زنان نامرئی هند

بیوه های ساکن شهر ورینداوان – آنها توسط خانواده هایشان طرد شده و به اینجا پناه می‌آورند

دیپالی از ننگ اجتماعی طلاق می ترسد

دیپالی بیست و پنج ساله و اهل بمبئی است. او یکی از مثال‌هایی است که نشان می‌دهد چگونه دادگاههای کند و بدنامی اجتماعی طلاق می‌توانند ناخواسته علیه یک مادر مجرد دست به دست هم دهند.

او در یک اتاق محقر با پسر چهار ساله‌اش زندگی می کند. کارهای کوچک انجام می‌دهد: از پیش خدمتی در مراسم عروسی تا نظافت خانه‌های مردم. خانواده شوهرش او را نمی پذیرفت، و بالاخره شوهر دیپیالی او را ترک کرد و به دنبال طلاق رفت. دیپالی می‌گوید شوهرش در سه سالی که از هم جدا هستند هیچ خرجی به او نداده است. تصمیم دیپالی واقعیت جامعه هند را نشان می‌دهد : او می ‌گوید حاضر است دوباره به زندگی مشترک برگردد. زندگی با شوهری که مرتب او را کتک می‌زد.

دیپالی می گوید " من طلاق نمی‌خواهم، من و پسرم احتیاج به نام یک مرد در زندگی‌مان داریم تا از خفت جامعه دور باشیم. نمی‌خواهم به فرزندم به چشم حرامزاده نگاه کنند."

" من ترجیح می دهم با تمام مشکلات این زندگی بسازم تا اینکه مطلقه باشم. اگر طلاق بگیریم ، وقتی که پسرم بزرگ شد راجع به مادرش چه فکر خواهد کرد. یک زن خوب که طلاق نمی گیرد."

نیمیشا زنی سی ساله و کارمند است. او با تعریف جامعه اش یک "زن خوب" محسوب نمی‌شود. او به تعداد کم اما رو به افرایش زنان هندی تعلق دارد که علیرغم تمام مشکلات اجتماعی و مالی طلاق، از همسرانشان جدا می‌شوند. تصمیم نیمیشا برای طلاق آبروی هر دو خانواده را به خطر انداخت. ولی به تدریج همه شرایط جدید زندگی او را قبول کردند. نیمیشا می گوید "مجرد یا مطلقه بودن در هند بسیار سخت است ولی من مجرد بودن را به حضور در یک رابطه زناشویی یک طرفه و آزاردهنده ترجیح می‌دهم."

شاکتی داسی بیوه که توسط پسرانش مورد ضرب و شتم قرار می‌گیرد

شاکتی داسی مثال دیگری از زنان مجرد هند است. او بیوه ای شصت و پنج ساله است که در شهر ورینداوان ملاقاتش کردم. ورینداوان شهری مقدس است که بسیاری از زنان بیوه هند برای فرار از زندگی طاقت فرسای خانوادگی‌شان به آن پناه می‌برند. شاکتی در حالیکه اشک از چشمانش جاری است با صدایی گرفته می‌گوید "وقتی شوهرم زنده بود از من مراقبت می کرد. بعد از اینکه او درگذشت، مثل یک بچه یتیم شدم. پسران و عروس‌هایم دیگر برای من ارزشی قائل نبودند و آزارم می‌دادند و حتی کتکم می‌زدند. یک بار که در این دعواها پسرم پای مرا شکست، فهمیدم که دیگر نمی توانم در کنار خانواده ام بمانم."

شاکتی مثل خیلی از بیوه های شهر ورینداوان که از خانواده های فقیر می آیند، چیزی برای از دست دادن نداشت. زندگی که او برایش دهه‌ها از عمرش را داده قبلا از او گرفته شده بود. او حالا تنها در آلونکی آجری زندگی می‌کند.

 
کلبه محقر شاکای داسی در ورینداوان 

وینی سینگ فعال اجتماعی است که در شهر ورینداوان با زنان بیوه کار می کند. او می گوید دلایل مالی باعث این تنش ها بین زنان بیوه و خانواده‌های آنها می شود. آنها یک زن بیوه را به چشم یک نان‌خور اضافه می‌بینند که ممکن است روزی ادعای مالکیت بخشی از اموال خانواده را هم بکند. او معتقد است که این مشکلات ریشه عمیقی در فرهنگ هند دارند. وینی می‌گوید "این بیوه ها امیدوارند که پس از مرگشان نگذارند جسدشان روی زمین بماند و آتش رو جسد آنها را روشن کنند. پسری که پای تو را می شکند، پسری که تو را آنچنان می‌زند که جمجمه‌ات می‌شکند، پسری که حاضر است کود گاو در دهان تو بریزد و تو هنوز میخواهی پسرت پس از مرگ هیزم روی جسدت را روشن کند. ما باید این طرز تفکر را از بین ببریم."

وینی سینگ فعال اجتماعی می‌گوید طرز فکرها باید عوض شوند 

به عنوان زنی مجرد و تنها که در اواخر سال های ۱۹۹۰ در مهمانسرایی در پایتخت هند زندگی کرده، دیدم که چگونه جامعه زنان را گاهی با نام حفاظت کنترل و محدود می کند. باید قبل از ساعت هفت شب به اتاقت برمی‌گشتی، نمی توانستی قبل از ساعت شش صبح مهمانسرا را ترک کنی، نمی تواستی مهمان مرد داشته باشی، و سهمیه ای محدود برای شب‌های خارج از مهمانسرا داشتی که برایش اجازه "سرپرست محلی" لازم بود.

آن دسته از دوستان من در هند که مجرد بودند هم همین مشکلات را داشتند. پیدا کردن خانه ای برای یک زن مجرد بسیار سخت بود، نگاه بد صاحبخانه و همسایگان همیشه آنها را دنبال می‌کرد و هیچوقت نمی‌توانستند دوست مردی را به خانه شان دعوت کنند.

همه چیز در حال تغییر است ولی با روندی بسیار کند. هند جامعه پیچیده ای است که خدایان زن پرستش می‌شوند و با این حال هنوز تبعیض علیه زنان بسیار است.

مصاحبه با زنان هند و روبرویی با مشکلاتشان در ماه های گذشته تجربه ناخوشایندی بود. اگر مجرد هستی، بهتر است ناپدید شوی. اگر مطلقه هستی یا جدا از همسرت زندگی می کنی، تمام عمرت را در دشواری می گذرانی و به همین دلیل بسیاری از زنان سعی می کنند با زندگی نا مطلوب زناشویی شان بسازند و دم نزنند. در بعضی خانواده‌ها حتی تصور بیوه بودن محال است.