یافته‌های تازه دانشمندان: انسان‌ها و نئاندرتال‌ها تنها در یک دوره کوتاه با هم رابطه جنسی داشته‌اند
رأی دهید
پاسخ به سوال در مورد زمان ایجاد ارتباط بین این دو گروه می‌تواند سرنخ‌هایی را در اختیار ما بگذارد تا دریابیم چرا انسان‌ها تا امروز دوام آوردند، در حالی که عموزاده‌های ابروکلفت باستانی ما منقرض شدند.
انسان‌ها و نئاندرتال‌ها بیش از ۵۰۰ هزار سال پیش یک نیای مشترک داشتند، اما بعد از آن هرکدام مسیری مختص به خود را طی کردند.
دسته‌های بزرگی از انسان‌های خردمند (هومو ساپین‌ها) حدود ۷۰ هزار سال پیش از آفریقا خارج شدند و به اوراسیا مهاجرت کردند. در بدو ورود، آنها با نئاندرتال‌ها مواجه شدند که قبلاً با زندگی در آب و هوای سردتر سازگار شده بودند و صدها هزار سال این قلمرو را در اشغال داشتند.
دانشمندان با مطالعه داده‌های ژنومی انسان‌های باستانی و مدرن دریافته‌اند که نئاندرتال‌ها و انسان‌ها در حدود ۴۷ هزار سال پیش شروع به برقراری رابطه جنسی با یکدیگر کردند، ولی این ارتباط نزدیک کمتر از ۷ هزار سال بعد (که از نظر تکاملی دوره‌ای نسبتاً کوتاه محسوب می‌شود) متوقف شده است.
محققان در موسسه انسان‌شناسی تکاملی ماکس پلانک آلمان و دانشگاه کالیفرنیا برکلی آمریکا برای این مطالعه جدید ۵۹ دی‌ان‌ای متعلق به انسان‌های بین ۴۵ تا ۲۲ هزار سال پیش را جدا کردند و برای اینکه بفهمند این اجداد انسان‌های باستانی چه زمانی با نئاندرتال‌ها ارتباط داشتند، بخش‌هایی از آنها را با ژنوم نئاندرتال‌ها مقایسه کردند.
نتایج این مطالعه نشان داد که افراد مربوط به حدود ۴۰ هزار سال پیش دارای امتداد طولانی از کروموزوم‌های حاوی ژن بودند که با گونه‌های دیگر مطابقت داشت، اما تنها پس از چند هزار سال، این بخش‌ها کوتاه‌تر شدند.
دکتر جان هاکس، انسان‌شناس از دانشگاه ویسکانسین-مدیسون، در این باره می‌گوید: این بدان معناست که این انسان‌ها با نئاندرتال‌ها از فاصله دورتری ارتباط داشتند.
دانشمندان با استفاده از نرم‌افزارهای کامپیوتری مدل‌هایی را برای تخمین زمان ورود یک نئاندرتال به شجره خانوادگی انسان‌های مدرن ایجاد کردند.
به این وسیله آنها تخمین زدند که تاریخ شروع پیوند انسان‌ها و نئاندرتال‌ها تقریبا از حدود ۴۷ هزار و ۱۲۴ سال پیش شروع شده و این آمیختگی حدود ۶ هزار و ۸۳۲ سال به طول انجامیده است.
علاوه بر دی‌ان‌ای‌های باستانی انسان، محققان همچنین ژنوم ۲۷۵ انسان مدرن را با پیشینه‌های مختلف مورد مطالعه قرار دادند تا درباره چگونگی تکامل انسان مدرن و ارتباط آن با ژن‌های نئاندرتال‌ها در طول هزاره‌ها بیشتر بدانند.
پژوهشگران از این طریق دریافتند که هم انسان کنونی و هم انسان‌های باستانی دارای ژن‌های نئاندرتال هستند و این ژن‌ها بر متابولیسم، سیستم ایمنی و رنگدانه‌های پوست تأثیر می‌گذارند.
دانشمندان تصور می‌کنند که این ویژگی‌ها ممکن است به نفع انسان‌های باستانی و در خدمت تکامل آنها بوده باشد و به همین خاطر این ژن‌ها به ارث رسیده‌اند و به نسل‌های بعدی منتقل شده‌اند.
پیش از این مطالعات دیگری ژن‌های نئاندرتال‌ها را با بیماری‌های خودایمنی و دیابت مرتبط کرده‌اند. این در شرایطی است که از سوی دیگر برخی از دی‌ان‌های این گونه به انسان‌های مدرن برای محافظت در برابر هپاتیت سی و ویروس سارس کمک کرده‌اند.
تصور می‌شود تقریباً همه افراد جهان حدود ۲ درصد نئاندرتال هستند و به همین دلیل یادگیری بیشتر در مورد ژن‌های این گونه می‌تواند منشأ حساسیت بسیاری از مردم را نسبت به بعضی از بیماری‌ها روشن کند.
