همه لاغر می شوند، شما چطور؟

ایران وایر , مریم واحدی دهکردی : خیلی وقت است که نه وقت کافی برای تلویزیون دیدن دارم و نه تمایلی . هر از گاهی هم که از سر اتفاق چشمم می افتد به کانال های تلویزیونی ایرانی انواع و اقسام آگهی های تبلیغاتی برای کاهش اضافه وزن و لاغری در نود روز و شصت روز و سی روز مثل پتک می خورند توی ملاجم. تنها این نیست. هر وب سایتی را که باز می کنم در گوشه گوشه اش آگهی هایی از این دست چشمک و پشتک و وارو می زند. ایمیل های تبلیغاتی در تعداد زیاد به اینباکسم سرازیر می شود و هر روز صبح باید نخوانده راهی اسپمشان کنم.

 

من نمیدانم این احساس شرم نسبت به چاقی از کی در میان ما مرسوم شد. اینهمه حساسیت را پیشتر به یاد ندارم. حداقل تا سن نوجوانی ام یکی از اصرارها به خوب غذا خوردن به این دلیل بود که چاق شویم. شرم از چاقی و نگرانی مدام برای اندک اضافه وزنی که برخی از دوستانم دارند گاه مرا به حیرت وا می دارد. آنها برای خوردن هر ماده  غذایی با ترس و اضطراب میزان کالری موجود را با ترس اعلام می کنند، بعد محاسبه می کنند که این مقدار کالری با چه میزان پیاده روی از بین می رود، آن وقت شروع می کنند به ایراد گرفتن از تن و بدن خودشان و کاری می کنند که من هم جرات خوردن هیچ نوع ماده ی غذایی که کمی قند یا چربی در آن باشد را نداشته باشم.

 

جالب است که این احساس شرم را کمتر در میان افرادی می بینم که واقعا چاق هستند. آنها دو دسته اند: یا خود را همانطوری که هستند پذیرفته اند یا با رژیم های درمانی و ورزش قصد کاهش وزن دارند و به هیچ وجه از خودشان بیزار نیستند. در این میان آدم های متوسط که گاهی تنها چند کیلو اضافه وزن دارند، کیس های مطالعاتی نادری به حساب می آیند. کسانی که این مقدار اضافه وزن را مایه شرمساری خود می دانند، اعتماد به نفس حضور در میان جمع را ندارند و مدام احساس می کنند، به خاطر این چند کیلو شانس های متعددی را در جامعه از دست داده اند.

 

دوستی دارم که هر وقت من را می دید می گفت:« وای چه لاغر کردی! چطوری؟» و وقتی من هاج و واج می گفتم:«نه! من وزن کم نکردم» اصرار داشت که:«پس حتما سایز کم کردی! خیلی جمع و جور تر شدی». بارها خواستم از او بپرسم چرا هر بار در بدو مواجهه با من اصرار دارد به خودش و من بقبولاند که وزن کم کرده ام؟ اما چیزی که مانعم شد این بود که متوجه شدم او نه تنها در مواجهه با من، بلکه در برخورد با دیگر دوستان مشترکمان هم همین جمله ها را حالا با کمی تغییر به زبان می آورد و جالب تر اینکه خیلی دلش می خواهد دیگران هم به او بگویند که لاغر تر از دفعه پیش به نظر می رسد. این را زمانی فهمیدم که در یک مهمانی بعد از اینکه یکی از دوستانمان به روال خودش و در حالی که می دانست او هیچ تغییری نکرده است از او پرسید: «رژیم گرفتی؟» لبخند پهنی زد و گفت:« آره! می بینی چه خوب شدم؟ سه کیلو کم کردم!» بعد هم شروع کرد از احساس خوب آن روز گفت و اینکه دوست مشترکمان سومین نفری است که امروز متوجه لاغری او شده و خدا را شکر که از شر سه کیلو اضافه وزن مزاحمش خلاص شده و توصیه هایی هم به جمع کرد که «شما هم لاغر شو. خیلی بهتره! آدم چاق روش نمیشه بره مهمونی» و بعد هم شروع کرد از شیوه ی عجیب لاغر شدنش تعریف کرد.

 

من گمان می کردم احساس اضافه ی وزن در اغلب مردم قاعدتا باید آنها را وادارد که ورزش کنند. اگر این اضافه وزن زیاد باشد واکنش فرد احتمالا این است که هم ورزش کند هم با مراجعه به یک پزشک تغذیه رژیم غذایی مناسبی را رعایت کند تا به وزن ایده آل خود برسد اما اغلب کسانی که در محیط پیرامونمان با اندک اضافه وزنی مواجهند و از این بابت شرمگین و مضطربند از جمله رفیق مذکورمان در پی روشهای جادویی اند. او می گفت رژیم آب گرفته! یعنی مثلا سه روز در هفته را فقط آب می خورده یا مثلا هفت روز هفته را صبح و ظهر و شب یک کاسه عدسی آب پز بدون نمک و آبلیمو بلعیده و معترف بود که «خیلی سخت بود خیلی ولی خوب نتیجه اش عالی بود» این ها تنها روشهای مورد استفاده ی این گروه از وحشت زدگان اضافه وزن نیستند. برخی هاشان  می روند سراغ کمربندهای لاغری و گوشواره و دستبند و پابند لاغری. گاهی هم قرص های عجیب و غریب را از سایت های اینترنتی و شبکه های تلویزیونی می خرند و با اشتیاق به دیگران هم توصیه می کنند و اصلا هم به عوارض احتمالی اش فکر نمی کنند تا وقتی که خدای ناکرده گریبانشان را بگیرد.

 

به نظر می رسد هراس از چاقی و میل مفرط به لاغر شدن فراگیر است. عرضه و تقاضا با هم نسبت مستقیم داشته و متقاضی آنها وجود دارد. واقعا گاهی که تبلیغات تلویزیونی ایرانی و وب سایت های فارسی زبان را نگاه می کنم به نتیجه می رسم همه مردم ایران، آدم های چاق، کچل و کوتاه قدی هستند که مشکلات جنسی دارند.