یادداشت سفیر اسبق امریکا در قطر در «نشنال هرالد»: سورپرایز اکتبر ترامپ: جنگ با ایران

انتخاب : آیا پومپئو با این استدلال که مردم آمریکا به رئیس جمهورِ درگیر در جنگ، رای می دهند، ترامپ را مجاب به انجام حمله علیه تهران خواهد کرد؟

Patrick N. Theros سفیر اسبق امریکا در قطر در یادداشتی تحت عنوان «سورپرایز اکتبر: جنگ با ایران» در «نشنال هرالد» نوشت: اواسط اکتبر است. موج دوم کووید-19 که با بازگشت فصل آنفولانزا تقویت شده، بار دیگر در ایالات متحده بروز کرده است و هیچ کس از آن در امان نیست. مدرسه ها علیرغم هشدار سایر کشورها که می گویند مجبور هستند مدارس را ببندند، باز می شوند. اواخر تابستان رقابت های حزبی تشدید شده و ویرانی های اقتصادی ناشی از همه گیری افزایش یافته است و میلیون ها نفر دیگر به لیست بیکارها افزوده شده اند. به نظر می رسد که بر اثر اختلال در عملکرد اداره ی پست، مردم طرفدار حزب دموکرات به سوی موجی از رای گیری زودهنگام سوق داده شده اند که نتایج منفی در بردارد. قانونگذاران جمهوری خواه که در معرض خطرند، وحشت کرده اند. ویلیام بار، دادستان کل آمریکا به تازگی لیستی از جرائمی که ممکن است علیه او در صورتیکه شغلش را از دست بدهد، علیه او در دادگاه طرح شود، به وکیل شخصی اش ارائه داده است.

به گزارش سرویس بین الملل «انتخاب»؛ در ادامه این مطلب آمده است: ترامپ آشکارا اقدام به ابطال انتخاباتی کرده است که به نفع وی نیست. با این حال، همه به جز هواداران پر و پا قرص ترامپ به سختی می توانند از او در این عمل مبتنی بر ناامیدی، حمایت کنند.

پومپئو، وزیر امور خارجه آمریکا به همراه الیوت آبرامز، نماینده ویژه ایالات متحده در امور ایران که اخیراً منصوب شده است، به دفتر رئیس جمهور در کاخ سفید می روند. پمپئو شروع به حرف زدن می کند و می گوید: «آقای رئیس جمهور، الیوت راه حلی برای معضل شما دارد. همانطور که می دانید الیوت وفاداری خود را به دفتر رئیس جمهور ثابت کرده است. وی به خاطر تعهد به محافظت از رئیس جمهور ریگان در جریان امور ایران کنترا در سال 1991 محکوم به قانون شکنی شده است.»

پومپئو نگاه عجیب و غریب رئیس جمهور را که نشان می دهد هرگز درباره ی ایران کنترا نشنیده است، نادیده می گیرد و ادامه می دهد: «ما روش مطمئنی برای پیروزی در انتخابات آتی داریم. الیوت ثابت کرده است که می تواند فتنه هایی را برانگیزد و جنگ هایی را سامان دهد. او مغز متفکر حمله به عراق در سال 2003 بود!» ترامپ، مبهوت مانده است و به پومپئو می گوید: «می دانید که من جنگ را یک فاجعه خواندم و خارج شدن از عراق بخشی از وعده های انتخاباتی من است. من بولتون را اخراج کردم زیرا او در تلاش بود تا مرا وارد جنگ کند.»

پومپئو پاسخ می دهد: «به یاد داشته باشید که در سال 2004 به نظر می رسید بوش با مشکلات جدی روبرو است اما به هر حال پیروز شد. او حتی با وجود طوفان کاترینا و تعدادی از اشتباهات دیگر، آرای اکثریت مردم را به خود اختصاص داد. به نظر شما چرا چنین بود؟ زیرا، مردم آمریکا هرگز به رئیس جمهور زمان جنگ، پشت نمی کنند و رأی به خروجش از کاخ سفید نمی دهند. آقای رئیس جمهور، اگر می خواهید همه ی ما بعد از سه ماه دیگر که انتخابات صورت می گیرد، روی کار باشیم، باید وارد جنگ شوید. الیوت می تواند ترتیب آن را بدهد.»

همه چیز باورنکردنی است. این سوال وجود دارد که چرا برایان هوک، یک کارمند خوب و تا حدودی بی روح اما وفادار، در ماه آگوست از مقامش کناره گیری کرد؟ وی در کاخ سفید هیچ دشمنى نداشت و وظایف خود را به عنوان نماینده ویژه ایالات متحده در امور ایران در مدت 11 ماه گذشته صادقانه انجام داده بود. او طوطی وار دروغ ها و گفته هایی را که برای اهریمن جلوه دادن ایران ساماندهی شده بودند، تکرار می کرد. هیچ کس نگران لفاظی های بی منطق برایان نبود زیرا ترامپ آشکارا فاش کرده بود که قصد ورود به جنگ در خاورمیانه را ندارد. در حقیقت، ترامپ می خواست به سرعت هر چه تمام تر به محض اینکه تیم امنیت ملی اش این اجازه را به او بدهد، خاورمیانه را ترک کند. گفتنی است، این تیم مخالف نظر رئیس جمهور بودند. سوال اینجاست که چرا پومپئو، الیوت آبرامز را به عنوان یک چهره ی جهانی گرا، به شدت مخالف ترامپ و یک عضو قدیمی از نومحافظه کارهای منفور را انتخاب کرد، کسانی که ترامپ آنها را به خاطر اشتباهات سیاست خارجی بوش مقصر می داند. این انتخاب منطقی به نظر نمی رسد، این طور نیست؟

اما اگر کسی به عزم پنهان پومپئو برای تحریک جنگ با ایران نگاه کند، این انتخاب منطقی خواهد بود. در واقع این موضع جنگ طلبانه ی پومپئو است که سیاست های وی را در قبال چین و سایر دشمنانی که توسط این دولت ایجاد شده یا درباره ی آنها اغراق شده است، مشخص می کند. او سعی دارد اقدام نظامی علیه ایران را تحریک کند. پمپئو به سختی توانست ناامیدی خود را از امتناع ترامپ از حمله به ایران پس از سرنگونی یک پهپاد آمریکایی توسط تهران پنهان کند. از سوی دیگر، پمپئو وقتی ترامپ با جدیت به دنبال خروج از عراق به عنوان یک کشور ناراضی و آشفته بود، ترور یک ژنرال ایرانی در خاک این کشور را مطرح کرد. حال حتماً این سوال برایتان پیش می آید که او چطور با این ایده که ترامپ نمی خواهد وارد جنگ شود، کنار می آید؟

ساده است. پمپئو کشف کرده است که اگر او به اندازه کافی خودشیفتگی ترامپ را تحریک کند، می تواند به عدم علاقه ترامپ به امور جنگ و دیپلماسی غلبه کند تا به وی اجازه دهد که در این راستا گام بردارد. بولتون اخراج شد، چون نمی توانست به خودش این اجازه را بدهد که به ترامپ ضربه بزند. البته انگیزه های پمپئو مشخص نیست. برخی بر این باورند که تعصب دینی پومپئو، او را به سمت جنگ با ایران سوق می دهد. اما سوال این جاست که آیا بزرگان مذهبی مسیحیت یعنی پاپ ها هم از این طرز فکر او استقبال می کنند یا خیر. گفتنی است، پومپئو یک کتاب مقدس را بر روی میز کار خودش دارد و درباره همه مسائل به آن رجوع می کند. برخی دیگر به خشم عمیق پمپئو در پایان جنگ سرد در آلمان اشاره می کنند. وقتی که او به عنوان فرمانده یک جوخه تانک در پایان جنگ سرد خدمت می کرد زمانیکه اتحاد جماهیر شوروی دیگر یک تهدید نبود. او دید که چطور کشورها هنگام انتقال واحدهای خود از آلمان با شکوه و افتخار این کار را می کردند. به ویژه آنها به خاطر پیروزی افتخارآمیز در عملیات طوفان صحرا بسیار مفتخر بودند.

انگیزه ها را فراموش کنید. به این سوال بپردازید که چرا پومپئو یک نو محافظه کار مخالف ترامپ را عهده دار امور ایران کرد؟ گفتنی است، آبرامز و دیک چنی همزمان با نوشتن مانیفست نومحافظه کارانه در سال 2002 که طرفدار دموکراتیزه کردن خاورمیانه از طریق فتوحات ارتش آمریکا بود، با یکدیگر همکاری کردند. ترامپ قول داد که از جنگ دوری کند، اما این موضوع به او کمک نمی کند که در انتخابات آتی برنده باشد. در پایان باید این سوالات را مطرح کرد که آیا کمپین ترامپ می تواند پیروزی مجدد وی را در انتخابات تضمین کند؟ همچنین اگر پومپئو به ترامپ بگوید که مردم آمریکا هرگز به رئیس جمهور زمان جنگ رأی منفی نمی دهند، آیا حرف درستی زده است؟