شمع افروختن ممنوع؛ آتش زدن کوکتل مولوتف آزاد!

تحریریه پارسینه - در پی وقوع حادثه شوم ورامین که قلب بسیاری را به درد آورده و موجی بروز کدورت هایی شده بود، روز گذشته جمعی از ایرانیان و افغانستانی های مقیم کشورمان قصد داشتند با گرد هم آمدن مقابل سفارت افغانستان در تهران و روشن کردن شمع، در سوگ این دختر ۶ ساله نشسته و خط بطلانی بر برخی تصورات شوم بکشند که به ایشان اجازه داده نشد.
 
 نه اینکه اجازه داده نشد که درست تر آن است بگوییم شماری از ماموران انتظامی با مسدود کردن خیابان پاکستان، خیابانی که سفارت افغانستان در کشورمان در آنجا واقع شده، مانع از حضور مردم مقابل سفارت شدند و حتی گزارش هایی از ایجاد درگیری در این خصوص نیز مخابره شد.
 
این در حالی است که تصاویر منتشر شده از این رویداد حکایت از آن دارد که جمعیت گرد آمده به این منظور، به آن میزانی نبودند که کنترل نمودن ایشان دشوار باشد یا نگرانی از به وجود آمدن اتفاقی خاص، موجب مقابله با ایشان از ابتدای خیابان شده باشد.
 عجیب تر آنکه وقتی شماری از شرکت کنندگان در این گردهم آیی راهی بوستانی در مجاورت سفارت افغانستان شده و در آنجا به یاد ستایش ۶ ساله شمع روشن کردند، بعد از دقایقی ماموران انتظامی خود را به ایشان رسانده و متفرقشان نمودند؛ اقداماتی غیر قابل باور که هیچ توضیحی درباره چرایی آن به شرکت کنندگان داده نشد.  ابهامات به وجود آمده در این خصوص زمانی افزایش خواهد یافت که بدانیم تمامی دستمایه احتمالی ماموران انتظامی برای مقابله با شمع روشن کردن جمعی از مردم مقابل سفارت، غیرقانونی بودن این تجمع و نگرانی ها در خصوص مراقبت و محافظت از سفارت افغانستان بود. موضوعاتی که البته ممکن است وارد هم به نظر برسند اما پذیرششان با ابهامی بزرگ تر همراه خواهد شد.
 کافی است ماجرای حضور چند ساعته برخی معترضان به سیاست های عربستان سعودی پس از اعدام شیخ نمر، مقابل سفارت این کشور در تهران را به یاد آوریم و حوادث آن روز را مرور نماییم تا ابهامات فراوانی مقابل چشمانمان رژه بروند و تفاوت آن تجمع اعتراضی و این تجمع که برای شمع روشن کردن و ابراز همدردی بود را یادآور شوند!  
بر این اساس جا دارد که از ماموران انتظامی بپرسیم چگونه آن روز که سفارت عربستان به دست عده‌ای که به کوکتل مولوتف مجهز بودند، به آتش کشیده شده و فتح شد، حضور نداشتند اما اکنون که عده ای شمع به دست قرار است به دور از هرگونه درگیری گرد هم آمده و موجب رفع کدورت های به وجود آمده میان دو ملت شوند، پیشگیری می‌کنند؟
 مگر غیر از این است که برای مراقبت و محافظت، داستان سفارت عربستان بسیار چشم گیر تر بود و هر آن احتمال حمله، به آتش کشیده شدن و تخریب سفارت خانه می‌رفت چراکه پیش از آن جمعی از معترضان مقابل کنسولگری این کشور در مشهد گرد هم آمده و ثابت کرده بودند که برای تخریب و فتح کنسولگری آمادگی کامل دارند.
 مگر غیر از این است که یورش برای فتح سفارت عربستان در تهران –که هنوز تبعات آن برای کشورمان پایان نیافته-، چند ساعت بعد از گرد هم آمدن معترضان شکل گرفت و در این فاصله، تماس های مکرر برخی مسئولان برای حفاظت کامل از سفارت، به هیچ نتیجه ای منجر نشده بود؟
 
تلخ تر آنجاست که به یاد آوریم پیش از نمونه هایی از هر دو نوع برخورد با سفارت‌خانه ها در دست داشته‌ایم و بر این اساس دلیلی نداشته که از روشن کردن شمع توسط مردم ممانعت به عمل آوریم چراکه پیشتر، پس از انجام سلسله عملیات های تروریستی در پاریس، شاهد همدردی برخی همونانمان با فرانسوی ها با روشن کردن شمع مقابل سفارت این کشور بوده‌ایم.
 همچنین در ماجرای فتح سفارت انگلیس در سالهای اخیر، چنین اعتراضاتی را هم تجربه کرده‌بودیم و بر این اساس می‌شد حدس بزنیم گرد هم آمدن مقابل سفارت افغانستان از آن جنس نیست و منظور متفاوتی را دنبال می‌کند که فرسخ ها با درگیری، آتش زدن، تخریب، بالارفتن از دیوار سفارت و... فاصله دارد.
 
اینجاست که می‌بایست بپرسیم چه کسی و به چه دلیل گاه کوکتل مولوتف کردن مقابل سفارت یک کشور را تاب می‌آورد و گاه طاقت روشن کردن چند شمع ریز و درشت را ندارد؟!