من رامین هستم ، پسری پناهجو که برای امرار معاش در یونان تن فروشی می کنم

رامین تنها پسر خانواده‌ای افغانستانی است که او را به فرزندی قبول کرده بودند و مدتی در ایران زندگی می‌کردند  
«رامین فیروزی» را اولین بار در سفر به جزیره «لس‌بوس» در کمپ «موریا» دیدم؛ پسر جوانی که صورتش به دوران کودکی بیش‌تر می‌ماند تا پناه‌جویی که سال‌ها در سفر باشد، آزار ببیند و در انتظار رهایی برود. برایم از شرایط کمپ گفت و تا مرکز جزیره، یعنی شهر «میتیلینی» مرا همراهی‌ کرد. چند وقت بعد خبر داد که توانسته است مجوز خروج از جزیره را بگیرد و به آتن بیاید. یکی از شب‌های آتن، او را در منطقه «اگزارخیا» که محله‌ای در اختیار آنارشیست‌ها است، ملاقات کردم. به درختی تکیه زد و برایم سفرش را از افغانستان تا ایران، ترکیه تا یونان و موریا تا آتن روایت کرد.
 
رامین تنها پسر خانواده‌ای افغانستانی است که او را به فرزندی قبول کرده بودند و مدتی در ایران زندگی می‌کردند: «در ایران با چند خانواده‌ ایرانی درگیری داشتیم. هر وقت من را می‌دیدند، می‌گفتند تو افغانی و نجس هستی. برای همین خودکشی کردم که ناموفق بود. برای تقسیم ارث به افغانستان برگشتیم اما دایی‌هایم سهم مادرم را نمی‌دادند. من هم پسر واقعی آن‌ها نبودم و برای همین دایی‌هایم می‌گفتند تو از خون ما نیستی و حق نداری تصمیم بگیری. به من می‌گفتند تو نجس هستی و خونت کثیف است. حتی از آن‌ها کتک خوردم. آن قدر فشارها سنگین شد که تصمیم گرفتم برگردم ایران. اما وضعیتم بدتر شد.»
 
رامین می‌گفت وقتی به ایران برگشت، گاهی در تهران و گاهی در کرج خانه‌به‌دوش بود: «هیچ‌کس را نداشتم. تنها بودم. مدام کتک می‌خوردم. برای همین سعی می‌کردم همیشه مخفیانه بیرون بروم. یک شب که از خانه بیرون رفتم، سه نفر به من حمله کردند و به زور وارد یک خانه کردند. یکی از پسرها همانی بود که با او درگیری داشتم و مدام نجس خطابم می‌کرد. هر سه نفر هیکلی بودند. هرچه دست‌وپا می‌زدم، نمی‌توانستم خودم را از دست آن‌ها نجات دهم و بدتر کتک می‌خوردم. یکی از آن‎ها دستانم را گرفت و یکی دیگر پاهایم را. خود آن پسر به زور لباس‌هایم را پاره می‌کرد تا بتواند کارش را انجام دهد. بعد از کاری که با من کردند، پیدایشان نکردم. نمی‌توانستم حتی شکایت کنم چون مدرکی نداشتم.»
 
رامین این جملات را به راحتی به زبان می‎آورد. به درخت تکیه داده بود و انگار که مجری یک تلویزیون خبری است و خبرخوانی می‌کند. از او خواستم تا با جزییات بیش‎تری را برایم روایت کند که چه طور به یونان رسیده است.
 
مسیر قاچاق انسان از افغانستان به ایران معمولا از پاکستان می‌گذرد. رامین هم همراه با ۱۵ مسافر دیگر در خودرو جاسازی شده بود: «در افغانستان با شخصی آشنا شدم که من را قاچاقی از آن جا به ایران برد. بعد از تجاوزی که به من شد، با او تماس گرفتم و گفتم من را از ایران ببرد. ۱۸ سال بیش‎تر نداشتم. بعد از سه روز پیاده‌روی، ما را در خودرو جاساز کردند. در یک ماشین پراید که به زور چهار نفر سوار می‌شوند، ما ۱۵ نفر را جا دادند. بدترین مرز ممکن بود. شش شب در سرما و بدون آب و غذا باید دوام می‌آوردم.»
 
این گروه از مسافران ساعت‌ها در کوه‌ها، میان برف و باران راه رفته و برای رفع تشنگی برف ‌خورده بودند تا بالاخره به ترکیه رسیدند. به رامین گفته بودند اگر خودش را در ترکیه به عنوان پناه‌جو معرفی کند، دیپورت می‌شود. برای همین وقتی به استانبول رسیده، ۱۰ روز در پارک‌ها خوابیده بود تا بالاخره بتواند از این کشور هم خارج شود: «بدترین اتفاق این بود که مثل توپ فوتبال میان قاچاق‌بران دست به دست می‎شدیم. در راه ترکیه دو کودک را از دست دادیم. انگار دو سال بیش‎تر نداشتند. در آب افتادند و مردند.»
 
همان‌جا رامین مثل بسیاری دیگر از پناه‎جویانی که از مسیر آب گذشته‌اند، حس مرگ داشته است. آن‌ها زمینی از مرز «ادرنه» ساعت‌ها پیاده‌روی کرده بودند تا به رودخانه‌ای رسیدند؛ جایی که مرگ برایشان به همراه داشت: «پدر و مادر کودک کاری نتوانستند بکنند. توانستم کودک را از آب بگیرم اما کودک مرده را نجات داده بودم! همان‌جا حس مرگ داشتم. پیش خودم می‌گفتم خدایا! اگر می‌خواستی این کودک را پس بگیری، چرا او را به این خانواده دادی؟»
 
به گفته رامین، صدها نفر برای عبور از مرز ایران به ترکیه همراهشان بوده‎اند.
 
بعد از رسیدن به استانبول و ۱۰ روز زندگی در خیابان‌ها، توانسته بود توسط تیم همان قاچاق‌بر، همراه با گروهی ۷۰ نفره، از مسیر دریا به سمت یونان حرکت کند.
به روایت خودش، از ساعت دو تا پنج صبح همان روز در دریا سرگردان بوده‎اند تا پلیس یونان آن‌ها را نجات داده است: «من از ایران تا یونان را تقریبا ۲۰ روزه پیمودم. از مرز "چشمه" در ترکیه سوار قایق شدیم تا بالاخره به جزیره لس‌بوس رسیدیم؛ آن‌هم در قایقی شش متری با ۷۰ مسافر دیگر.»
 
جزیره لس‌بوس نزدیک‌ترین جزیره یونان به ترکیه است. معمولا قاچاق‌بران مسافران را راهی این جزیره می‌کنند. مسافران هم خیال می‌کنند وقتی پای به این جزیره بگذارند، وارد اروپا شده‌اند. اما در توافقی که میان ترکیه و یونان وجود دارد، یونان باید مسافران را در این جزیره نگه دارد. سپس گروهی را دیپورت می‌کند، گروهی هم بعد از زندگی در کمپ موریا، خود را دیپورت می‌کنند و آن‌هایی که طاقت می‌آورند، ماه‌ها در این کمپ میان دعوا و جنگ روزگار می‌گذرانند تا بالاخره مجوز ورود به آتن، پایتخت یونان را بگیرند. رامین هم یک سال از زندگی‌ خود را در این کمپ گذرانده است.
 
از او خواستم موریا را برایم تفسیر کند: «موریا… موریا… موریا از نظر فاشیست‎ها، بهترین کمپ است. به این‌خاطر که هیچ‌کس به مهاجرهایی که داخل این کمپ هستند، اهمیت نمی‌دهد. مشهور بودن این کمپ به خاطر دعواهایی است که در آن اتفاق می‎افتد و گاه باعث کشته شدن مهاجرها می‌شود. خود من در دعوایی قبیله‌ای، نزدیک بود چاقو بخورم اما فرار کردم. عرب‌ها تمام چادرها و دارایی‌های ما را آتش زدند. تنها چیزی که از موریا می‌توانم به شما بگویم، این است که این کمپ نه تنها بدترین کمپ اروپا است بلکه بدترین کمپ برای انسان‌هایی است که بیماری دارند.»
 
در موریا به شهادت نه فقط نهادهای حقوق بشری بلکه خود مسوولان یونان هم نقض فاحش حقوق انسانی پناه‏جویان رخ می‌دهد. جمعیت بالای آن، فقدان نظارت دایم برای تامین امنیت پناه‎جویان و نبود امکانات بهداشتی و درمانی، بسیاری از پناه‏جویان را دچار افسردگی کرده است.
 
رامین یک سال تمام در این کمپ زندگی کرده است؛ پسری تنها که درآمدش فقط پولی بود که دولت یونان به او می‌داد؛ ماهیانه ۹۰ یورو. این مبلغ برای پناه‏جویان ساکن آتن ۱۵۰ یورو است.
اما در تصمیم تازه دولت یونان با هدف ادغام پناه‎جویان در جامعه، از ابتدای ماه آوریل سال جاری، بعد از دریافت قبولی پناهندگی‌ آن‌ها، نه پولی به پناه‌جویان پرداخت خواهد شد و نه سرپناهی خواهند داشت.
 
رامین وقتی مجوز خروج از لس‌بوس را گرفت، برایم پیغام فرستاد: «بالاخره از موریا خلاص شدم.»
 
از او پرسیدم چه حسی دارد؟ گفت: «دقیقا مثل پدری هستم که تازه بچه‌دار می‌شود. انگار دو بال به من داده‌اند که هرکجا می‌خواهی، برو. پیش خودم می‌گفتم بالاخره بعد از یک سال، از موریا راحت می‌شوم و به مقصدم می‌رسم ولی…»
 
رامین از موریا خلاص شد و به آتن رسید. اما آتن یعنی بی‌سرپناهی و بی‌پولی بیش‎تر. حتی در مناطق توریستی این شهر هم بی‌خانمان‌های یونانی را می‌توان مشاهده کرد که شب‌ها را در خیابان‎ها سر می‌کنند. ورشکستگی اقتصادی این کشور باعث شده است که نه فقط پناه‎جویان بلکه بسیاری از یونانی‌ها هم بی‌خانمان باشند. برای همین رامین بعد از سر کردن چند روز در خیابان، بالاخره به «اسکوات» راه پیدا کرد؛ ساختمان‌هایی در منطقه آنارشیست‌ها که به پناه‎جویان اختصاص داده ‌شده است و آن‌ها هم باید در مقابل، یا نگهبان شب شوند یا در کنش‌های آنارشیست‌ها مقابل سیستم یونان، آن‌ها را همراهی کنند.
 
حالا رامین هم به هزاران پناه‏جوی بی‌خانمان در آتن پیوسته است: «زندگی پناه‏جویی در آتن خیلی بد است. به قدری اوضاع وخیم است که حتی برای خوابیدن هم جایی نداشتیم. ما در پارک می‎خوابیدیم و شب‌ها که باران می‌آمد، تمام لباس‌هایمان خیس می‌شد. در بیش‌تر روزها غذا گیرمان نمی‌آید و شاید در طول هفته فقط دو یا سه روز بتوانیم غذایی بخوریم. پول در آوردن در آتن کار آسانی نیست. هرکجا که برای درخواست کار می‌رویم، می‌گویند مهاجر نمی‌خواهیم یا نیاز به دانستن زبان سخت یونانی دارند. برای همین مجبورم برای کسب درآمد به گی‌بارها بروم!»
 
در اولین سفرم به یونان، به معروف‌ترین گی‌بار ایرانی رفتم. «سامی‌بار» سالنی با دیوارهای قرمز و لوسترهایی لوکس بود که از سقف آویزان بودند. یکی از صاحبان آن، مردی ایرانی بود که ۱۴ سال از عمرش را در این کشور می‌گذراند. در آن زمان که او طی پروسه قاچاق انسان به جای ژاپن، سر از یونان درآورده بود، امور اداری پناه‎جویان در اختیار پلیس این کشور قرار داشت. برای همین او سال‌ها گرفتار یونان شده بود و هنوز پناه‎جو شناخته می‌شد بدون داشتن هر مدرکی.
 
حالا به گفته رامین، اگر صاحبان بار می‌فهمیدند که او افغانستانی است، اجازه ورود نداشت. برای همین در اکثر بارهای این‌چنینی، خودش را ایرانی معرفی می‌کرد تا بلکه مشتری گیرش بیاید و بتواند نانی برای شب تهیه کند: «در آتن درآمدی ندارم. تنها درآمدم، رفتن به گی‌بار است. خیلی سخت است چون مجبورم خودم را ایرانی معرفی کنم تا بتوانم ۱۰ تا ۲۰ یورو پول گیر بیاورم. بخشی از آن‌ را هم باید بدهم برای یک ساعت هتل که حمام بروم. برای ۱۰ یورو پول مجبوری خودت را به کسانی بدهی که هرکاری دل‎شان می‌خواهد، با تو می‌کنند تا شاید پول یک وعده غذا پیدا کنی.»
 
اولین بار، رامین در پارک «ویکتوریا» خوابیده بود که یک نفر به سمتش آمده است: «گفت سکس دوست داری؟ گفتم نه. شنیده بودم که وقتی با یونانی‌ها سکس کنی، به تو پول می‌دهند. راضی شدم و بعد از انجام کار، به من ۱۰ یورو داد. دقیقا بعد از کریسمس سال ۲۰۱۹ بود. من به خاطر مشکلاتی که برایم پیش آمده و مهم‌ترین آن‌ها مورد تجاوز قرار گرفتن در ایران بود، به این‎جا پناه آورده‎ام اما این‌جا هم در امان نیستم.»
 
رامین از یکی دیگر از پناه‌جویان می‌گوید که به همین دلیل خودش را به ایران دیپورت کرد: «یکی از دوستانم با یکی از این افراد به مکانش رفته بود اما سه نفر به او تجاوز کردند. دوستم نتوانست دیگر آتن را طاقت بیاورد و تصمیم به دیپورت گرفت. ما این‌جا اذیت می‌شویم. برای یک لقمه نان درآوردن، تن به هم‌خوابگی می‌دهیم. بعضی وقت‌ها ناچار به کتک‌کاری با مردمانی می‌شویم که استفاده خود را می‌برند و پولی به ما نمی‌دهند یا آن‏هایی که دل‌شان تجاوز می‌خواهد و نه سکس. یک بار به زور متوسل شدم تا پولم را بگیرم اما آن فرد به پلیس تماس گرفت و پلیس هم حق را به او داد.»
 
بارها در کوچه‌پس‌کوچه‌های آتن با فارسی‌‌زبان‌هایی روبه‌رو شده‎ام که از اجاره تن خود صحبت می‌کردند که حالا برایشان راه درآمدی شده بود تا دنیای پناه‏جویی را طاقت بیاورند؛ همان‌هایی که وقتی قاچاق می‌شدند، تصویرشان آینده‌ای بهتر بود. این افراد که به هر دلیل پناه‎جو شده بودند تا از سرزمین‌های مصیبت‌زده‌ خود رها شوند، حالا به ورطه‌ای افتاده بودند که باید از تن‌شان می‌گذشتند تا نان شب به دست آورند. از میان بسیاری از آن‎ها، رامین گفت: «عکس و اسمم را منتشر کن. این سبک زندگی پناه‎جویی در یونان است. این روزها هم تمام می‌شود. بالاخره به نقطه امنی می‌رسیم که کار کنیم و زندگی‌ خود را بسازیم. حال امروز ما یک روز به گذشته‌ای تبدیل می‌شود که راه فراری از آن نداریم.»
به قامت کودکانه‌اش نگاه می‌کردم؛ درکی از دردی که او می‌کشید، نداشتم.