آخرین «معجزه» جمهوری اسلامی : «پیمان ابراهیم» بین اسرائیل و امارات متحده عربی

شهرداری تل‌آویو که پیش از این ساختمان خود را در همدلی با مردم لبنان به پرچم آن کشور آراست، این بار با «پیمان ابراهیم» پرچم امارات را بر خود نقش کرده است؛ ۱۳ اوت ۲۰۲۰- تهدیدی به نام جمهوری اسلامی در سال‌های اخیر موانع همکاری بین اسرائیل و برخی از کشورهای عربی را برداشت و زمینه را برای همکاری آنها آماده ساخت.
- رهبران فلسطینی هربار که فرصتی برای صلح با اسرائیل به وجود می‌‌آید، به تحریک برخی از کشورهای منطقه آن را می‌سوزانند.

- در این میان، مردم غزه و کرانه باختری رود اردن به رهبران بی‌کفایت و فاسد دیگر اعتماد ندارند و نسبت به آیبنده کاملا ناامید هستند. کیهان لندن - احمد رأفت –  توافق تاریخی بین دولت‌های اسرائیل و امارات متحده عربی که با عنوان «پیمان ابراهیم» به امضا رسید را بسیاری از فلسطینی‌ها «معجزه» ای می‌دانند که تنها جمهوری اسلامی قادر به تحقق آن بود.
 
«معجزه» کلمه‌ای است که ابو ابراهیم روزنامه‌نگار فلسطینی اهل غزه در گفتگو با کیهان لندن در توصیف این پیمان استفاده می‌کند. ابوابراهیم که به خاطر جو حاکم در غزه این نام مستعار را برای خود انتخاب کرده، سال‌هاست که با روزنامه‌نگاران خارجی که برای تهیه گزارش به نوار غزه سفر می‌کنند همکاری دارد.
 
ابو ابراهیم به کیهان لندن می‌گوید «امروز دفاع از این توافق می‌تواند در غزه و حتی کرانه باختری رود اردن به قمیت جان تمام شود. کسانی که بر این دو منطقه فلسظینی حکومت می‌کنند، حماس و سازمان آزادیبخش فلسطین، اگرچه در هیچ موردی با یکدیگر توافق ندارند و هیچکدام دولت دیگری را به رسمیت هم نمی‌شناسند، در رد هرگونه گفتگو با اسرائیل برای پایان دادن به شرایط کنونی همزبان هستند.»
 
ابو ابراهیم می‌افزاید «تحرکات منطقه‌ای جمهوری اسلامی که تهدیدی برای کشورهای عربی و اسرائیل است، کشورهای عربی و به ویژه  امیرنشین‌ها را به اسرائیل نزدیک کرده و این توافق فرزند واهمه‌ی مشترک اسرائیل و کشورهای عربی از خطری به نام جمهوری اسلامی است.»
ابو ابراهیم در ادامه به ناتوانی رهبران فلسطینی  در مدیریت سیاسی و فساد گسترده اقتصادی چه در غزه و چه کرانه باختری رود اردن اشاره می‌کند: «رهبران فلسطینی هربار که قطار صلح از نزدیکی ما رد می‌شود بجا می‌مانند و هزینه این بی‌کفایتی را ما می‌پردازیم. زمانی که مصر و اسرائیل با میانجیگری آمریکا در کمپ دیوید توافق صلح را امضا کردند، یاسر عرفات بجای پیوستن به آن گفتگوها و استفاده از موقعیت ایجاد شده برای پایان دادن به خصومت با اسرائیل و گرفتن امتیازهایی برای فلسطینی‌ها راه ساده‌تر مخالفت را برگزید. البته نقش سوریه‌ی حافظ اسد و عراقِ صدام حسین  را در این قضیه نمی‌توان نادیده گرفت. همین قضیه چند سال بعد، در دوران ریاست جمهوری بیل کلینتون تکرار شد. پس از ماه‌ها مذاکره در لحظه آخر باز هم یاسر عرفات، اینبار به تحریک سوریه و جمهوری اسلامی ایران، زیر توافقی که به دست آمده بود زد. امروز هم محمود عباس بجای اینکه با اماراتی‌ها همراهی کند و امتیازهایی را از اسرائیل بگیرد، باز به مردم فلسطین پشت کرده است.»
 
این روزنامه‌نگار فلسطینی تاکید دارد که سیاست عدم مذاکره و استفاده از موقعیت‌ها، اعتماد مردم به رهبران فلسطینی را کاهش داده است: «امروز نه در غزه و نه در کرانه باختری، نه دولت محمود عباس و نه دولت حماس  هیچکدام مورد قبول مردم نیستند. در تمام مناطق فلسطینی‌نشین یأس و ترس از فردا جانشین هرگونه امید برای تشکیل کشوری مستقل شده است. در عمل دشمن اصلی فلسطین، رهبران خودمان هستند که جرأت پذیرفتن چالش‌های ناشی ار دستیابی به صلحی پایدار با اسرائیل را ندارند. امروز آنها ناتوانی و بی‌کفایتی خود را با شرایط نه جنگ و نه صلح با اسرائیل توجیه می‌کنند.»
 
ابو ابراهیم می‌افزاید «تا کی می خواهند سیاست‌های شکست خورده بایکوت اسرائیل و موشک‌پراکنی را ادامه دهند! سیاست‌های شکست خورده‌ای که بهای آن را مردم بیچاره کرانه باختری رود اردن و نوار غزه می‌پردارند. بایکوت پرتقال اسرائیلی یا موشک‌پراکنی به بیابان‌های اسرائیل چه سودی و دستاوردی برای ما غیر از واکنش سخت نظامی و سیاسی اسرائیل داشته است که ادامه دهیم؟ شعارهای نابودی اسرائیل که حتا در بین اکثریت فلسطینی‌ها نیز دیگر خریداری ندارد، ما را به کجا برده که همچنان تکرارش کنیم؟ رهبران سیاسی ما همیشه بازیچه دست این یا آن دولت در منطقه بوده‌اند. زمانی مصر و عراق، امروز هم سوریه و جمهوری اسلامی با سرنوشت ما برای پیش بردن اهداف خود بازی می‌کنند.»
 
یکی از نگرانی‌های فلسطینی‌ها طرح الحاق بخش‌هایی از کرانه باختری رود اردن به اسرائیل است که دولت بنیامین نتانیاهو آن را مطرح کرده است. اما حالا در «پیمان ابراهیم»، بنیامین نتانیاهو متعهد به کنار گذاشتن این طرح شده است. ابو ابراهیم در پایان گفتگو با کیهان لندن می‌گوید «اگر رهبران فلسطینی با امارات مشارکت می‌کردند و خود را مانند بیماران مشگوک به ابتلا به ویروس کُرونا در قرنطینه قرار نمی‌دادند، شاید می‌توانستیم مثلا به حصر طولانی نوار غزه که فقر و بیکاری را در این منطقه گسترش داده است، پایان دهیم.»