پیدا شدن اشعار تازه‌ای از ملک‌الشعرا بهار در دانشگاه فردوسی مشهد

تقاطع: یک مدرس ادبیات در دانشگاه فردوسی مشهد می‌گوید کتابی خطی پیدا کرده که شامل اشعار و ابیات تازه‌ای از محمدتقی بهار، شاعر و ادیب معاصر خراسانی است.
 
آن‌گونه که دکتر مجتبی مجرد به روزنامه‌ی محلی “شهرآرا” مشهد گفته، این نسخه توسط محمود فرخ خراسانی، شاعر و ادیب هم‌عصر محمدتقی بهار گردآوری شده و به مدت سی‌ و چند سال در یک کارتن سربسته در کتابخانه‌ی دانشکده ادبیات دانشگاه فردوسی مشهد قرار داشته است.
به گفته‌ی آقای مجرد، این کتاب که در فاصله‌ی سال‌های ۱۲۹۵ تا ۱۳۵۴ یعنی نزدیک به ۶۰ سال توسط محمود فرخ گردآوری شده، سال‌ها پس از مرگ وی توسط خانواده‌اش به دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه فردوسی مشهد اهدا شد.
 
او اضافه کرده که در سال‌های ۱۳۸۷-۸۸ زمانی که مشغول گردآوری و تدوین یادداشت‌های محمود فرخ بوده در حاشیه‌ی جلد دوم دیوان بهار (چاپ امیرکبیر-۱۳۳۶) به دست‌خطی از وی برخورده که از وجود نسخه‌ای اصل از دیوان “بهار” خبر می‌داد.
 
مجرد پس از سال‌‌ها جستجو در آبان‌ماه امسال و به طور کاملا اتفاقی این نسخه را در کتابخانه‌ی دانشکده ادبیات دانشگاه فردوسی و در کارتنی سربسته پیدا کرده است.
 
او درباره‌ی ویژگی‌های دیوان تازه-پیدا-شده می‌گوید: «این نسخه، ١٠۶١صفحه دارد و از دو نوع کاغذ تشکیل شده‌است: نخست کاغذ حنایی‌رنگی که گویا صورت اولیه دیوان بوده و حدود ٣٢٠صفحه است و دیگر کاغذ سفید نازکی (کاغذ فرنگی) که در طول چند دهه از آن برای نوشتن سایر اشعار مرحوم بهار استفاده می‌شده‌ است. در آغاز عموم اشعار، شان سرایش شعر و در آغاز عموم قصاید، نام شاعرانی که قصیده به تتبع آن‌ها سروده شده ذکر گردیده‌ است. در پایان برخی از شعرها نیز سال سرایش آن‌ها ذکر شده‌ است.»
این مدرس ادبیات در پایان خاطرنشان کرده که در نسخه‌ی تازه «حجم قصاید و اشعار بهار از حجم اشعار مندرج در دیگر دیوان‌های چاپی او بسیار بیشتر است» به طوری که «فقط در ١٠٠صفحه نخست این دیوان، ٣٠ قصیده وجود دارد که در دیوان‌های چاپی بهار نیست». هم‌چنین تعداد ابیات قصیده‌ها در این نسخه با تعداد ابیات قصاید در چاپ‌های متداول دیوان بهار اختلافات فاحش دارد.
 
محمدتقی بهار ملقب به “ملک‌الشعرا” در ۱۶ آبان‌ماه ۱۲۶۵ در مشهد به دنیا آمد و در ۲ اردیبهشت ۱۳۳۰ در تهران درگذشت. او که در جوانی از مشروطه‌طلبان خراسان بود، پس از انقلاب مشروطه، روزنامه‌‌ی “نوبهار” را تاسیس کرد که بارها توقیف و تعطیل شد. وی عضو مجلس‌های سوم تا ششم شورای ملی بود. اما پس از آن نزدیک به ۲۰ سال از سیاست کناره گرفت تا این‌که پس از مرگ رضاشاه بار دیگر در سال‌های دهه‌ی ۱۳۲۰ فعالیت‌های سیاسی و اجتماعی‌‌اش را از سر گرفت. “بهار” در بهمن ماه ۱۳۲۴ در کابینه‌ی قوام به سمت “وزارت فرهنگ” منصوب شد اما چندماه بعد از این سمت استعفا داد. او در سال ۱۳۲۶ یک بار دیگر و این بار به نمایندگی از تهران به عضویت مجلس پانزدهم شورای ملی درآمد و رهبر فراکسیون “حزب دموکرات” در این مجلس شد. هرچند که ابتلای وی به بیماری سل باعث شد تا تنها چند ماه در جلسات مجلس شرکت کند و پس از آن برای معالجه به سوییس رفت. “بهار” پس از بازگشت به ایران در ۱۳۲۸، دو سال پایانی زندگی‌اش را با تدریس در دانشگاه و تاسیس “جمعیت ایرانی هواداران صلح” سپری کرد.
رأی دهید
دیدگاه خوانندگان
۴۷
دایره مینا - کراکف ، لهستان
به جرات می توان گفت که ایشان در فی البداهه شعر گفتن همتا نداشت و برای همین به عنوان ملک الشعرایی - که عنوانی خاص در میان شعراست - را به او دادند کما اینکه شعر معروف - مرغ سحر ناله سر کن ,داغ مرا تازه تر کن - از نوشته های ایشان است !
یکشنبه ۶ دی ۱۳۹۴ - ۱۲:۴۶
نظر شما چیست؟
جهت درج دیدگاه خود می بایست در سایت عضو شده و لوگین نمایید.