جشن «پایان دو سال محرومیت» فرنگی‌کار ایرانی

مدال نقره امیر علی اکبری در رقابت‌های یونیورسیاد جشن پایان دوران محرومیت او بود

کشتی فرنگی ایران در بازی‌های یونیورسیاد دو مدال نقره و یک برنز گرفت. کشتی آزاد با بهنام احسان‌پور صاحب مدال نقره شد، پرویز هادی و محمدحسین محمدیان به مدال برنز دست یافتند.

این نتایج برای کشتی ایران حتی بدون در نظر گرفتن قدرت نمایی‌اش در المپیک لندن، شکستی سنگین تلقی می‌شود و تداوم نتایج نامطلوبی است که در رقابت‌های قهرمانی جوانان و بزرگسالان ۲۰۱۳ آسیا نیز نمود داشت.

وضعیت برای روسیه به کلی متفاوت بود. آن‌ها ۵ طلای کشتی آزاد را در خانه نگه‌داشتند. رومانی و ترکیه یکی یک طلا گرفتند تا ایران در اوزان هفتگانه بدون مدال طلا بماند. در فرنگی هم روس‌ها ۵ طلایی شدند و دو تای باقی مانده را گذاشتند برای ترکیه و آذربایجان. این‌جا هم تیمی که در لندن سه طلا گرفته بود، مثل قهرمانی آسیا نصیبی از نشان‌های زرین نبرد.

هادی علیزاده پورنیا فرنگی‌کار ۷۴ کیلو با شکست مقابل رومن ولاسوف قهرمان المپیک لندن به مدال نقره دست یافت. مهدی علیاری هم در ۹۶ کیلو روی سکوی سوم ایستاد اما امیدوارکننده‌ترین فرنگی‌کار اعزامی کسی نبود مگر امیر علی‌اکبری در ۱۲۰ کیلوگرم که صاحب مدال نقره شد.

حوادثی که در دو سال گذشته برای امیر علی‌اکبری، بابک قربانی و قاسم رضایی اتفاق افتاد، یکی از دراماتیک‌ترین ماجراهای ورزش ایران در دهه‌های اخیر است. این سه نفر مدعیان ۹۶ کیلو برای مسابقات جهانی ۲۰۱۱ استانبول بودند.

امیر چون طلای جهانی را داشت بخت اول بود. بابک هم گزینه دوم، قاسم جایی در برنامه‌های محمد بنا نداشت و به اردو دعوت نشد، رفت باکو تا با مبلغ هنگفتی برای جمهوری آذربایجان کشتی بگیرد اما دلش رضا نداد بماند و برگشت ایران.

در آستانه مسابقات جهانی، فیلا اعلام کرد امیر علی‌اکبری و بابک قربانی با داروی مشابهی دوپینگ کرده‌اند. قاسم رضایی در ترکیب اصلی قرار گرفت تا مردی که به اردوی تیم ملی هم دعوت نمی‌شد و می‌خواست تغییر تابعیت بدهد، در المپیک لندن با زمین زدن رستم توتروف از روسیه مدال طلا را به سینه بزند.

بابک قربانی هم که همراه با برادرش برای شکار به ارتفاعات کرمانشاه رفته بود، در مسیر بازگشت به خانه در متن یک مشاجره منجر به قتل قرار می‌گیرد. او مدت‌هاست همراه با برادرش در زندان دیزل‌آباد است.

نا امیدترین ضلع آن مثلث، خوش‌اقبال‌ترین بود و قهرمان المپیک شد. از ضلع دوم خبر می‌رسد که خانواده‌اش دارند مبلغ دیه را برای جلب رضایت خانواده مقتول تامین می‌کنند. مسئولین فدراسیون کشتی قول داده بودند یک تشک کشتی به زندان اهدا کنند تا آن‌ها بتوانند تمرین کنند اما وعده‌شان محقق نشد.

چهره برتر آن جمع، امیر علی‌اکبری بود که در طول دوران محرومیت، قراردادی با جمهوری آذربایجان امضا کرد تا برای تیم ملی این کشور کشتی بگیرد و در توضیح تصمیم خود گفت: «رفتاری که مسئولان ورزش با من داشتند ثابت کرد باید از ایران بروم. وضعیت به گونه‌ای است که نمی‌توانم بیش از این در برابر سختی‌ها و بی‌مهری‌ها دوام بیاورم. مسئولین با زبان بی‌زبانی به من می‌گویند برو، چاره‌ای ندارم و خداحافظی رسمی‌ام با تیم ملی ایران را اعلام می‌کنم.»

امیر که به ۱۲۰ کیلوگرم صعود کرده بود، با رایزنی مسئولین ورزش از تصمیم خود صرف نظر کرد و با لغو یک جانبه قرارداد، به فدراسیون کشتی جمهوری آذربایجان برای همراهی این تیم در تورنمنت مادرید پاسخ منفی داد. محرومیتش به پایان رسیده بود تا بازی‌های یونیورسیاد در روسیه، اولین میدان رسمی او در بازگشت به روی تشک باشد.

در کازان روسیه که بسیاری از ستاره‌های جهانی گرد هم آمده بودند، امیر پس از استراحت در دور اول به مصاف تریل فورتون از آمریکا رفت و ۷-۰ برنده شد. گوگیسوانیدزه از ‌گرجستان را ۱۰-۳ شکست داد تا راهی مرحله نیمه‌ نهایی شود و برای حضور در فینال با نتیجه ۷-۰ بالینت لام از مجارستان را مغلوب کند.

رضا کایالپ قهرمان سال ۲۰۱۱ جهان از ترکیه و دارنده مدال برنز المپیک لندن رقیب او در دیدار نهایی بود که ۳-۲ پیروز شد.

دو امتیاز علی‌اکبری با خاک کردن رقیب رقم خورد اما دو امتیاز کایالپ با پوئن و اخطار ثبت شد که حاصل مقررات جدید است.

امتیاز سوم رقیب سرشناس نیز با بیرون افتادن پای فرنگی‌کار ایرانی از خط قرمز در کشمکشی تماشایی به او تعلق گرفت. جدالی که با آماده‌تر شدن علی‌اکبری پس از دو سال دوری، شاید در مسابقات جهانی بوداپست ۲۰۱۳ برنده دیگری داشته باشد.

این مدال نقره، جشن باشکوهی برای اتمام محرومیت امیر علی‌اکبری بود که طی این مدت به زعم خودش هر آن‌چه هرگز فکرش را هم نمی‌کرد بر سرش آمد. تصور این‌که بخواهد تغییر تابعیت بدهد یا دیدن رقبای بازنده‌اش روی سکوهای المپیک، در حالی که خودش از حضور در هر مسابقه‌ای محروم است.

امیر علی‌اکبری سال ۲۰۰۹ در رقابت‌های جهانی دانمارک با ناکامی مقابل حریف مجارستانی به مدال برنز رسید اما سال ۲۰۱۰ در خاک روسیه و با غلبه بر نخبگانی مثل اصلان‌بک خوشتوف قهرمان المپیک از همین کشور روی سکوی نخست جهان ایستاد.

فرنگی‌کار طلایی جوانان جهان در سال ۲۰۰۷، قهرمان سال ۲۰۰۹ آسیا، قهرمانی جام جایزه بزرگ تفلیس در سال ۲۰۱۰، فتح جام بالاوادزه گرجستان در سال ۲۰۱۱، عضو تیم ملی در بازی‌های آسیایی گوانگجو و جام جهانی ۲۰۱۰ ارمنستان از دیگر افتخارات اوست.