آیا می توان در سن پائین آلزایمر گرفت؟
رأی دهید
آیا دمانس با آلزایمر یکی است؟
نه- دمانس عارضه یا نشانه‌ای است که در اثر بیماری‌های مغزی مختلف بروز پیدا کند.
از دست دادن حافظه یکی از شایع‌ترین خصوصیات دمانس است. خصوصاً سخت به یادآوردن وقایع اخیر.
نشانه‌های دیگر می‌تواند شامل تغییر رفتار، خلقیات و شخصیت باشد و همین‌طور گم‌شدن در مکان‌های آشنا یا سختی پیدا کردن کلمه مناسب در مکالمه.
پیشرفت عوارض می‌تواند به‌جایی برسد که فرد فراموش کند به آب و غذا خوردن نیاز دارد.
بیماری آلزایمر شایع‌ترین بیماری است که منجر به دمانس می‌شود.
بیماری‌های دیگر شامل زوال عقل عروقی، زوال عقل اجسام لوی، زوال عقل پیشانی گیجگاهی (فرانتو تمپورال)، زوال عقل ناشی از پارکینسون، اسکلروزجانبی آمیوتروفیک و نوع به‌تازگی کشف‌شده‌ای به نام لیت است.
اولین نشانه‌های آلزایمر چه هستند؟
اولین نشانه‌های معمول بیماری آلزایمر ضعف حافظه است.
این می‌تواند شامل فراموش کردن گفتگوی‌های اخیر، گم کردن چیزها، فراموش کردن اسم‌ها و یا تکرار پشت سر هم یک سؤال باشد.
همچنین تغییرات خلقی هم می‌توانند از نشانه‌های این بیماری باشند مانند اضطراب شدید و گیجی.
آیا افراد جوان زیادی به آلزایمر مبتلا می‌شوند؟
آلزایمر در بیشتر موارد بیماری سنین پیری است. یک نفر از هر ۶ نفر با سن بالاتر از ۸۰ به این بیماری مبتلا می‌شوند.
ابتلای زودرس (که ابتلا در جوانی هم شناخته می‌شود) به آلزایمر نسبتاً نادر است بااین‌وجود ۵ درصد از تمام موارد تشخیص آلزایمر د رافرادی است که کمتر از۶۵ سال سن دارند.
درصد بسیار کمتری از افراد هم در سنین ۳۰ یا ۴۰ سالگی به این بیماری مبتلا می‌شوند که اغلب به خاطر انتقال یک ژن مشکل‌دار به آن‌ها است که از نسلی به نسل بعد رسیده است.
تنها عامل خطرزای ابتلا به آلزایمر در جوانی داشتن اقوام نزدیکی است که آن‌ها هم در جوانی به آلزایمر مبتلا شده‌اند. هنوز هیچ راهی برای جلوگیری از ابتلا به این نوع از آلزایمر پیدا نشده است.
ابتلای زودرس به آلزایمر همان نشانه‌های کلی آلزایمر را دارد. یعنی بر حافظه، توانایی تفکر و رفتار فرد تأثیر می‌گذارد.
مه مغزی چیست؟
برخی مبتلایان می‌گویند ماه‌ها قبل از تشخیص بیماری، در وضعیت مه مغزی زندگی می‌کنند.
مه مغزی تعریف مشخص پزشکی ندارد اما اغلب مردم آن را وقتی ذهن مغشوش یا ناتوانی در تمرکز دارند و نمی‌توانند شفاف و سریع فکر کنند به کار می‌برند.
آیا می‌توان جلوی ابتلای خود به زوال عقل را گرفت؟
هیچ راه ثابت‌شده‌ای برای جلوگیری از ابتلا به زوال عقل وجود ندارد اما می‌توانید بعضی عوامل زندگی را تغییر دهید تا به سود شما عمل کنند.
تحقیقات انجام‌شده نشان می‌دهند یک مورد از سه مورد ابتلا به بیماری می‌توانست با ایجاد تغییراتی در سبک زندگی افراد قابل‌پیشگیری باشد. این تغییرات شامل موارد زیر است:
-از سنین میان‌سالی کم شدن شنوایی خود را درمان کردن
-مدت طولانی‌تری به تحصیل ادامه دادن
-سیگار نکشیدن
-برای درمان و کنترل افسردگی زود وارد عمل شدن
-از جهت بدنی و فیزیکی فعال بودن
-از جهت اجتماعی منزوی نشدن
-جلوگیری و کنترل فشارخون بالا
-چاق نشدن
-به دیابت نوع دوم مبتلا نشدن
هنوز دقیقاً مشخص نیست چرا انجام دادن موارد بالا می‌تواند مغز را محافظت کند.
آیا این تغییرات یا کنترل این موارد در سبک زندگی می‌تواند فرآیند زوال عقل در مغز را متوقف کند؟ یا ایجاد این تغییرات در سبک زندگی با ایجاد ارتباط‌های بیشتر و ایجاد انعطاف بیشتر مغز را در مواجه با زوال عقل قوی تر و آماده‌تر می‌کند تا وقتی نورون و سلول‌های مغزی شروع به مردن می‌کنند، مغز بتواند برای مدت بیشتری خود را سر پا نگه دارد و نشانه‌های زوال عقل دیرتر ظاهر شوند؟
شما می‌توانید همه این موارد توصیه‌شده را انجام دهید تا از زوال عقل جلوگیری کنید اما همچنان به آن مبتلا شوید. یا ممکن است هیچ‌کدام از این کارها را نکنید و بازهم هیچ اثری از زوال عقل در شما ظاهر نشود.
آیا آلزایمر ارثی است؟
بله. می‌تواند به ارث برسد اما این تمام ماجرا نیست.
داشتن والدین یا خواهر و برادری که آلزایمر دارد می‌تواند احتمال ابتلا به بیماری را بالا ببرد.
اما داشتن فامیل درجه یک که به آلزایمر مبتلا شده است به این معنی نیست که شما هم آلزایمر خواهید داشت. در ضمن اگر هیچ فردی در خانواده شما آلزایمر نداشته هم به این معنی نیست که شما هرگز به آن مبتلا نخواهید شد.
آیا اخبار خوبی درباره داروی درمان در راه است؟
بله. برای اولین بار داروهایی در آزمایش‌های بالینی توانسته‌اند روند پیشرفت آلزایمر را کند کنند.
دونانماب و لسانماب دو داروی جدیدی هستند که در مراحل اولیه بیماری آمیلوئید های داخل مغز را هدف قرار می‌دهند.
آمولوئید ها در فاصله بین سلول‌های مغز ایجاد می‌شوند و پلاک یا توده‌هایی در مغز ایجاد می‌کنند که از مشخصات آلزایمر محسوب می‌شوند.
بااین‌وجود فواید این داروها چندان زیاد به نظر نمی‌رسند و در ضمن نمی‌توانند بیماری را کاملاً متوقف کرده یا درمان کنند اما نشان داده‌اند که می‌توانند سرعت آن را کند کنند.
این داروها هنوز نتوانسته‌اند از مرحله آزمایش‌های بالینی به مرحله تجویز عمومی در بیمارستان‌ها برسند.
