایتاً سافک را ترک کرد و به خانواده مارتن نامهای نوشت و گفت که با ماریا به جزیره وایت فرار کرده است.
او در واقع در حومه لندن مخفی شده بود و ماریا در محل قرار عاشقانهشان، با شلیک گلوله به گردنش کشته و دفن شده بود.
نزدیک به یک سال بعد، بنا بر افسانهای، آن مارتن، نامادری ماریا، خواب دید که ماریا مرده و در انبار سرخ دفن شده است. پدر ماریا با بیل موشگیریاش زمین را کند و بقایای دخترش را یافت.
در حالی که جستجویی برای دستگیری قاتل آغاز شده بود، سردبیر یک روزنامه گفت که ویلیام کوردر را میشناسد.
دن کلارک، مسئول میراث فرهنگی موزه مویسس هال، میگوید: «او در حال فرار بود و فرض بر این است که تنها بوده، بنابراین در روزنامه آگهی داد و به دنبال همسر جدید گشت». این موزه آثار زیادی از ماجرای قتل انبار سرخ نگهداری میکند، از جمله دو کتابی که با پوست کوردر جلد شدهاند.
مقامات، کوردر را ردیابی کردند. او هرگونه آگاهی از ماریا را انکار کرد، اما نامهای از پالستد داشت که به او میگفت جنازه ماریا پیدا شده است.
محاکمه و اعدام علنی
او در دفاع از خود مدعی شد که ماریا خودکشی کرده و بدین ترتیب زن مرده را به جنایتی قابل مجازات متهم کرد. او پس از دو روز محاکمه گناهکار شناخته شد و در اعتراف نهایی گفت که ماریا را در جریان مشاجرهای، بهطور تصادفی هدف گلوله قرار داده است.
تخمین زده میشود که هفت تا ۱۰ هزار نفر برای دیدن اعدام او در ظهر روز ۱۱ اوت ۱۸۲۸ در بیرون زندان جمع شدند. همان روز، مردم در صف ایستادند تا از کنار پیکر او عبور کنند.
آقای کلارک گفت: «آنقدر جمعیت زیاد بود که گفته میشود نتوانستند او را از در زندان بیرون بیاورند، بنابراین مجبور شدند سوراخی در دیوار بزنند و دار موقتی بسازند.»
او افزود: «در آنجا آواز و رقص برقرار بود، حتی میتوانستید بخشی از طناب دار را بخرید.»
پالستد به یک جاذبه گردشگری تبدیل شد، و انبار سرخ و حتی سنگقبر ماریا توسط یادگاریجمعکنها تکهتکه شد.
با گذشت دو قرن، این ماجرا به داستانی مهیج بدل شده و حقیقت ماجرا در هالهای از افسانه فرو رفته است.
دلیل تداوم این علاقه، احتمالاً تا حدی، این است که بازدیدکنندگان میتوانند رو در رو با تصویر کوردر مواجه شوند، با چشمان بسته و سوراخهای بینی برآمده. ماسک مرگ او در «مویسس هال» و قلعه نوریچ نگهداری میشود.
برای سالها، اسکلت او تا زمانی که سرانجام فرسوده شد برای آموزش دانشجویان پزشکی در بیمارستان وست سافک استفاده میشد.
نکته آزاردهنده این است که دو کتاب با پوست او جلد شده و بخشی از پوست سرش، همراه با گوش، به عنوان تزئینی ترسناک نگه داشته شده است. همه این اشیاء در موزه «مویسس هال» قرار دارند.
تری دیری، خالق مجموعه «تاریخ ترسناک» معتقد است که به کوردر «افترا» زده شده و ماریا به اشتباه به عنوان دوشیزهای معصوم به تصویر کشیده شده است.
موزه «مویسس هال» اعلام کرده که در نمایشگاهی آتی تمرکز روایت را از کوردر به زنانی که قربانی خشونت در تاریخ سافک بودهاند، از جمله ماریا، معطوف خواهد کرد.
ابی اسمیت، دستیار میراث فرهنگی، گفت که ۸۰ درصد بازدیدکنندگان «بیصبرانه» میخواهند درباره قتل انبار سرخ بدانند.
او افزود: «پایان این ماجرا عامل مهمی است، چون یک نمایش بزرگ بود و مردم جذب آن میشوند.
درباره آن دو کتاب چه چیز بیشتری میدانیم؟
درون آن، یادداشتی به قلم جورج کرید آمده که به عنوان جراح ویلیام کوردر را کالبد شکافی کرده بود. در این یادداشت نوشته شده که خود او پوست را دباغی کرده و در سال ۱۸۳۸ کتاب را با آن جلد کرده است.
گمان میرود که کتاب دوم از همان نسخه باشد، اما عنوان روی عطف آن «پالستد – ویلیام کوردر» نوشته شده است.
این کتاب توسط خانوادهای به موزه اهدا شده که با جورج کرید روابط نزدیکی داشتهاند؛ کسی که بسیاری از وسایل شخصیاش را برایشان به جا گذاشته بود.
تصویری از نمای نزدیک عطف دو کتاب که روی هم قرار گرفتهاند
