کدام بهتر است خانم اوتادی! هزینه برای ساخت برنامه پرمخاطب یا هزینه برای ساخت فیلم بی‌مخاطب؟!
رأی دهید
لیلا اوتادی، این هنرپیشه جوان سینما که بعد از «بید مجنون» امید به ستاره شدنش می‌رفت، حالا یکی از منتقدان عادل فردوسی‌پور شده است.
لیلا اوتادی با پست جدید اینستاگرامی اش درباره ویژه برنامه جام جهانی عادل فردوسی‌پور خبرساز شده است. این هنرپیشه خانم که دیگر ستاره اقبالش خیلی نمی‌درخشد و دیگر آن بازیگر سرشناس اواخر دهه 80 نیست و آخرین فیلم‌هایش مثل «مالیخولیا» در اکران چیزی بیش از فاجعه بوده اند، نگران حیف شدن بیت المال است و به موضوعاتی دم دستی که به درد گاسیپ های تلگرامی یا اینستاگرامی می خورد پرداخته است.
اما اصلا به فرض که این روایت درست باشد که بخشی از ماجرا درباره پرداخت پول برای حضور مهمان خارجی، گرفتن بلیت رفت و برگشت و هزینه محل اقامت، قطعا درست است؛ اما بیایید صادقانه چند سئوال را اقلا به خودمان پاسخ بدهیم. مثلا برنامه «خندوانه» یا «دورهمی» را مثال بزنیم. برنامه هایی که پر است از حضور همین دوستان هنرمندی مثل لیلا اوتادی و دیگران. کدام‌تان بدون گرفتن هدیه به این برنامه ها می روید؟ سالی چقدر برای حضورتان در این برنامه ها هزینه می شود؟ حق پای هر کدام‌تان دقیقا چقدر است؟ می شود خیلی شفاف بگویید؟ راستی آن پول ها، در آن برنامه های روتین، که هر شب روی آنتن رسانه ملی می رود، از هزینه بیت المال است یا از کیسه شخصی اسپانسرها تامین می شود؟
بگذارید مثال دیگری از یک برنامه ورزشی بیاوریم. 4سال قبل برنامه ای برای شبکه دو ساخته شد توسط یکی از همین گروه های برنامه سازی که احتمالا خانم اوتادی خیلی خوب می شناسدشان، چون ایشان اتفاقا هم خیلی خوب فوتبالیست ها را می شناسند و هم احتمالا برنامه های ورزشی را پیگیری می کنند. در آن برنامه تقریبا بیش از 30 چهره نامی فوتبال دنیا به استودیوی فوتبالی برنامه ورزش از نگاه دو رفتند؛ چه در تهران و چه در سائوپائولو. 3میلیارد تومان رقمی بود که در آن زمان گمانه زنی می شد آن برنامه هزینه در بر داشته است. خیلی از ستاره های فوتبال تقریبا برای حضور در آن برنامه بین 5 تا 20 هزار دلار دستمزد گرفته بودند.
این رقم طبیعی حضور این ستاره ها تقریبا در برنامه‌های مختلف است؛ بین 10 تا 50 هزار دلار. چند سال قبل هم که باشگاه میلان ایتالیا به تهران آمده بود، عادل فردوسی‌پور می خواست با ستاره هایی از این تیم مثل گتوسو و مالدینی صحبت کند. چند نفری پول خواسته بودند و رقم های شان همین ارقام بود، نه بیشتر اما حالا، این بار برای یک برنامه اختصاصی و یک سفر اختصاصی شاید رقم کمی بالاتر از 20 هزار دلار هزینه شده باشد اما من یکی باورم این است، عادل شهره به دروغگویی نیست و دراین مورد اقلا نیازی ندارد دروغ بگوید.
اما کمی کلی تر و از منظر رسانه. هدف تلویزیون ملی باید این باشد که مخاطب را از تماشای برنامه های رقبا به سمت برنامه های خودش بکشاند. چه اتفاقی بهتر از اینکه ویژه برنامه نود برای قرعه‌کشی جام جهانی بیشترین بازدیدکننده را در بین رقبا داشته است. اینکه مردم رضایت داشتند و کلی پالس مثبت ایجاد شده است، پول برنامه و مهمانانش را هم که اسپانسرش داده است. این همه موضع‌گیری دقیقا به چه دلیل است و چه خصومتی با یک اتفاق خوشایند وجود دارد؟ این مساله در همه جای دنیا وجود دارد و خیلی هم طبیعی است. یک معامله برد-برد؛ اسپانسر هزینه های مربوط به برنامه را می دهد، هزینه های آمدن مهمان ویژه را برای پرمخاطب‌تر شدن برنامه تامین می کند و با افزایش شمار مخاطبان برنامه، سود بیشتری می برد. یک حساب دو دوتا چهارتای ساده!
معامله‌ای که با نگاهی به شمار پیامک‌های ویژه‌برنامه نود آن هم در دورانی که به قول عادل فردوسی‌پور دیگر کسی از پیامک استفاده نمی‌کند، مشخص می شود کاملا پرسود بوده است. هم فردوسی‌پور و تیم برنامه‌ساز نود سود برده‌اند و بار دیگر این نکته که پرمخاطب‌ترین برنامه سال‌های اخیر رسانه ملی هستند را به رخ کشیده‌اند، هم مردم از تماشای قرعه‌کشی جام جهانی از یک شبکه داخلی، بدون پارازیت و با زبان فارسی لذت برده‌اند و هم احتمالا اسپانسر برنامه. اما به عنوان آخرین سوال؛ آیا هزینه برای نشاندن این همه مخاطب پای تلویزیون مناسب‌تر است یا هزینه های میلیاردی برای فیلم هایی که در اکران 40 میلیون تومان هم نمی فروشند و تماشاگر ناراضی و ناراحت از سالن سینما بیرون می‌آید خانم اوتادی؟
اما اصلا به فرض که این روایت درست باشد که بخشی از ماجرا درباره پرداخت پول برای حضور مهمان خارجی، گرفتن بلیت رفت و برگشت و هزینه محل اقامت، قطعا درست است؛ اما بیایید صادقانه چند سئوال را اقلا به خودمان پاسخ بدهیم. مثلا برنامه «خندوانه» یا «دورهمی» را مثال بزنیم. برنامه هایی که پر است از حضور همین دوستان هنرمندی مثل لیلا اوتادی و دیگران. کدام‌تان بدون گرفتن هدیه به این برنامه ها می روید؟ سالی چقدر برای حضورتان در این برنامه ها هزینه می شود؟ حق پای هر کدام‌تان دقیقا چقدر است؟ می شود خیلی شفاف بگویید؟ راستی آن پول ها، در آن برنامه های روتین، که هر شب روی آنتن رسانه ملی می رود، از هزینه بیت المال است یا از کیسه شخصی اسپانسرها تامین می شود؟
بگذارید مثال دیگری از یک برنامه ورزشی بیاوریم. 4سال قبل برنامه ای برای شبکه دو ساخته شد توسط یکی از همین گروه های برنامه سازی که احتمالا خانم اوتادی خیلی خوب می شناسدشان، چون ایشان اتفاقا هم خیلی خوب فوتبالیست ها را می شناسند و هم احتمالا برنامه های ورزشی را پیگیری می کنند. در آن برنامه تقریبا بیش از 30 چهره نامی فوتبال دنیا به استودیوی فوتبالی برنامه ورزش از نگاه دو رفتند؛ چه در تهران و چه در سائوپائولو. 3میلیارد تومان رقمی بود که در آن زمان گمانه زنی می شد آن برنامه هزینه در بر داشته است. خیلی از ستاره های فوتبال تقریبا برای حضور در آن برنامه بین 5 تا 20 هزار دلار دستمزد گرفته بودند.
این رقم طبیعی حضور این ستاره ها تقریبا در برنامه‌های مختلف است؛ بین 10 تا 50 هزار دلار. چند سال قبل هم که باشگاه میلان ایتالیا به تهران آمده بود، عادل فردوسی‌پور می خواست با ستاره هایی از این تیم مثل گتوسو و مالدینی صحبت کند. چند نفری پول خواسته بودند و رقم های شان همین ارقام بود، نه بیشتر اما حالا، این بار برای یک برنامه اختصاصی و یک سفر اختصاصی شاید رقم کمی بالاتر از 20 هزار دلار هزینه شده باشد اما من یکی باورم این است، عادل شهره به دروغگویی نیست و دراین مورد اقلا نیازی ندارد دروغ بگوید.
اما کمی کلی تر و از منظر رسانه. هدف تلویزیون ملی باید این باشد که مخاطب را از تماشای برنامه های رقبا به سمت برنامه های خودش بکشاند. چه اتفاقی بهتر از اینکه ویژه برنامه نود برای قرعه‌کشی جام جهانی بیشترین بازدیدکننده را در بین رقبا داشته است. اینکه مردم رضایت داشتند و کلی پالس مثبت ایجاد شده است، پول برنامه و مهمانانش را هم که اسپانسرش داده است. این همه موضع‌گیری دقیقا به چه دلیل است و چه خصومتی با یک اتفاق خوشایند وجود دارد؟ این مساله در همه جای دنیا وجود دارد و خیلی هم طبیعی است. یک معامله برد-برد؛ اسپانسر هزینه های مربوط به برنامه را می دهد، هزینه های آمدن مهمان ویژه را برای پرمخاطب‌تر شدن برنامه تامین می کند و با افزایش شمار مخاطبان برنامه، سود بیشتری می برد. یک حساب دو دوتا چهارتای ساده!
معامله‌ای که با نگاهی به شمار پیامک‌های ویژه‌برنامه نود آن هم در دورانی که به قول عادل فردوسی‌پور دیگر کسی از پیامک استفاده نمی‌کند، مشخص می شود کاملا پرسود بوده است. هم فردوسی‌پور و تیم برنامه‌ساز نود سود برده‌اند و بار دیگر این نکته که پرمخاطب‌ترین برنامه سال‌های اخیر رسانه ملی هستند را به رخ کشیده‌اند، هم مردم از تماشای قرعه‌کشی جام جهانی از یک شبکه داخلی، بدون پارازیت و با زبان فارسی لذت برده‌اند و هم احتمالا اسپانسر برنامه. اما به عنوان آخرین سوال؛ آیا هزینه برای نشاندن این همه مخاطب پای تلویزیون مناسب‌تر است یا هزینه های میلیاردی برای فیلم هایی که در اکران 40 میلیون تومان هم نمی فروشند و تماشاگر ناراضی و ناراحت از سالن سینما بیرون می‌آید خانم اوتادی؟
