شمار نابینایان جهان تا ۲۰۵۰ سه برابر خواهد شد

در مناطق جنوب آسیا بیش ازسایر نقاط جهان دارای موارد نابینایی یا ضعف بینایی است تحقیقاتی که انجام گرفته از افزایش شمار چشمگیر نابینایان تا سال ۲۰۵۰ حکایت دارد.
 
ژورنال علمی لنسلت گلوبال هلث ( The Lancelot Global Health Journal) نتیجه تحقیقات گروهی از پژوهشگران را مننتشر کرده که حاکی از آن است که تا سال ۲۰۵۰، شمار نابینایان در جهان از ۳۶ میلیون نفر به حدود ۱۱۵ میلیون نفر افزایش خواهد یافت. همچنین، تعداد کسانی که دچار ضعف متوسط تا شدید بینایی هستند و ضعف بینایی آنها با استفاده از عینک، لنز یا جراحی تصحیح نشده نیز از حدود ۲۱۷ میلیون نفر در حال حاضر به ۵۸۸ میلیون نفر در آن زمان خواهد رسید.
 
در سال ۲۰۵۰، پیر چشمی هم حدود یک میلیارد نفر از اشخاص بالای ۵۵ سال را در جهان گرفتار خواهد کرد.
 
اکثر مبتلایان به نابینایی یا ضعف بینایی در حال حاضر و در آینده از ساکنان کشورهای جنوب آسیا هستند و خواهند بود و زنان (با ۵۴ درصد) بیش از مردان مبتلا می‌شوند. پس از جنوب آسیا، مناطق شرق آسیا، جنوب شرق آسیا و سپس سایر مناطق این قاره و قاره آفریقا بیش از سایر نقاط جهان با این مشکلات دست به گریبان خواهند بود.
 
افزایش جمعیت و بالا رفتن نسبت سالمندان در کل جمعیت از عوامل اصلی این تغییرات است.
 
براساس این گزارش، در ۱۸۸ کشور که مورد بررسی قرار گرفتند، بین سال‌های ۱۹۹۰ تا ۲۰۱۵ میزان شیوع نابینایی، یعنی نسبت نابینایان در گروه های جمعیتی، از ۰.۷۵ درصد به ۰.۴۸درصد کاهش یافت.
 
در مورد ضعف متوسط تا شدید بینایی، دراین مدت نرخ افزایش این عوارض از ۳.۸۳ درصد به ۲.۹ درصد کاهش یافت که نتیجه بهبود و دسترسی بیشتر به امکانات بهداشتی و درمانی از جمله پیشرفت و گسترش جراحی آب مروارید بوده است.

 این تحقیقات همچنین نشان می‌دهد که بیشترین موارد ضعف یا از دست رفتن بینایی در میان سالمندان بروز می‌کند. در سال ۲۰۱۵، از ۸۶ درصد از مبتلایان به نابینایی، ۸۰ درصد از مبتلایان به ضعف متوسط یا شدید بینایی، ۶۱ درصد از مبتلایان به ضعف اندک بینایی و ۶۱ درصد از مبتلایان به پیرچشمی در گروه سنی بالا ۵۰ سال قرار داشتند و انتظار می‌رود که همین نسبت ها در آینده هم دیده شود.
 
ضعف یا از دست دادن بینایی علاوه بر مشکلاتی که برای فرد مبتلا به همراه دارد، دارای تبعات اقتصادی و اجتماعی برای کل جامعه است. اشخاص مبتلا قدرت انجام بعضی فعالیت‌ها را از دست می‌دهند و جامعه از توانمندی‌های آنان محروم می‌ماند.