تجربه یک مدل از انتشار عکسهای معمولی در شبکه‌های اجتماعی
رأی دهید
هدف من این بود که به جای عکسهای شیک و پر زرق و برق اتفاقات عادی و حتی لحظاتی که کارها خراب می شوند را منتشر کنم. با خودم گفتم "بدون شک کار خوبی خواهد بود." ولی به فاصله کوتاهی به این نتیجه رسیدم که شبکه های اجتماعی در واقع برای گریز از واقعیات زندگی روزمره است.
به عنوان مثال کسی دوست ندارد عکس شما موقع پر کردن فرم مالیات را ببیند چون مردم خودشان از این کار کلافه اند.
در عین حال نمی‌خواستم چیز منفی منتشر کنم چون چهره‌ای ضعیف، آسیب پذیر و از نظر روحی بی ثبات از من ارائه خواهد داد و این فردی نیست که من می خواهم آنرا به نمایش بگذارم. هر کسی برای تصویرخودش در شبکه های اجتماعی ترجیح خاصی دارد و معمولا تلاش می کنیم خودمان را طوری نشان دهیم که زندگی خوبی داریم، خوشحالیم و اعتماد به نفس داریم. چون به نظر می رسد که همه می خواهند روی اینستاگرام چنین تصویری را ببینند.
یکی از عکس هایی که در این دوران چاپ کردم موقع بازی کردن با خواهر زاده ام بود و عکس دیگر هنگام کار با لپ تاپ بود.
انتشار این عکس ها برایم راحت نبود چون به نظرم می رسید "که این عکسها کسالت آورند و چرا اصلا ممکن است برای دیگران جالب باشد؟" و این نشان داد که هنگام انتشار عکسهایمان در شبکه های اجتماعی نظر دیگران چقدر برای ما مهم است.
همانطور که فیرن کاتون آنرا توصیف کرده رفتاری است براساس "مقایسه و ناامیدی". به نظرم مردم حتی قبل از عمومیت یافت شبکه های اجتماعی همیشه چنین رفتاری داشته اند. سابقا عادت داشتیم دوستان و اطرافیان را دعوت کنیم و آلبوم عکس تعطیلات و یا بهترین عکس های خود را به آنها نشان دهیم. اما امروزه عکس های خود را روی فیسبوک و اینستاگرام منتشر می کنیم.
به خصوص برای جوانان به محض اینکه لحظه هیجان انگیزی برایشان اتفاق می افتد با خود فکر می کنند که باید آنرا روی اینستاگرام منتشر کنند، که به نظرم درست نیست. با چه هدفی این کار را می کنیم؟ آیا یک لحظه خوش بدون ثبت آن و نشان دادنش به تمام دنیا به خودی خود ارزش ندارد؟ آیا می خواهیم در مورد خودمان احساس خوبی داشته باشیم؟ آیا می خواهیم که دیگران در مورد ما بهتر فکر کنند؟
اگر من عکس را منتشر کنم که در آن خیلی خوب نشان داده می شوم واقعا فکر می کنم چه واکنشی ایجاد خواهد کرد؟ آیا یک نفر بلافاصله "به این نتیجه خواهد رسید که از روکسی خوشم می اید و او حتما آدم خوبی است چون در این سلفی قشنگ افتاده؟"
البته که نه. با این همه هنوز هم برای ما واکنش مثبت دیگران به عکسهای ما بسیار مهم است چون به ما اعتماد به نفس می دهد. این بازی خطرناکی است چون می تواند به اعتماد به نفس ما لطمه بزند در حالیکه قاعدتا نباید اینطور فکر کنیم.
ارتباط بین شبکه های اجتماعی و سلامت روحی روانی
پژوهش اخیر توسط بهداشت عمومی بریتانیا نشان می دهد که ۲۶ درصد از زنان گروه سنی ۱۶ تا ۲۴ سال از عوارض نارسایی های روحی مثل اضطراب و افسردگی رنج می برند، آنها آسیب پذیرترین گروه برای ابتلا به بیماریهای روحی روانی هستند و به نسبت مردان سه برابر دچار چنین حالت هایی می شوند.
استیون باکلی از موسسه مایند، یک نهاد خیریه که در زمینه سلامت روح و روان فعالیت می کند می گوید مشکل در زمینه اعتماد به نفس می تواند گذرگاهی به سوی نارسایی های روانی باشد. مقایسه زندگی خود با زندگی دوستان ممکن است به خلق تصویر غلطی از زندگی خود و دیگران منجر شود. توصیه های او به این قرار است:
- آگاه باشید که آنچه شما می خوانید و می بینید روی شما تاثیر خواهد داشت.
- اگر به عکس هایی روتوش شده مدلها نگاه می کنید متوجه باشید که این ظاهر واقعی آنها نیست.
- سعی کنید مدتی این کار را کنار بگذارید.
- اگر چیزی شما را کلافه می کند از آن فاصله بگیرید.
- شب ها تلفن موبایل خود را در اتاق خواب نگذارید تا بتوانید به خوبی و راحتی بخوابید.
اینستاگرام و سایر شبکه های اجتماعی از بین نخواهند رفت و روشی که ما از آنها استفاده می کنیم بعید است به زودی تغییر کند. به نظرم آنچه که مهم است کنترل مدت زمانی است که ما از آنها استفاده می کنیم و تغییر دادن روش برخورد ما با آنهاست.
به نظرم این تجربه واقعا به من نشان داد که هر کدام از ما تا چه حد تلاش می کنیم تصویر نمایش مانندی از زندگی خود ارائه دهیم. به نظرم این ریشه اصلی مشکل نیست ولی احساس عدم اعتماد به نفس به خصوص در جوانان را تشدید می کند.
نوجوان بودن به خودی خود دوران دشواری است و امروزه عبور از این دوره همراه با شبکه های اجتماعی سبیار سخت تر است.
من سفیر بنیاد سلامت روان هستم. یکی از راههایی که این نهاد سعی می کند به جوانان کمک کند این است که دانش آموزان سال ۱۲ با دانش آموزان سال هشتم در مورد مشکلات روحی و سلامت روان صحبت کنند. برای نوجوانان درک ناملایمات روحی که تجربه می کنند بسیار دشوار است.
سئوال این نیست که آیا آنها افسرده هستند یا نه. سلامت روح و روان دایره وسیعی را دربرمی گیرد و همه ما به نوعی درگیر آن هستیم. به اعتقاد من بهترین راه کمک به نوجوانان برای تحمل فشارهای زندگی مدرن این است که به آنها توانایی روحی روانی و اعتماد به نفس بدهیم تا به فردی که واقعا هستند بدل شوند و شبکه های اجتماعی و تمامی عوارض آنرا بشناسند.
به عنوان یک جامعه و گروه ما می توانیم به افرادی که اطراف ما هستند کمک کنیم که احساس تنهایی کمتری بکنند و در وجود خود قدرت بیشتری بیابند.
ولی باید اعتراف کنم که من وقتی با خانواده ام در تعطیلات هستم و تلفن موبایلم را مدتی کاملا کنار می گذارم فرد خوشحال تری هستم.
... اما در این مورد او اذعان دارد که احساس خستگی می کند:"در طول هفته مد من اصلا احساس اعتماد به نفس نمی کردم، من سرما خورده بودم و بسیار خسته بودم."
