سپیده قُلیان: سکوت نمی‌کنیم و با زندگی به جنگ مرگ می‌رویم

ایران اینترنشنال: سپیده قُلیان، زندانی سیاسی محبوس در بند زنان زندان اوین، با انتشار نامه‌ای که نسخه‌ای از آن به دست ایران‌اینترنشنال رسیده است، به تایید حکم اعدام پخشان عزیزی، یکی از همبندی‌هایش در اوین، واکنش نشان داد و از مردم خواست با ساختن «زنجیره‌ای از زندگی»، به جنگ مرگ‌آفرینی حکومت بروند.

قُلیان در نامه‌اش با تشبیه وضعیت فعلی به جنگ، نوشت: «وضعیت جنگی است. پشت دیوارهای بلند و سیم‌های خاردار این جبهه، ما زنانی هستیم که هر روز اسامی اعدامیان را زمزمه می‌کنیم و به آینده نگاه می‌کنیم. حکم اعدام پخشان عزیزی، زنی که روزگاری پناه کودکان جنگ‌زده بود، تایید شده است.»

سپیده قُلیان در نامه خود با اشاره به تایید حکم اعدام عزیزی تاکید کرد: «از این پس، بند ما زنی دارد که هر لحظه ممکن است نبودنش به قصه‌ای تلخ و زخمی عمیق بر وجدان ما و شما بدل شود.»

پخشان عزیزی، مددکار اجتماعی کُرد، ۱۳ مرداد ۱۴۰۲ در تهران بازداشت شد و پس از تحمل نزدیک به پنج ماه انفرادی و شکنجه، اواخر آذر همان سال به بند زنان اوین منتقل شد.

عزیزی دوم مرداد سال جاری با حکم ایمان افشاری، رییس شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب تهران، به اتهام «بغی» به اعدام محکوم شد.

حکم اعدام این زندانی سیاسی، ۱۹ دی‌ در شعبه ۳۹ دیوان عالی کشور تایید شد و به گفته برادرش، برای اجرا به دایره اجرای احکام فرستاده شده است.

قُلیان، زندانی سیاسی و نویسنده جوان که خودش هم به دلیل مبارزه مدنی برای آزادی و مخالفت صریحش با جمهوری اسلامی در زندان است، در نامه‌اش نوشت که حکم اعدام پخشان عزیزی ناشی از کینه جمهوری اسلامی از اوست: «پخشان، نماد عشق به انسانیت است اما اکنون او در برابر مرگی ایستاده که نه از عدالت که از کینه و انتقام سرچشمه گرفته است. همان مرگی که جمهوری اسلامی به کمک بشار اسد، برای هزاران انسان بی‌گناه در سوریه رقم زد و حالا همان داس خونین را دوباره به جان فرزندان این خاک انداخته است.»

ایران‌اینترنشنال پیش‌تر بر اساس اسناد و اطلاعات اختصاصی گزارش داده بود دستگاه قضایی جمهوری اسلامی با تن دادن به خواست نهادهای امنیتی، مدارک و شواهدی را که موید انسان‌دوستانه بودن فعالیت‌های پخشان عزیزی در شمال شرق سوریه است نادیده گرفته و او را در خطر تایید حکم اعدام قرار داده است.
این زندانی سیاسی، ۳۱ تیر ۱۴۰۳ و پیش از صدور حکم اعدامش، در نامه‌ای از زندان اوین با اشاره به شکنجه خود به دست نهادهای امنیتی نوشت: «بارها به دست بازجویان به دار کشیده شده‌ام.»

قُلیان در ادامه نامه‌اش در اعتراض به تایید حکم اعدام عزیزی نوشت: «این‌جا تنها قصه یک فرد نیست. این‌جا داستان ما همه است. قصه‌ پخشان با قصه همه ما گره خورده است. با قصه‌ مادران چشم‌انتظاری که رد خون فرزندانشان در خیابان است. با قصه مردمانی که زندگی، آرزویشان شده است.»

این زندانی سیاسی در ادامه با اشاره به خواست جمهوری اسلامی برای از هم گسستن پیوندهای اجتماعی، نوشت: «جمهوری اسلامی می‌خواهد ما را از هم جدا کند، قصه‌های ما را پراکنده کند و ما را به گوشه‌های انزوا براند اما ما می‌دانیم که امید، در گره خوردن همین قصه‌هاست. در بافتن یک زنجیره محکم از دردها و مقاومت‌ها، از اشک‌ها و ایستادگی‌ها.»

تایید حکم اعدام پخشان عزیزی یک روز پس از آن صورت گرفت که فولکر تورک، کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل، در بیانیه‌ای با ابراز نگرانی عمیق از افزایش اعدام‌ها در ایران گفت جمهوری اسلامی در سال گذشته میلادی دست‌کم ۹۰۱ نفر را اعدام کرد.

این بیانیه درباره افزایش اعدام زنان در ایران نیز هشدار داد و گفت در سال ۲۰۲۴ دست‌کم ۳۱ زن در ایران اعدام شدند.

قُلیان در ادامه نامه خود به اهمیت هم‌صدایی و بیان اعتراض همگانی به احکام مرگ اشاره کرد و نوشت: «ما نمی‌توانیم و نمی‌خواهیم ساکت بمانیم. اگر امروز صدایمان را بلند نکنیم، فردا نوبت قصه دیگری خواهد بود. می‌خواهیم که این زنجیره را قوی‌تر کنید. نگذارید قصه پخشان، قصه‌ای بی‌پایان از حسرت و سکوت باشد. صدای او باشید. قصه او باشید.»

او در انتهای نامه خود از عموم مردم خواست زنجیره‌ای از زندگی بسازند: «باید با زندگی به جنگ مرگ رفت. از زندگی زنجیری بسازیم، در مقابل هر حلقه از طناب‌ دار. دست من را می‌گیری که حلقه‌ بعدی زنجیر باشی؟»

قُلیان اواخر اسفند سال ۱۴۰۱ با پایان دوران حبس چهار ساله‌اش از زندان آزاد شد اما بعد از آزادی مقابل اوین در حالی‌ که حجاب اجباری بر سر نداشت علیه رهبر جمهوری اسلامی شعار داد: «خامنه‌ای ضحاک، می‌کشیمت زیر خاک ...»

انتشار ویدیوی این اقدام او باعث شد ساعاتی پس از آزادی و در حالی‌ که به سمت خانه‌اش در شهر دزفول می‌رفت، در جاده بازداشت و این بار به دو سال حبس محکوم شود.

او ۱۵ فروردین ۱۴۰۳ با نزدیک شدن به پایان دوره محکومیتش، بار دیگر و این بار به اتهام تبلیغ علیه نظام، به یک سال حبس محکوم شد.

این زندانی سیاسی بارها از درون زندان به تحولات جامعه واکنش نشان داده و نامه‌هایش در رسانه‌های داخلی و خارجی منتشر شده‌اند.

او در نامه‌ای هم که خرداد ۱۴۰۲ در پارلمان اروپا قرائت شد، با هشدار نسبت به پیامد هر گونه سازش و تسامح با استبداد جمهوری اسلامی، از مقام‌های غربی خواست به انقلابی که در ایران در حال رخ دادن است کمک کنند.