ماجرای فوتبالیست مشهوری که ۳۳ سال به کما رفت!

ژان پیر آدام (نفر دوم از بالا راست) در تیم ملی فرانسه بازی کرد. تنها رقابت مهمی که فرانسه در دهه 70 میلادی بازی کرد، جام جهانی 78 بود که ادام در آن سال دیگر برای فرانسه بازی نمی‌کردبرای کسی که بیش از ۳۰ سال در کما بوده چه هدیه‌ای خواهید خرید؟ پاسخ این سوال برای اعضای خانواده ژان-پیر آدام، فوتبالیست عضو تیم ملی فرانسه، بسیار دشوار است.

 

به گزارش فرادید به نقل از سی ان ان، ژان-پیِر آدام (Jean-Pierre Adams) بازیکن فرانسوی است که بین سال ۱۹۷۲ تا ۱۹۷۶ میلادی عضو تیم ملی فوتبال این کشور بوده است. وی در ۲۲ بازی ملی حضور داشته و در بازی‌های ملی‌اش گلی به ثمر نرساند. ژان-پیر آدام در سال ۱۹۸۲ به کما رفت.

 

سی و سه سال پیش، مدافع ۳۴ ساله‌ی فوتبال فرانسه برای عمل جراحی زانو وارد بیمارستان لیون شد. وی زمانی که از آن بیمارستان خارج شد، هیچگاه صحبت نکرد و دست و پاهایش را تکان نداد.

 

در طول این سه دهه، روزی نبوده که بِرنادِت، همسر ژان پیِر، از مراقبت‌های روزانه شوهرش شانه خالی کند. برنادت در مصاحبه با سی ان ان گفت: «هیچ کس تاکنون ژان-پیر آدام را فراموش نکرده؛ فرقی ندارد تولد او باشد، کریسمس باشد و یا روز پدر، کادوی ژان-پیر همیشه محفوظ بوده است.»

 

ژان-پیر آدامِ ۶۷ ساله حالا می‌تواند بدون کمک دستگاه نفس بکشد. او اکثر وقت خود را در اتاقش و بر روی یک تخت بیمارستانی ساده که اندکی تغییر کرده، سپری می‌کند.

ژان پیر و همسرش: Bernadette - Jean-Pierre Adams
برنادت (Bernadette) در خانه‌شان در شهر نیم (شهری بزرگ در جنوب فرانسه) کنار همسرش است و می‌گوید: «ما هدیه‌های مختلفی مثل تی شرت یا پلیور برای او می‌خریم. خودم هر روز لباس او را بر روی تخت عوض می‌کنم. من چیزهایی برای او می‌خرم تا او بتواند اتاقش را به کمک آن‌ها زیباتر کند، مثلا ملافه‌های زیبا یا عطر. او قبلا عطر “پاکو روبان” می‌زد، اما آن عطر دیگر تولید نمی‌شود. به همین خاطر من عطر “سوواژ دیور” را برایش می‌خرم.»

طعم تلخ زندگی
ژان-پیر آدام بزرگ شده‌ی سنگال است و در دهه ۷۰ به فوتبالیست ارزنده‌ای در تیم ملی فرانسه تبدیل شد. او اما در حال حاضر از انجام تمام کارهای داوطلبانه درمانده است و تنها می‌تواند غذا را هضم کند و چشمانش را باز و بسته کند.

 

عشق لایتناهی برنادت به همسرش باعث شده تا او تمام این سال‌ها را در کنار ژان-پیر باشد. این عشق البته دو طرفه است. اگر شبی پیش آید که برنادت در خانه نباشد، پرستار مراقب ژان-پیر به سرعت شاهد تغییر خلق و خوی او می‌شوند.

 

برنادت ۴۶ ساله می‌گوید: «او به سرعت متوجه عدم حضور من در خانه می‌شود. به نظرم او هنوز هم احساساتش را از دست نداده است.»

زندگی پیش از شهرت و گارد مشکی
ژان در سن ۱۰ سالگی به همراه مادربزرگ خود برای یک سفر زیارتی، از سنگال به اروپا رفت. در جریان این سفر، یک خانواده فرانسوی سرپرستی ژان را به عهده گرفتند. دیری نپایید تا ژان به فرهنگ فرانسه خو گرفت.

 

مدتی بعد ژان-پیر آدام با برنادت آشنا شد و آن دو با هم ازدواج کردند. البته آن روزها ازدواج یک زن سفید پوست با یک مرد سیاه پوست چندان مورد اقبال مردم قرار نمی‌گرفت. در همان روزها بود که ژان پیر در فوتبال خوش درخشید و جزو اولین سیاه پوست‌هایی بود که در تیم ملی فرانسه بازی می‌کرد.

 

او اولین بازی خود را در سال ۱۹۷۲ میلادی انجام داد. ژان-پیر آدام در کنار ماریوس ترزور در تیم ملی فرانسه بازی می‌کرد و این دو با هم لقب «گاردِ نوار» به معنای گارد مشکی را یدک می‌کشیدند. پله، فوتبالیست بزرگ برزیلی، در سال ۲۰۰۴ از ترزور به عنوان یکی از ۱۲۵ بازیکن بزرگ زنده جهان یاد کرد.

 

نام او در کنار بزرگانی چون فرانس بکن باور قرار می‌گرفت و بازی‌های آن نسل بعدها امیدبخش بازیکنان دیگر چون پاتریک ویرا، لیلیان تورام و مارسل دسایی شد که قهرمانی فرانسه در جام جهانی ۹۸ فرانسه را به همراه داشت. او دهه ۷۰ را همراه با همسرش برنادت خوش گذراند و آن روزها نمی‌دانست چنین سرنوشتی در انتظارش است.

ژان پیر و ماریوس ترزور (چپ) - ملقب به گارد مشکیپس از افول دوران فوتبالی، ژان-پیر آدام تصمیم گرفت تا مربی تیم جوانان شود. از این رو، در ماه مارس سال ۱۹۸۲ راهی شهر دیژون شد. او در این سفر سه روزه به تاندون پایش آسیب رساند. مصدومیتی جزئی که البته تمام زندگی‌اش را تحت تاثیر قرار داد.

بلوا به پا شد!
ژان-پیر آدام پس از آن مصدومیت به بیمارستان ادوارد هریوتِ لیون شد و قرار بود پس از آن به خانه بازگردد. او در راهروی بیمارستان راه می‌رفت و هیچ کس را نمی‌شناخت. تا اینکه پزشک علاقه‌مند به فوتبال ژان-پیر را شناخت و از مشکلش جویا شد. او سپس به ژان گفت که مایل است پایش را عمل کند.

تاریخ عمل مشخص شد: ۱۷ مارس ۱۹۸۲ میلادی.

در آن روز مشکلی به وجود آمد و آن این بود که کارکنان بیمارستان در اعتصاب به سر می‌بردند. با این حال، عمل ژان-پیر آدام انجام شد.

 

برنادت می‌گوید: «پزشک‌ متخصص‌ بیهوشى‌ همزمان مراقب هشت بیمار بود؛ انگار خط تولید یک کارخانه را بر عهده گرفته است. یک فرد تازه کار مراقبت از ژان-پیر را عهده‌دار بود که بعدها در دادگاه گفت که مسئولیتی که به من داده بودند، در قد و اندازه من نبود.»

 

عمل جراحی هنگام اعتصاب کارکنان و توسط افراد بی‌تجربه انجام شد. در جریان عمل، به ژان-پیر به دلیل نرسیدن اکسیژن کافی حمله قلبی دست داد.

زندگی در حال حاضر و حمایت فوتبالی‌ها
ژان-پیر حدود ۱۵ ماه در بیمارستان بستری بود. سپس مسئولان به برنادت گفتند که بهترین جا برای او خانه سالمندان است تا از او به بهترین شکل ممکن پرستاری شود. برنادت اما نپذیرفت. او تمایل داشت تا خودش در خانه از شوهرش پرستاری کند.

 

برنادت از ساعت هفت صبح تا هشت شب از ژان مراقبت می‌کند. دادگاه حکم را به نفع ژان صادر کرد و از این طریق مبلغی نصیب آن‌ها شد، اما کافی نبود. اگر حمایت فوتبالی‌ها نبود، به احتمال زیاد آن‌ها ورشکسته می‌شدند.

 

لیگ فرانسه، فدراسیون این کشور و باشگاه فوتبال وریِته فرانسه تصمیم گرفتند تا در کنار هم هزینه‌های قانونی ژان-پیر آدام را پرداخت کنند.

 

درست است که این حادثه در سال ۱۹۸۲ رخ داد، اما تیم پزشکی تا سال ۱۹۸۹ مقصر شناخته نشده بود. حتی آن سال نیز تاریخ شروع پرداخت هزینه‌ها به خانواده ژان نبود و پنج سال زمان برد.

 

ژان-پیر آدام آن‌قدر در جریان عمل و کمبود اکسیژن آسیب دید که شانس بهبودی تقریبا نزدیک به صفر بود. برنادت می‌گوید: «هر چه روزها می‌گذرند، من بیشتر ناراحت می‌شود. شرایط او بدتر نمی‌شود، پس از کجا معلوم، شاید خوب شد؟ اگر روزی دانش پزشکی تکامل یابد، ممکن است راه‌حلی یافت شود. آیا آن روز می‌رسد؟»

میشل پلاتینی و ترزوربرنادت با اندوه می‌گوید: «ژان-پیر آدام در ماه مارس ۶۸ ساله می‌شود و تا امروز بیمارستان هرگز از آن‌ها عذرخواهی نکرده است.»

اوتانازی و آینده‌ای مبهم
همسر ژان از آینده هراس دارد و می‌گوید: «نمی‌دانم اگر زودتر از او از دنیا بروم، چه به سرش خواهد آمد. اگر کسی از او مراقبت نکند، او خیلی سریع جانش را از دست می‌دهد. او حتی برای کارهای اولیه به من محتاج است.

 

از برنادت پرسیدیم که آیا تا به حال به اوتانازی (مرگ آسان؛ به‌مرگ) فکر کرده است؟

او در پاسخ گفت: «می‌خواهید چه کار کنم؟ به او غذا ندهم؟ اجازه دهم او ذره ذره بمیرد؟ نه، نه، نه اصلا.»

سی سال پیش، هنگامی که برنادت به سمت بیمارستان می‌رفت، این سوال ذهنش را درگیر خود کرد. آن موقع از من خواستند که موافقت کنم تا دستگاه تنفس او را قطع کنند. برنادت حالا مادربزرگ شده و صاحب سه نوه است.