چطور یک آمبولانس به جایی برای سکس امن تبدیل شد

در کپنهاک یک آمبولانس دست دوم با تغییر کاربری تبدیل به جایی شده است که کارگران جنسی می‌توانند مشتریان‌شان را ببینند. هدف این است که به افرادی که در معرض خطر خشونت و سوء استفاده هستند کمک شود و این تازه ترین مورد از فهرست بلند فکرهای یک کارآفرین اجتماعی دانمارکی است.
 
مایکل لودبرگ مرا به داخل آمبولانسی قدیمی دعوت می‌کنند که مدت‌هاست از آن استفاده نمی‌شود.
 
می‌پرسم: "خوب این‌جا چه اتفاقی می‌افتد؟"
 
به سرعت جواب می‌دهد: "سکس" و چشمانش از خنده برق می‌زند.
 
موقعی که وارد می‌شوم محیط چندان جذابی به نظر نمی‌رسد - با دیوارهایی خاکستری و صندلی‌هایی آبی‌رنگ. و داخل‌اش سرد است - دما منفی یک درجه است و بیرون هم برف می‌بارد.
 
ولی این آمبولانس قدیمی - که "سکسلانس" نام دارد - جایی امن برای کارگران جنسی کپنهاک است. آن‌ها می‌توانند مشتریان‌شان را این‌جا بیاورند با علم به این‌که داوطلبانی هستند که اگر اوضاع ناجور شود، دخالت می‌کنند.
 
آمارها نشان می‌دهد که خیلی اوقات چنین اتفاقاتی می‌افتد.
مایکل بودبرگ، کارآفرین اجتماعی، پروژه‌های بسیاری را راه‌اندازی کرده است مایکل می‌گوید: "۴۵ درصد اوقات، به کارگران جنسی در دانمارک تعرض می‌شود یا آن‌ها را تهدید می‌کنند ولی در روسپی‌خانه این آمار فقط ۳ درصد است" و به آماری از مرکز ملی تحقیقات اجتماعی دانمارک ارجاع می‌دهد.
 
هدف مایکل کمک کردن به کارگران جنسی است که کار‌شان را در خیابان‌ها انجام می‌دهند و نمی‌توانند از روسپی‌خانه‌های غیرقانونی استفاده کنند. استفاده از سکسلانس رایگان است چون هر چند روسپی‌گری در دانمارک از سال ۱۹۹۹ قانونی بوده است، هنوز هم اجاره کردن اتاق یا استخدام هر نوع کمکی برای کار برای کارگران جنسی خلاف قانون است. علاوه بر محافظان داوطلب، در داخل هم اطلاعیه‌ای روی دیوار است که می‌گوید با مشاهده‌ اولین نشانه از خشونت به پلیس اطلاع داده می‌شود و اطلاعیه دیگری کارگران جنسی را تشویق می‌کند که اگر قربانی قاچاق انسان شدند با کسی تماس بگیرند.
 
موارد دیگری هم برای کمک وجود دارد. دستمال‌، سه نوع کاندوم، ماده چرب‌کننده و حتی بخاری برقی که با ژنراتوری در بیرون کار می‌کند. همه این پیشنهادها مستقیماً از جانب کارگران جنسی آمده‌اند.
 
مایکل می‌گوید: "این آدم‌ها همسایه‌ها و دوستان من هستند در نتیجه به آن‌ها گوش می‌دهم و خودشان بهترین فکرها را برای چیزهایی که لازم است دارند". مثلاً، کارگران جنسی به او گفته‌اند که خیلی وقت‌ها زانو درد می‌گیرند.
 او می‌گوید: "و به این راه حل رسیده‌ایم" و یک تکه پلی‌استر رنگین‌کمانی را پیش چشمم تکان می‌دهد.
 
وقتی سکسلانس در نوامبر ۲۰۱۶ شروع به فعالیت کرد، مایکل مطمئن نبود که اثری خواهد داشت یا نه. مردم ابتدا در استفاده از آن مردد بودند و این تردید به ویژه از جانب مشتریان بود.
 
ولی حالا ۴۵ بار از آن استفاده شده است و مایکل می‌گوید که مردم احساس راحتی بیشتری به این راه حل دارند.
 
مایکل با خنده می‌گوید: "اگر کارگران جنسی فکر می‌کنند که این فکر خوبی است، از مشتریان می‌خواهند این‌جا بیایند و به آن‌ها هم می‌گویند 'این‌جا امن است، هر جور کاندومی که لازم داشته باشیم هست و گرم هم هست!"
 مایکل در کارهایش بسیار جدی است. این بار اولی نیست که از آمبولانسی قدیمی برای کمک به کسانی که او "اقلیت خیابانی" کپنهاک می‌خواند استفاده کرده است.
 
قبلا هم یک بار آمبولانسی قدیمی را تغییر کاربری داده بود. آن بار آمبولانسی آلمانی از دهه ۱۹۹۰ بود که اسمش را فیکسلانس گذاشته بودند. این یکی فضایی را برای متعادان به مواد مخدر برای استفاده از موادشان فراهم می‌کرد که پزشک و پرستاری در مکان داشت و مجهز به سوزن‌ و ناکسلون - پادزهری برای اوردوز هرویین - بود.
 
بر خلاف سکسلانس، استفاده از این یکی بسیار سریع بود. هشت نفر در سه ساعت اول راه‌اندازی آن برای تزریق هرویین از آن استفاده کردند.
 
هم‌چنین بر خلاف سکسلانس، مایکل با مقاومت زیادی از سوی مقامات مواجه شد. مقامات دو برنامه جداگانه برای اتاق‌های دایمی مواد را متوقف کردند.
فیکسلانس برای توجه به مناطقی استفاده شد که به عنوان جای معتادان مواد مخدر شهرت دارند ولی این برنامه در سال ۲۰۱۱ راه‌اندازی شد و ۱۰۰ داوطلب دست به کار شدند و به رغم فشار زیاد در روز اول، فیکسلانس به آن چیزی که مایکل می‌خواست دست پیدا کرد.
 
این کار باعث شد که دولت سیاست مواد مخدر دانمارک را در سال ۲۰۱۲ تغییر دهد و حالا پنج جای ثابت - "فیکس‌روم" یا "اتاق ثابت" - در سراسر دانمارک وجود دارد. یکی از این‌ها در کپنهاک بزرگترین مکان در جهان است و آمبولانس فیکسلانس اصلی حالا در موزه ملی دانمارک نمایش داده می‌شود.
 
هیچ مورد اوردوز کشنده‌ای در هیچ "اتاق ثابت" در هیچ جای دنیا گزارش نشده است.
 
علاوه بر دو برنامه آمبولانس، مایکل مجله‌ای را هم راه‌اندازی کرده است به اسم ایلیگال (غیرقانونی)! که در سال ۲۰۱۳ در خیابان‌های کپنهاک پخش شد. این مجله را معتادان مواد مخدر می‌فروشند و در واقع هدف صریح مجله، که داوطلبان آن را تولید می‌کنند، فراهم کردن پول برای معتادان است تا بتوانند خودشان را بسازند. مایکل می‌گوید این فکری است که باز هم با مقاومت بعضی از شهروندان مواجه شد. هدف او از راه‌اندازی این مجله این است که به گفته او تصور پیشین مردم را که معتادان آدم‌هایی هستند که باید به خاطر عادت‌شان حبس شوند به چالش بگیرد.
 
او می‌گوید: "پیامدهای نظام سیاسی فعلی ما این است که معتادن خیلی وقت‌ها برای تأمین هزینه عادت‌شان دزدی می‌کنند. ما سعی می‌کنیم این افراد معتاد را به سوی ارتکاب جرم کمتر ببریم. بله، ممکن است با پولشان مواد بخرند ولی زندگی واقعی همین است".
 
هدف این است که با ارایه مجله‌ای که مردم واقعاً می‌خواهند بخرند به فروشندگان عزت نفس بدهند. در نتیجه کیفیت تولید بسیار بالاست و آثار هنری همه اصیل هستند و فروشندگان ۲.۵ دلار (۲ پوند) اجرت می‌گیرند.
 
ریکه لوریتزن از شهرداری کپنهاک می‌گوید که "غیرقانونی!" کار مهمی را در خیابان‌های شهر انجام می‌دهد.
 
او می‌گوید: "ساده‌لوحانه است که فکر کنیم مردم دیگر از مواد مخدر استفاده نمی‌کنند. مهم این است که مقامات برای کسانی که می‌خواهند اعتیاد را ترک کنند کمک و مداوا فراهم کنند. تنها راه انجام چنین کاری توجه به انسان است نه به خود اعتیاد".
 
پلیس کپنهاک هم از موضع او حمایت می‌کند و می‌گوید که مشکلی با مجله ندارند تا زمانی که در چارچوب قانون باشد.
 
غیرقانونی! اولین بار دو سال پیش در شرق لندن هم به فروش رفت و برنامه‌هایی برای پخش گسترده‌تر آن در پایتخت بریتانیا وجود دارد. ولی پلیس متروپولیتن می‌گوید که آن‌ها "هر کسی را از دادن پول به کسی که می‌گوید می‌خواهد از پول برای ارتکاب جرم استفاده کند منع می‌کنند".
 مایکل این روزها وقتش را صرف ساده کردن زندگی برای بطری‌جمع‌کن‌های کپنهاک کرده است.
 
یک برنامه پس دادن بطری در بیشتر شهرهای دانمکارک هست که مبلغی در ازای بطر‌ی‌ها و قوطی‌های نوشیدنی برای تشویق به بازیافت پرداخت می‌شود - مصرف‌کنندگان ظرف‌ها را به سوپرمارکت‌ها برمی‌گردانند تا پولشان را بگیرند.
 
مثل بسیاری جاها که برنامه برگرداندن ظرف دارند، افراد بی‌خانمان و مستمری‌بگیرانی که مشکلاتی دارند داخل ظرف‌های آشغال را می‌گردند تا قوطی‌ها و بطری‌هایی را که دیگران دور انداخته‌اند پیدا کنند. فکر ساده‌ مایکل این بود که قفسه‌هایی روی سطل‌های آشغال بسازد. این قفسه‌ها حالا روی ۱۰۰۰ سطل آشغال کپنهاک گذاشته شده اند و این فکر به چهار شهر دیگر دانمارک هم سرایت کرده است.
 باز هم این فکر برای بازگرداندن عزت نفس به "اقلیت‌های خیابانی" کپنهاک است. مایکل می‌گوید: "به جای این‌که مردم را به چشم فقیر یا بی‌خانمان ببینیم، به آن‌ها به عنوان کارگر محیط زیست نگاه می‌کنیم که کار مهمی انجام می‌دهند".
 
تا به حال هیچ واکنش منفی در برابر سکلانس نبوده است - پلیس با مایکل برای پیشنهاد بهترین جای پارک آن‌ها گفت‌وگو می‌کند - و او امیدوار است که در نهایت این فکر به اندازه فیکسلانس پا بگیرد و جایی دایمی با پزشک و پرستارانی برای کارگران جنسی کپنهاک به وجود بیاید. مایکل می‌گوید: "مسئله اول و پیش از هر چیزی امنیت است ولی بحث بر سر سلامتی و عزت نفس هم هست. می‌بینید که بیرون چقدر سرد است و فکر کنید که در حال عادی این زنان مشتریان‌شان را روی یک نیمکت یا داخل ماشین می‌بینند. درست نیست که این‌ها بدون هیچ حمایتی بیرون باشند".

******************************************

هکس جهانی یک تیم تازه بی‌بی‌سی است که سراغ مشکلات جهانی می‌رود. ما با افرادی ملاقات می‌کنیم که دنیا را درست می‌کنند.