آقای مایلی کهن؛ بالا رفتن از فنس بادتان هست؟!

قانون‌آنلاین- آقای مایلی من متوجه نمی‌شوم حرف حساب شما چیست؟ مدت‌هاست با مصاحبه‌ها و رفتار عجیب‌تان همه را در حیرت فرو می‌برید. امروز وقتی از سر کار به خانه آمدم چون شنیده بودم که ملوان چهار گل به استقلال زده برای اطلاع از نحوه بازی به سایت‌های ورزشی مراجعه کردم تصویری از شما دیدم در لباس رفتگران شهرداری و وقتی انگیزه شما را از پوشیدن این لباس دیدم بیشتر حیرت کردم. تخریب علی دایی! یعنی دایی کشان به هر قیمت؛ حتی به قیمت شکست وتحقیر پرسپولیس. برای شما فقط به زیر کشیدن علی دایی اهمیت دارد نه میلیونها هوادار پرسپولیس.برای شما مهم نیست که تحریک یک طبقه اجتماعی، آن هم طبقه ای از فرودستان و زحمت‌کشان بر ضد یک نفر می‌تواند چه عواقب اجتماعی ناهنجاری به همراه داشته باشد.

ایا دایی هیچ خدمتی به فوتبال ایران نکرده و صرفا به خاطر یک اظهار نظر اشتباه شایسته چنین تخریبی است؟ دیگر سکوت را جایز ندانستم و تصمیم گرفتم نقبی به خاطرات قدیم بزنم تا نوری بر این فضای پر ابهامی که ایجاد کرده‌اید افکنده شود.

در بعد فنی: شما بهترین تیم ملی تاریخ ایران را در آستانه حذف از مقدماتی جام جهانی قرار دادید. به‌طور عجیبی با برخی بازیکنان درگیر شده و لج بازی می‌کردید. خداداد عزیزی را که در اوج خودش در اسیا بی‌رقیب بود را بازی نمی‌دادید. از شروع مسابقه تعویض‌های شما را همه می‌دانستند. در آن مقطع با موقعیت‌سنجی مناسب برخی مسوولین سکان تیم ملی به یک مربی معمولی خارجی و یک دستیار با دانش ایرانی سپرده شد و تیم نجات پیدا کرد. یادم هست در همان زمان شروع به فحاشی و پرده دری کردید. حرفهای نامناسب و متهم کردن دیگران به بی اخلاقی!

همان موقع (و امروز هم دوباره) چند تصویر در ذهنم زنده شد. تصویر مردی که از فنس‌ها بالا می‌رفت تا تماشگری را کتک بزند. یادتان که هست؟ در مورد ما ایرانی‌ها همه می‌گویند ضعف حافظه تاریخی داریم. می‌خواهم بیشتر به یادآوری کمک کنم؛ مشت شما

توی صورت داور بازی ایران و کویت و جنجال بعدی و محرومیت تیم ملی... باورش برای نسل جوان مشکل است. برای من هم که  در آنروز نوجوان بودم عجیب بود.

سال‌ها گذشت. مقدماتی جام جهانی 94 آمریکا و آن شکست‌های خرد کننده. دانشجو بودیم و با دوستان از این نتایج غصه می‌خوردیم که یک خبر شوکه مان کرد: یکی از اعضای کادر فنی تیم ملی یک خبرنگار ورزشی را جلوی چشم همه خارجی ها زیر باد مشت و لگد گرفته! گل بود و به سبزه نیز آراسته شد. آقای مایلی کهن؛ اگر این سه مورد آبروریزی را هر کس دیگری در این کشور انجام می‌داد مطمئن باشید از صحنه ورزش برای همیشه حذف می‌شد ولی شما با تکیه بر سوابق و لابی‌های خاص خودتان نه تنها مجازات نشدید بلکه بدون هیچ سابقه سرمربیگری در فوتبال چمنی یک دفعه سر مربی تیم ملی شدید و آن ماجراها که در ابتدای نوشتار آوردم که منجر به برکناری شما شد.

حالا دیگر هر کس سرمربی تیم ملی می‌شد شما دشمن درجه یک او بودید. چه ایویچ پر افتخار، چه بلاژوویچی که افتخار مقام سوم جام جهانی را داشت،̨ تا مربیان وطنی همه غاصب صندلی شما بودند و انواع تهمت‌ها را به اسم انتقاد متوجه آنها می‌کردید و یک نفر در سر لیست دشمنان ذهنی شما جای گرفت "علی دایی"! از هر روش درست یا غلطی برای کوبیدن دایی استفاده کردید.

هیچ کس بی عیب نیست.علی دایی هم از این قاعده مستثنی نیست. مخصوصا این اظهار نظر عجیب او در مورد قشر زحمت کش رفتگران شهرداری که احتمالا تحت فشار شدید روحی روزهای اخیر زده شده. دایی هر عیبی داشته باشد دستی در خیر دارد این را هموطنان اردبیلی می‌توانند بیشتر باز کنند که البته این سوابق دلیل تبرئه شدن از این اظهار نظر زشت نیست و قطعا باید از این قشر عذرخواهی کند.

اما علی دایی برای من و هم نسلان من یعنی بازی با طحال پاره برای تیم ملی(البته برخی تقدس این واژه ملی را فراموش کرده اند)-بازی با سر شکسته – زدن یکصد و چهل گل ملی و همیشه در خدمت تیم ملی بودن از هر جای دنیا خود را رساندن مثل یک سرباز فداکار. بی اغراق مرا یاد سربازان قزلباش عصر صفویه می اندازد. شاید هم به خاطر اردبیلی بودنش و پیوندی که این شهر و آن بقعه شیخ صفی با تاریخ ایران جدید دارد. آنها که تاریخ خوانده‌اند می‌دانند چه میگویم و آن هم در این روزها که باز  تمامیت ارضی ایران را کفتارها نشانه رفته‌اند دایی نماد احساس مسئولیت ملی و وطن دوستی بود.

گفتم دایی هم اشتباهات زیادی در زندگی داشته. به نظر من یکی از آنها ورود به عرصه مربیگری بوده. کارنامه او در مربیگری قابل قیاس با دوران بازی نیست ولی همین کارنامه در رده باشگاهی هم از کارنامه شما بسیار بهتر است اقای مایلی کهن عزیز. فولاد را در فصل بعد از قهرمانی تحویل شما دادند با ان چه کردید؟ پیکان را به یاد دارید؟ صبای امسال؟

در رده مربیگری ملی هم کارنامه دایی چندان قابل دفاع نیست؛ چه از بعد نتیجه و چه از بعد بازی خوب هیچ کدام موفق نبود (به نظر راقم این سطور) خب یک روز آمد و یک روز هم رفت. اتفاقا در این آمدن و رفتن هم رفتار خوبی نداشت. گفتم بنا ندارم به دفاع از دایی بپردازم و خودم را تا حد آدم کسی شدن تنزل بدهم. به قول بیهقی: چو دوستی بد کرد چه چاره از باز گفتن.

از قضا بعد از دایی قرعه به اسم شما خورد و سرمربی تیم ملی شدید. تیمی که کسی دیگر به آن امیدی نداشت و نتایج ضعیفی گرفته بود اما باز مرا شگفت زده کردید. اصلا باید شما را مرد شگفتی‌ها نامید. آن نامه عجیب به قلعه نویی و استفاده از القاب عجیب برای او...  نامه ای که به نظر من باید به نام سند نفوذ لمپنیسم در ورزش ما مورد مداقه قرار بگیرد.محمد مایلی کهن لیسانسه تربیت بدنی، بازیکن اسبق تیم ملی و سرمربی تیم ملی از واژگانی استفاده می‌کند که بسیاری از جوانترها بار معنایی رکیکی که در دل آنها نهفته است را نمی‌دانند. آن هم به صورت مکتوب! نه شفاهی و در یک مصاحبه! که ناشی از شرایط عصبی یا روحی بد باشد بلکه به شکل یک بیانیه چاپ شده.

گیرم در ورزشگاه عده ای اراذل به شما توهین کردند و فرض کنیم قلعه‌نویی این دستور را داده بود (که این ادعا هم نیاز به اثبات دارد). شما باید مقابله به مثل کنی؟ جایگاهی که در آن قرار داشتی برای شما هیچ مفهومی نداشت؟

در بعد مدیریت تیم و رفتار با بازیکنان : یادتان هست حاجی اقای عزیز دو بازیکن تیم ملی المپیک را به چه جرمی از تیم ملی خط زدید؟ تخته بازی کردن؟! و جوری در تلویزیون حرف زدید که من یک لحظه ترسیدم که مگر این دو جوان چه کرده اند! به عادل گفتید بگویم چه کرده اند؟ بگم؟ باز خدا پدر عادل را بیامرزد که اصرار کرد بگویید و شما هم گفتید و ما را باز در حیرت فرو بردید که روزگار عجب بازی‌های عجیبی دارد. کسی که تماشاگر و داور و خبرنگار را کتک می‌زد، حالا تخته بازی کردن دو جوان بیست ساله را آن هم در اردو و دوری از خانواده برنمی‌تابد!

اما علی دایی با آن خلق بعضا هولناک در دوبی روی گناه دو جوان چشم پوشید که در صورت برملا شدن باید از فوتبال خداحافظی می‌کردند. بازیکنان تیم ملی می‌دانند چه می‌گویم. شما به عنوان یک انسان مکتبی می‌دانید یکی از صفات خداوند ستار است و مومنین را به این حسنه سفارش کرده است.

شما به عنوان یک پرسپولیسی چطور خود را راضی کردید تا مدافعان این تیم را اتوبان بنامید؟ این اخلاق و جوانمردی است؟ تحریک هواداران ضد بازیکنان؟

من دستی در قلم ندارم و شغلم هم ارتباطی با مطبوعات ندارد اما رفتار امروزتان و این عکس عجیبی که از شما دیدم مرا واداشت که این سطور را بنویسم. نه در دفاع از علی دایی که خود زبانی بسیار تند دارد و دوستان پرنفوذ و وکلای کار کشته و نه در تادیب شما که عبرت نمی‌گیرید و اسب کینه را زین کرده اید، بلکه برای این که خطاب به جوانان این سرزمین فریاد بزنم: برای رسیدن به هدف استفاده از هر وسیله ای مجاز نیست.اگر به این پند توجه نکنید خود زمانی قربانی این وسیله غیراخلاقی خواهید شد.

جوانان عزیز زمانی در این مملکت طرفداران یک ایدیولوژِی میگفتند" هدف وسیله را توجیه میکند". زمان گذشت و ان تفکر به زباله‌دان تاریخ رفت. آقای مایلی‌کهن یادشان هست که مذهبیون از همین جمله کمونیست‌ها برای نشان دادن اوج بی اعتباری مرام آنها استفاده می‌کردند ولی مع الاسف که امروز برخی خود به این آفت مبتلا شده‌اند.

رفتار امروز اقای مایلی مرا بی‌اختیار به یاد توده ای‌ها و مانورهای زشت و فرصت‌طلبانه آنها انداخت و این بار بیش از همیشه متعجب شدم، چون همیشه با خود می‌گفتم محمد مایلی کهن هر عیبی داشته باشد مذهبی است و برای رسیدن به هدف یا دشمنی با کسی از خط قرمز ها عبور نمی‌کند  ولی...

خدا عاقبت همه ما را به خیر گرداند.