دانش آموزانی که بعد از ۲۸ سال باز دور هم جمع شدند - عکس و ویدیو

به دلیل اینکه بنده از همان کودکی حاضر جواب بودم و جواب - حتی مدیر مدرسه و ناظم را - با شعر و نکته و لطیفه می دادم فکر می کنم بیشتر دوستان ِ دوران آنزمان بنده حاضر نیستند با من حتی عکسی بگیرند : )) یک زمانی اگر خاطرتا ن باشد - قابل توجه دوستان همسن - می گفتند اگر پیشنهادی یا انتقادی دارید به صندوق ای که در مدرسه بر دیوار زده بودند بیندازید بنده هم انزمان ده ساله بودم اما چنان نامه ای- در نهایت ادب ولی انتقادی- نوشتم و از همه چیز انتقاد کردم - حتی از رفتار مدیر و ناظم با ما دانش آموزان - که فردای آن روز مرا به دفتر مدرسه فراخواندند و دو روز بعد از ان پدرم را خواستند که جواب بدهم برای چه اینگونه انتقاد کرده ام !! ولی من زیر بار نمی رفتم و از انجا که بدون درس خواندن نمرات بالایی می گرفتم و نفر اول مدرسه در تمام آن سالها بودم- حتی در کلاس درس بازی می کردم و اصلا به معلم گوش نمی دادم ولی اگر سوالی می پرسید فی الفور جواب می دادم - برای همین کاری با من نکردند نمرات من همیشه خوب بود ولی از مدرسه- در تمام دوازده سال - به دلیل مقررات سفت و سختی که داشت گرچه گریزان نبودم اما خوشم نمیآمد ! : )

اما پس از آن همه سال و با ورود به محیط دانشگاه , آنجا را بیشتر پسندیدم چرا که , گرچه محیطی شاید امنیتی تر و دانشجوهایی محتاط تر بیشتر بودند , اما محیطی سالم تر برای گفتن انتقادها ی بی پرواتر و علنی تر بود ! برای همین بنده از دانشگاه خاطرات بسیار بهتری دارم تا مدرسه و دبیرستان که مانند زندانیان با ماها برخورد می شد !

این خیلی کار قشنگیه و اینجا خیلی مرسومه، بین همشاگردی ها و افراد فامیل، کاری که صدها عکس و ویدیو و ......نمیتونه جاش رو بگیره!

من فقط ۲ سال در ایران درس خوندم، بخاطر بزرگترین حماقت تاریخ ایران، یعنی‌ همون انقلاب نکبت اسلامی نکبت. ولی‌ وقتی‌ هم که اومدم آمریکا خیلی‌ سخت بود، چون من و برادرم هر روز با یک سری از بچه آمریکایی‌های نژادپرست درگیر بودیم، که خوب تا حدودی هم میشد فهمید چرا، ولی‌ ما خودمون هم آواره توحش مردم ایران بودیم، در حقیقت قربانی کثیفترین حرکت اجتماعی تاریخ ایران معاصر، به رهبری افراد خیانتکاری همچون یزدی، سحابی ها، و کلا نهضت آزادی (بخوانید، نهضت دروغ گویی). یک ۳-۴ سالی‌ طول کشید که با هم مدرسه‌های امریکایی کنار اومدیم. ۲ مورد به بقای من و برادرم خیلی‌ کمک کرد، ۱) درسمون خیلی‌ خوب بود، ۲) همه از برادرم میترسیدند، چون خیلی‌ خر زور بود، البته، یه ۲-۳ باری یک آزمایش کوچیک لازم بود تا بفهمند که لا اقل به اون نمیتونند زور بگن و طبیعتا از نظر فیزیکی من هم در امان می‌موندم.

من فقط ۲ سال در ایران درس خوندم، بخاطر بزرگترین حماقت تاریخ ایران، یعنی‌ همون انقلاب نکبت اسلامی نکبت. ولی‌ وقتی‌ هم که اومدم آمریکا خیلی‌ سخت بود، چون من و برادرم هر روز با یک سری از بچه آمریکایی‌های نژادپرست درگیر بودیم، که خوب تا حدودی هم میشد فهمید چرا، ولی‌ ما خودمون هم آواره توحش مردم ایران بودیم، در حقیقت قربانی کثیفترین حرکت اجتماعی تاریخ ایران معاصر، به رهبری افراد خیانتکاری همچون یزدی، سحابی ها، و کلا نهضت آزادی (بخوانید، نهضت دروغ گویی). یک ۳-۴ سالی‌ طول کشید که با هم مدرسه‌های امریکایی کنار اومدیم. ۲ مورد به بقای من و برادرم خیلی‌ کمک کرد، ۱) درسمون خیلی‌ خوب بود، ۲) همه از برادرم میترسیدند، چون خیلی‌ خر زور بود، البته، یه ۲-۳ باری یک آزمایش کوچیک لازم بود تا بفهمند که لا اقل به اون نمیتونند زور بگن و طبیعتا از نظر فیزیکی من هم در امان می‌موندم.

این خیلی کار قشنگیه و اینجا خیلی مرسومه، بین همشاگردی ها و افراد فامیل، کاری که صدها عکس و ویدیو و ......نمیتونه جاش رو بگیره!

اما پس از آن همه سال و با ورود به محیط دانشگاه , آنجا را بیشتر پسندیدم چرا که , گرچه محیطی شاید امنیتی تر و دانشجوهایی محتاط تر بیشتر بودند , اما محیطی سالم تر برای گفتن انتقادها ی بی پرواتر و علنی تر بود ! برای همین بنده از دانشگاه خاطرات بسیار بهتری دارم تا مدرسه و دبیرستان که مانند زندانیان با ماها برخورد می شد !

به دلیل اینکه بنده از همان کودکی حاضر جواب بودم و جواب - حتی مدیر مدرسه و ناظم را - با شعر و نکته و لطیفه می دادم فکر می کنم بیشتر دوستان ِ دوران آنزمان بنده حاضر نیستند با من حتی عکسی بگیرند : )) یک زمانی اگر خاطرتا ن باشد - قابل توجه دوستان همسن - می گفتند اگر پیشنهادی یا انتقادی دارید به صندوق ای که در مدرسه بر دیوار زده بودند بیندازید بنده هم انزمان ده ساله بودم اما چنان نامه ای- در نهایت ادب ولی انتقادی- نوشتم و از همه چیز انتقاد کردم - حتی از رفتار مدیر و ناظم با ما دانش آموزان - که فردای آن روز مرا به دفتر مدرسه فراخواندند و دو روز بعد از ان پدرم را خواستند که جواب بدهم برای چه اینگونه انتقاد کرده ام !! ولی من زیر بار نمی رفتم و از انجا که بدون درس خواندن نمرات بالایی می گرفتم و نفر اول مدرسه در تمام آن سالها بودم- حتی در کلاس درس بازی می کردم و اصلا به معلم گوش نمی دادم ولی اگر سوالی می پرسید فی الفور جواب می دادم - برای همین کاری با من نکردند نمرات من همیشه خوب بود ولی از مدرسه- در تمام دوازده سال - به دلیل مقررات سفت و سختی که داشت گرچه گریزان نبودم اما خوشم نمیآمد ! : )

به دلیل اینکه بنده از همان کودکی حاضر جواب بودم و جواب - حتی مدیر مدرسه و ناظم را - با شعر و نکته و لطیفه می دادم فکر می کنم بیشتر دوستان ِ دوران آنزمان بنده حاضر نیستند با من حتی عکسی بگیرند : )) یک زمانی اگر خاطرتا ن باشد - قابل توجه دوستان همسن - می گفتند اگر پیشنهادی یا انتقادی دارید به صندوق ای که در مدرسه بر دیوار زده بودند بیندازید بنده هم انزمان ده ساله بودم اما چنان نامه ای- در نهایت ادب ولی انتقادی- نوشتم و از همه چیز انتقاد کردم - حتی از رفتار مدیر و ناظم با ما دانش آموزان - که فردای آن روز مرا به دفتر مدرسه فراخواندند و دو روز بعد از ان پدرم را خواستند که جواب بدهم برای چه اینگونه انتقاد کرده ام !! ولی من زیر بار نمی رفتم و از انجا که بدون درس خواندن نمرات بالایی می گرفتم و نفر اول مدرسه در تمام آن سالها بودم- حتی در کلاس درس بازی می کردم و اصلا به معلم گوش نمی دادم ولی اگر سوالی می پرسید فی الفور جواب می دادم - برای همین کاری با من نکردند نمرات من همیشه خوب بود ولی از مدرسه- در تمام دوازده سال - به دلیل مقررات سفت و سختی که داشت گرچه گریزان نبودم اما خوشم نمیآمد ! : )

اما پس از آن همه سال و با ورود به محیط دانشگاه , آنجا را بیشتر پسندیدم چرا که , گرچه محیطی شاید امنیتی تر و دانشجوهایی محتاط تر بیشتر بودند , اما محیطی سالم تر برای گفتن انتقادها ی بی پرواتر و علنی تر بود ! برای همین بنده از دانشگاه خاطرات بسیار بهتری دارم تا مدرسه و دبیرستان که مانند زندانیان با ماها برخورد می شد !

این خیلی کار قشنگیه و اینجا خیلی مرسومه، بین همشاگردی ها و افراد فامیل، کاری که صدها عکس و ویدیو و ......نمیتونه جاش رو بگیره!

من فقط ۲ سال در ایران درس خوندم، بخاطر بزرگترین حماقت تاریخ ایران، یعنی‌ همون انقلاب نکبت اسلامی نکبت. ولی‌ وقتی‌ هم که اومدم آمریکا خیلی‌ سخت بود، چون من و برادرم هر روز با یک سری از بچه آمریکایی‌های نژادپرست درگیر بودیم، که خوب تا حدودی هم میشد فهمید چرا، ولی‌ ما خودمون هم آواره توحش مردم ایران بودیم، در حقیقت قربانی کثیفترین حرکت اجتماعی تاریخ ایران معاصر، به رهبری افراد خیانتکاری همچون یزدی، سحابی ها، و کلا نهضت آزادی (بخوانید، نهضت دروغ گویی). یک ۳-۴ سالی‌ طول کشید که با هم مدرسه‌های امریکایی کنار اومدیم. ۲ مورد به بقای من و برادرم خیلی‌ کمک کرد، ۱) درسمون خیلی‌ خوب بود، ۲) همه از برادرم میترسیدند، چون خیلی‌ خر زور بود، البته، یه ۲-۳ باری یک آزمایش کوچیک لازم بود تا بفهمند که لا اقل به اون نمیتونند زور بگن و طبیعتا از نظر فیزیکی من هم در امان می‌موندم.

این خیلی کار قشنگیه و اینجا خیلی مرسومه، بین همشاگردی ها و افراد فامیل، کاری که صدها عکس و ویدیو و ......نمیتونه جاش رو بگیره!

اما پس از آن همه سال و با ورود به محیط دانشگاه , آنجا را بیشتر پسندیدم چرا که , گرچه محیطی شاید امنیتی تر و دانشجوهایی محتاط تر بیشتر بودند , اما محیطی سالم تر برای گفتن انتقادها ی بی پرواتر و علنی تر بود ! برای همین بنده از دانشگاه خاطرات بسیار بهتری دارم تا مدرسه و دبیرستان که مانند زندانیان با ماها برخورد می شد !

من فقط ۲ سال در ایران درس خوندم، بخاطر بزرگترین حماقت تاریخ ایران، یعنی‌ همون انقلاب نکبت اسلامی نکبت. ولی‌ وقتی‌ هم که اومدم آمریکا خیلی‌ سخت بود، چون من و برادرم هر روز با یک سری از بچه آمریکایی‌های نژادپرست درگیر بودیم، که خوب تا حدودی هم میشد فهمید چرا، ولی‌ ما خودمون هم آواره توحش مردم ایران بودیم، در حقیقت قربانی کثیفترین حرکت اجتماعی تاریخ ایران معاصر، به رهبری افراد خیانتکاری همچون یزدی، سحابی ها، و کلا نهضت آزادی (بخوانید، نهضت دروغ گویی). یک ۳-۴ سالی‌ طول کشید که با هم مدرسه‌های امریکایی کنار اومدیم. ۲ مورد به بقای من و برادرم خیلی‌ کمک کرد، ۱) درسمون خیلی‌ خوب بود، ۲) همه از برادرم میترسیدند، چون خیلی‌ خر زور بود، البته، یه ۲-۳ باری یک آزمایش کوچیک لازم بود تا بفهمند که لا اقل به اون نمیتونند زور بگن و طبیعتا از نظر فیزیکی من هم در امان می‌موندم.

به دلیل اینکه بنده از همان کودکی حاضر جواب بودم و جواب - حتی مدیر مدرسه و ناظم را - با شعر و نکته و لطیفه می دادم فکر می کنم بیشتر دوستان ِ دوران آنزمان بنده حاضر نیستند با من حتی عکسی بگیرند : )) یک زمانی اگر خاطرتا ن باشد - قابل توجه دوستان همسن - می گفتند اگر پیشنهادی یا انتقادی دارید به صندوق ای که در مدرسه بر دیوار زده بودند بیندازید بنده هم انزمان ده ساله بودم اما چنان نامه ای- در نهایت ادب ولی انتقادی- نوشتم و از همه چیز انتقاد کردم - حتی از رفتار مدیر و ناظم با ما دانش آموزان - که فردای آن روز مرا به دفتر مدرسه فراخواندند و دو روز بعد از ان پدرم را خواستند که جواب بدهم برای چه اینگونه انتقاد کرده ام !! ولی من زیر بار نمی رفتم و از انجا که بدون درس خواندن نمرات بالایی می گرفتم و نفر اول مدرسه در تمام آن سالها بودم- حتی در کلاس درس بازی می کردم و اصلا به معلم گوش نمی دادم ولی اگر سوالی می پرسید فی الفور جواب می دادم - برای همین کاری با من نکردند نمرات من همیشه خوب بود ولی از مدرسه- در تمام دوازده سال - به دلیل مقررات سفت و سختی که داشت گرچه گریزان نبودم اما خوشم نمیآمد ! : )

به دلیل اینکه بنده از همان کودکی حاضر جواب بودم و جواب - حتی مدیر مدرسه و ناظم را - با شعر و نکته و لطیفه می دادم فکر می کنم بیشتر دوستان ِ دوران آنزمان بنده حاضر نیستند با من حتی عکسی بگیرند : )) یک زمانی اگر خاطرتا ن باشد - قابل توجه دوستان همسن - می گفتند اگر پیشنهادی یا انتقادی دارید به صندوق ای که در مدرسه بر دیوار زده بودند بیندازید بنده هم انزمان ده ساله بودم اما چنان نامه ای- در نهایت ادب ولی انتقادی- نوشتم و از همه چیز انتقاد کردم - حتی از رفتار مدیر و ناظم با ما دانش آموزان - که فردای آن روز مرا به دفتر مدرسه فراخواندند و دو روز بعد از ان پدرم را خواستند که جواب بدهم برای چه اینگونه انتقاد کرده ام !! ولی من زیر بار نمی رفتم و از انجا که بدون درس خواندن نمرات بالایی می گرفتم و نفر اول مدرسه در تمام آن سالها بودم- حتی در کلاس درس بازی می کردم و اصلا به معلم گوش نمی دادم ولی اگر سوالی می پرسید فی الفور جواب می دادم - برای همین کاری با من نکردند نمرات من همیشه خوب بود ولی از مدرسه- در تمام دوازده سال - به دلیل مقررات سفت و سختی که داشت گرچه گریزان نبودم اما خوشم نمیآمد ! : )

من فقط ۲ سال در ایران درس خوندم، بخاطر بزرگترین حماقت تاریخ ایران، یعنی‌ همون انقلاب نکبت اسلامی نکبت. ولی‌ وقتی‌ هم که اومدم آمریکا خیلی‌ سخت بود، چون من و برادرم هر روز با یک سری از بچه آمریکایی‌های نژادپرست درگیر بودیم، که خوب تا حدودی هم میشد فهمید چرا، ولی‌ ما خودمون هم آواره توحش مردم ایران بودیم، در حقیقت قربانی کثیفترین حرکت اجتماعی تاریخ ایران معاصر، به رهبری افراد خیانتکاری همچون یزدی، سحابی ها، و کلا نهضت آزادی (بخوانید، نهضت دروغ گویی). یک ۳-۴ سالی‌ طول کشید که با هم مدرسه‌های امریکایی کنار اومدیم. ۲ مورد به بقای من و برادرم خیلی‌ کمک کرد، ۱) درسمون خیلی‌ خوب بود، ۲) همه از برادرم میترسیدند، چون خیلی‌ خر زور بود، البته، یه ۲-۳ باری یک آزمایش کوچیک لازم بود تا بفهمند که لا اقل به اون نمیتونند زور بگن و طبیعتا از نظر فیزیکی من هم در امان می‌موندم.

اما پس از آن همه سال و با ورود به محیط دانشگاه , آنجا را بیشتر پسندیدم چرا که , گرچه محیطی شاید امنیتی تر و دانشجوهایی محتاط تر بیشتر بودند , اما محیطی سالم تر برای گفتن انتقادها ی بی پرواتر و علنی تر بود ! برای همین بنده از دانشگاه خاطرات بسیار بهتری دارم تا مدرسه و دبیرستان که مانند زندانیان با ماها برخورد می شد !

این خیلی کار قشنگیه و اینجا خیلی مرسومه، بین همشاگردی ها و افراد فامیل، کاری که صدها عکس و ویدیو و ......نمیتونه جاش رو بگیره!