مسابقات جهانی لهستان؛ پرسشهایی که ۲۶۰ کیلوی بهداد سلیمی پدید آورد
مهدی رستمپور
خبرنگار و مفسر ورزشی
بهزاد سلیمی قهرمان المپیک لندن، یک روز قبل ازمسابقات جهانی لهستان موفق شده بود وزنه ۲۶۰ کیلوگرمی را بالای سر ببرد
بهداد سلیمی قهرمان فوق سنگین وزنهبرداری المپیک لندن، دوشنبه شب در جریان رکورد گیری در سالن نامجوی اکباتان، موفق شد وزنه ۲۶۰ کیلوگرمی را بالای سر ببرد. فقط یک روز قبل در مسابقات جهانی لهستان، هیچکس نتوانسته بود از مرز ۲۵۵ کیلوگرم فراتر برود.
بهادر مولایی پدیده قدرتمند ایران در مسابقات جهانی ۲۰۱۳ که روی سکوی دوم ایستاد، پس از پایان مسابقات گفته بود حتی از نفر اول المپیک نیز سه کیلو بیشتر وزنه زدم.
اما بالا بردن وزنه ۲۶۰ کیلویی آنهم پس از یکسال و نیم دوری از روی تخته مسابقات، نشان میدهد جای سلیمی برای کسب چهارمین طلای متوالی جهان و المپیک در لهستان خالی بوده.
آرتیم اوداچین اوکراینی که روزگاری با رضازاده رقابت میکرد، در ۳۳ سالگی همچنان وزنه میزند و مدال میگیرد. ویکتور شرباتیس لتونیایی در ۳۴ سالگی به المپیک پکن اعزام میشود و مدال برنز را هم به گردن میآویزد.
ماتیاس اشتیاینر آلمانی در ۳۰ سالگی به اوج خود میرسد و فقط سقوط وزنه روی گردنش باعث توقف او میشود. یوگنی چیگیشف از روسیه تا ۳۳ سالگی روی تخته است. رونی وللر آلمانی تا ۳۵ سالگی رضازاده را رها نمیکند.
در چنین شرایطی کدام کشور در دنیا حاضر است مانند آنچه در ایران رخ داد، وزنهبردار ۲۳ سالهای که رکورددار یکضرب جهان است و در دوضرب هم هیچکس در جهان یارای رقابت با او ندارد را پس از قهرمانی المپیک، خانه نشین کند؟
سلیمی درباره وضعیت رقابتهای امسال به ایسنا گفته: «وقتی اواداچین با ۲۳۲ کیلو مدال میگیرد یعنی سطح مسابقات پایین بوده. میگویند سلیمی در المپیک ۴۵۵ کیلو زده و مولایی ۴۵۸ کیلو، پس بهادر از بهداد بهتر است.
چرا پاریس را نمیگویند که رکورد جهان را زدم و با ۴۶۴ کیلو اول شدم؟ اینها عوام فریبی است و متاسفانه پس از سه سال، عنوان قویترین مرد جهان که متعلق به ایران بود از دست رفت.»
حسین رضازاده و کوروش باقری بر جوانگراییشان در مسابقات امسال اصرار میورزند اما سعید محمدپور وزنهبردار دسته ۹۴ کیلوگرم اعزامی به المپیک لندن که از جمله تحریمیهای تیم ملی بود، ۲۰ ساله است و اگر عازم لهستان میشد، میانگین سنی این تیم را کاهش میداد.
محمدپور درباره مسابقات جهانی به فارس نیوز گفته: «به هر نحوی توانستند المپیکیها را خرد کردند. اینکه نتایج امسال را با نتایج سال ۲۰۱۱ یکی بدانند نامردی است. سطح تیمی رقابتها بسیار پایین بود و نمیدانم چرا در این خصوص بزرگنمایی میشود. بارها صحبت کردیم اما گوش شنوایی نبود و کسی هم جوابگو نیست. دنبال کارهایمان هم نیستند، وزیری هم در کار نیست. صالحی امیری به ما قول داده بود و امیدوار شده بودیم اما او هم رای نیاورد.»
نظیر این انتقادات در یک سال و نیم اخیر، از زبان کیانوش رستمی، نواب نصیرشلال، بهداد سلیمی و سجاد انوشیروانی هم مطرح شده. وزنهبردارانی که اگر در لهستان حاضر بودند و رکوردهای شخصی خود را تکرار میکردند، ضمن ایستادن بر روی سکو و کسب مدال، میتوانستند تیم ملی ایران را برای نخستین بار به کسب جام قهرمانی رهنمون کنند.
مدیران وزارت ورزش در دوران محمد عباسی، مسئولین کمیته ملی المپیک و فدراسیون وزنهبرداری و پیشکسوتان این رشته ورزشی، یک سال فرصت داشتند تا کدورت پدید آمده بین قهرمانان این ورزش با رضازاده و باقری را برطرف کنند؛ در عمل اما نه تنها پا در میانی موثری صورت نگرفت، بلکه حتی دو طرف را در برنامه زنده تلویزیونی مقابل نشاندند که به درگیری لفظی انجامید.
مدتی قبل از مسابقات جهانی، بیماری باقری و بستری شدن او در بیمارستان، این فرصت را پدید آورد که عیادت سلیمی و سایرین باعث شود دو طرف آشتی کنند.
سلیمی به بیمارستان رفت و دوربین صداوسیما هم این صحنه را ضبط کرد اما هنوز از بیمارستان خارج نشده، یکی از مربیان وزنهبرداری با این توجیه که او قبلاً به باقری اهانت کرده و حالا نباید به ملاقاتش میآمده، به او حملهور شد و به صورتش سیلی زد. تصاویر این ماجرا را را صداوسیما پخش کرد.
سلیمی میگفت از ضارب شکایت کرده اما فدراسیون در این مورد هم از او حمایت نکرده. به این ترتیب، عیادت از باقری که قرار بود اختلافات را ریشهکن کند بر شدت آن افزود.
ملاقات با رضا صالحی امیری سرپرست پیشین وزارت ورزش نیز که به رضازاده دستور داده بود وزنهبردارها به تیم ملی برگردند، با ناکامی او در اخذ رای اعتماد، بی حاصل ماند.
حالا وزنهبرداری ایران، مسابقات جهانی ۲۰۱۴ قزاقستان و ۲۰۱۵ آمریکا را پیش رو دارد که هر دو دوره نیز مسابقات گزینشی المپیک هستند و اهمیتی به مراتب بیشتر از مسابقات جهانی امسال در لهستان دارند.
نگاه ورزش ایران در بازیهای آسیایی ۲۰۱۴ به میزبانی اینچئون کره جنوبی نیز مانند دورههای پیشین، به رشتههای مدال آوری چون کشتی آزاد، کشتی فرنگی و وزنهبرداری است.
موفقیت تیم ملی ایران در این رویدادها نیاز به کشف و پرورش استعداد یا اقدام خارقالعادهای ندارد. صرفاً باید با تامین انتظارات منطقی دو طرف درگیر در ماجرای اختلافات وزنهبرداری، زمینه بازگشت قهرمانان جهان و المپیک به اردوی تیم ملی مهیا شود.
