استوک سیتی اولین باشگاه لیگ برتر که با افسردگی در فوتبال مقابله می کند
ونسان پریکار برای مقابله با افسردگی در فوتبال سازمانی غیر انتفاعی راه اندازی کرده است
تصوری که از فوتبالیست امروزی وجود دارد، همیشه همراه با موفقیت ، شهرت و ثروت است. اما آیا این به آن معناست که فوتبالیستها از افسردگی در امان هستند؟
از هر چهار نفر،یک نفر در طول زندگی خود به افسردگی دچار می شود. این آمار شامل بازیکنان فوتبال نیز می شود.
باشگاه استوک سیتی اولین تیم لیگ برتری است که فعالانه به موضوعاتی مثل افسردگی در فوتبال بها داد و برای مقابله با آن با کمک ونسان پریکار، مهاجم سابق یوونتوس، اقدامات مثبتی انجام داده است
ونسان پریکار بازیکن پیشین ، یوونتوس، پورتسموث و استوکپورت به خوبی به این مسئله آگاه است.
در سن ۱۸ سالگی، فیلم مستندی درباره او ساخته شد به نام "مردی که میلیاردها ارزش خواهد داشت."
اما پریکار در سن ۲۹ سالگی، بعد از آنکه در بیشتر دوران حرفه ای اش به افسردگی مبتلا بود، بازنشسته شد.
لیون مک انزی، بازیکن پیشین از شدت افسردگی دست به خودکشی زد
ونسان پریکار در گفتگویی با تیم هیگ از بخش ورزشی بی بی سی آن روزها را به یاد می آورد: "خیلی احساس تنهایی می کردم. فکر می کنم تنهایی عاملی تاثیرگذار در حرفه ام بود. چرا که من خانواده ام، دوست هایم و هر چیزی را که به آن عادت داشتم ترک کردم و به کشوری رفتم که نمی توانستم به زبانشان حرف بزنم. فرهنگشان را نمی شناختم و از نظر روحی باید با چیزهایی روبرو می شدم که هیچوقت انتظارش را نداشتم، خیلی سخت بود و در آخر من را از پا در آورد."
پریکار برای مشکلاتش چاره ای پیدا کرد، اما برای رابرت انکه، دروازبان آلمانی، این بیماری سر انجامی مهلک داشت. او در سال ۲۰۰۹ خودکشی کرد.
لیون مک انزی، بازیکن پیشین نوریچ و پیتربورو،در زمین بازیکنی موفق بود اما بیرون از میدان، از همه چیز دلزده بود.
مک انزی در اینباره می گوید: "مصدوم شده بودم، ذهنم پریشان بود، به این نتیجه رسیدم که دیگه نمی خواهم در این دنیا باشم، نزدیک به ۴۰ تا قرص خوردم ... واقعا شانس آوردم که زنده ام! خیلی خوش شانسم.... چیزی که دیگران نمی فهمند این است که من تنها بودم، به کمک احتیاج داشتم اما کسی نبود که به من کمک کند. آنقدر هم شجاع نبودم که بگویم به کمک احتیاج دارم."
به همین دلیل مک انزی به همه کسانی که به نحوی با افسردگی دست و پنجه نرم می کنند، توصیه می کند که کمک بخواهند: "من از آنها می خواهم که پا پیش بگذارند تا زندگیشان را بهتر کنند، من فکر می کنم لحظه ای که درباره بیماری صحبت شود، روند درمان نیز آغاز می شود".
اما با توجه به این که بیماری روحی می تواند در جامعه دارای بار منفی باشد، ورزشکاران چطور می توانند کمک بگیرند؟
پریکار سازمانی غیر انتفاعی تاسیس کرده که مقر آن قصری است متعلق به قرن هجدم در چشایر، انگلستان.
این قصر زیبا اکنون به خلوت گاهی تبدیل شده که بازیکنان می توانند در آن استراحت کنند و در محیطی آرام احساساتشان را با پزشکان و مشاوران و حتی با خود پریکار و مک انزی در میان بگذارند.
پریکار در اینباره می گوید: "به عنوان یک بازیکن اگر بخواهم با کسی حرف بزنم ترجیح می دهم با یک بازیکن قدیمی صحبت کنم که خودش چنین تجربه هایی داشته است."
