ماجراهای پرفراز و نشیب این سه جزیره: از کنایه ناصرالدین شاه به ملکه بریتانیا تا ادعای شیخ جوان اماراتی

 عصر ایران ؛ حسین قمری - در خلیج فارس قریب به 130 جزیره وجود دارد. در باره حاکمیت بر بعضی از این جزایر بین کشورهای کرانه اش اختلاف نظرهایی وجود دارد . یکی از جنجالی ترین مسائل و اختلافات مربوط به ادعای کشور امارات متحده عربی نسبت به سه جزیره ابوموسی ، تنب بزرگ و تنب کوچک می باشد .

 برای روشن نمودن و درک واقعیت های موجود بررسی جوانب تاریخی و حقوقی مسئله در چارچوب قواعد و اصول حقوق بین الملل می تواند ابزاری مناسب برای دفاع از امنیت وحاکمیت و منافع ملی ایرانیان  باشد چرا که گسترش روز  افزون ادعاهای کشور امارات در سنوات و ماههای اخیر و همکاری همه جانبه کشورهای حاشیه خلیج فارس و غرب در این مورد ، در صورت بی تفاوتی به مسئله  از جانب ایران ، موجب تجاوز و تعدی به یکی از خطوط قرمز ملت ایران می شود و گناهی نابخشودنی محسوب خواهد شد .

ایران حاکمیت 50% ازمهمترین تنگه بین المللی یعنی تنگه هرمز را داراست که این تنگه قلب تپنده خلیج فارس محسوب می شود؛ جزایر سه گانه فوق الذکر به همراه سه جزیره هرمز ، لارک  و قشم به جزایر شش گانه قوسی شکل مشهور می باشند که به عنوان "سپر دفاعی تنگه هرمز" قلمداد می گردند و دارای موقعیت  بسیار  خوب  نظامی  برای تسلط بر تنگه هرمز  هستند.

قسمت های پر رنگ در تنگه هرمز و خلیج فارس ، عمیق ترین بخش های این آبها هستند
و کشتی های بزرگ از این معبر می گذرند

 1- نفت خام عبوری از این تنگه حدود 40%نفت دنیا را تامین می کند البته این امر به تناسب نرخ تولید اوپک تغییراتی دارد.

 2- بین 80 تا 90 درصد نفت خلیج فارس انحصارا" از طریق این  تنگه  صادر  می گردد و آژانس انرژی آمریکا پیش بینی می کند که حجم صادرات نفت از این تنگه تا سال 2020 به 30 تا 40 میلیون بشکه در روز افزایش یابد.

 3-کشتی های تجاری حامل غلات و سایر محصولات از طریق این کریدور حیاتی می گذرند.

4- تسلیحات نظامی آمریکا در کشورهای خلیج  فارس از طریق  این تنگه انتقال می یابد.

 5- صادرات 31 میلیون تنی ال ان جی (lNG) قطر از طریق این تنگه به آسیا و اروپا انتقال می یابد .

اهمیت جزایر سه گانه برای ایران از بعد حقوقی

موضوع حاکمیت ایران بر جزایر مذکور و نیز طرح ادعاهای ارضی مکرر امارات نسبت به این جزایر از مسائل و مباحث مربوط به نظام جمهوری اسلامی ایران و محافل سیاسی منطقه ای و جهانی می باشد .

 از آنجا  که این موضوع در تفاهم نامه سال 1971 میلادی به بحث گذاشته شده قبل از ورود به بحث دلایل کشورها ابتدا تفاهم نامه مذکور را به صورت گذرا بررسی نموده و توضیح خواهیم داد :

جزیره ایرانی بوموسی

تفاهم نامه 1971 میلادی 

این تفاهم نامه از سوی  انگلیس و به  پیشنهاد این کشور بسته شد و بر  اساس الگویی که در اختلافات ارضی دیگر مناطق تحت سیطره این کشور بود تنظیم و بین ایران و شیخ شارجه در سال 1971 امضاء  گردید.

در تفاهم نامه مذکور آمده است که "ایران از ادعای مالکیت بر جزیره ابوموسی  چشم پوشی نمی کند و ادعای  طرف مقابل را به رسمیت نمی شناسد  ولی موافقت می کند که در منطقه جنوب ابوموسی شیخ شارجه پاسگاه پلیس دایر نماید و همچنین امنیت کامل ابوموسی با ایران می باشد."

باید خاطرنشان ساخت آنچه از فحوا و مفاد تفاهم نامه استنباط می گردد این است که تفاهم فوق صرفاً در خصوص ابوموسی می باشد و به نحوه مالکیت و اداره آن بر می گردد و در خصوص تنبان  بزرگ  و  کوچک  هیچ گونه قید و بندی در تفاهم نامه نبوده است.

 ادعای امارات دال بر مالکیت بر جزیره ابوموسی و جزایر تنبان به این بهانه مطرح شد که در آن موقع کشور امارات تازه استقلال یافته بود و از آنجا که نیاز به رسمیت شناختن داشت و ایران به عنوان  ژاندارم منطقه و کشور  بزرگ  بایستی آن را به رسمیت می شناخت لذا مدعی است برای تحقق این خواسته به ناچار و اجبار تن به این تفاهم نامه داده است!

بعد از بررسی اعتراضات کشورهای عربی نسبت به اقدامات  ایران در  جزایر و شکایت در شورای امنیت سازمان ملل و سکوت شورای مذکور (سال 1351) موضوع این اختلافات ارضی به مدت 20سال به بوته فراموشی سپرده شد و آنچه باعث شد موضوع مجددا" مطرح شود ماجرای کشتی خاطر در 31 مرداد 1371 بود.

 وقوع این حادثه در امارات به نمایش تبلیغاتی بسیار گسترده و احتمالا" از پیش طراحی شده مواجه شد. در ابتدا  ادعای امارات نسبت به ابوموسی بود ولی 17 روز  بعد از  طرح ادعای امارات نسبت به این جزیره و باشروع به کار اجلاس وزرای خارجه  شورای همکاری  خلیج فارس  موضوع را  علاوه به ابوموسی به دو تنب بزرگ و کوچک نیز تسری دادند .

جزیره ایرانی تنب بزرگ

ماجرای کشتی خاطر

 در مورد کشتی خاطر که مبنای  اصلی  اختلاف  ایران و امارات بود  و قضیه از همین زمان توسط چند کشور عربی به شورای امنیت ارجاع گردید ماجرا از این قرار بود که  کشتی  اماراتی  به نام  خاطر به  مقصد  ابوموسی  دارای تعدادی مسافر از کشورهای فلسطین - پاکستان و هندوستان و چند کشور عربی و تعدادی از اهالی شارجه بود که  زمان پیاده شدن مسافران کشتی ایران در سال  1371 فقط  به اهالی  شارجه  اجازه  ورود داد و از  بقیه  مسافران  درخواست  ویزا نمود ( روالی که امروزه نیز مرسوم است ) زیرا ایران بر اساس تفاهم نامه 1971 مسئول حفظ امنیت جزیره بود .

این  امر با اعتراض  کشورهای عربی مواجه و موجی از شکایت و اعتراضها را در پی داشت و کشورامارات بجای برخورد منطقی باقضیه موضوع را از طریق شکایت در مجامع بین المللی مطرح نمود که هیچ نتیجه ای برای این کشور را در برنداشت .

بررسی دیدگاه کشور انگلستان

از دیدگاه انگلیس وضعیت حقوقی جزایر مصداق سرزمینهای بدون صاحب است؛ آنها در پاسخ به اعتراض ایران در رابطه با اشغال جزایر در سال 1904 اظهار نظر عجیبی دارند که با توجه به سیاستهای پیر استعمار و تناقض گویی و دو پهلو بودن اظهارات کشور مذکور اعمال این دیدگاهها از آنه بعید نیست آنها می گویند :

1- ایران از حاکمیت خود بر جزایر اعراض نموده است .
2- نامه های ردو بدل شده میان ایران و حکام شارجه مبنا می باشد.
3- حاکمیت ایران مشمول مرور زمان گردیده است .

در خصوص بند 1 باید گفت اسناد موجود در وزارت امور خارجه این کشور در هشت جلد کتاب با حجم 5000 صفحه و نیز نامه های فراوان حاکی از این است که انگلیس  قبلا" به  حاکمیت  ایران  به این جزایر بصورت دوفاکتو اعتراف نموده و ایران در سخت ترین شرایط  تاریخی خود و زمان  مشروطه  در سال 1906 و  متعاقب  آن که  ایران در آستانه جنگ داخلی بود از اعتراض خود دست بر نداشته  است  .

 برای  اینکه  اعراض  صورت  گیرد دو عنصر 1- مادی (  عمل  دولت ) 2- معنوی ( اراده   دولت ) باید وجود داشته باشد اما ضعف یا قصور یک دولت در اعمال  حاکمیت  هیچگاه  به معنای عدم  حاکمیت  تلقی  نمی شود .

علاوه بر آن ، ایران از طریق خاندان قاسمی بندر لنگه نزدیک به یک قرن اعمال حاکمیت نموده است و حتی به اذعان تاریخ انگلیسی ها خودشان تا قبل از تغییر موضع چنین اعلام نموده اند که اولاً قاسمی های بندر لنگه اتباع ایرانی اند، ثانیاً جزایر بخشی از تمامیت ارضی ایران می باشد، ثالثاً  مالیات  و  خراج  به دولت  ایران پرداخته اند اما بعداً در طی یک اقدام  دیپلماتیک مدعی شدند که خاندان قاسمی بندر لنگه را به نمایندگی از ایران و جزایر سه گانه را به نمایندگی از سوی شیوخ شارجه اداره می کرده اند!

در خصوص بند 2 ، یکی از این نامه ها در مورد ورود احشام قبیله بوسمیت به جزیره تنب بزرگ برای چرا بود که با نامه اعتراض حاکم بندر لنگه مواجه و شیخ شارجه در جواب اعتراض ایران نامه نوشت که دیگر احشام را به جزیره مذکور نخواهد فرستاد.

جزیره ایرانی تنب کوچک

در خصوص بند 3 که انگلیسی ها مدعی هستند حاکمیت ایران مشمول مرور زمان شده باید گفت که به دوشکل می توان از مرور زمان استفاده نمود:
1- دولتی که سرزمینی را از دست میدهد و اعتراضی نمی کند
2- دولتی که سرزمینی را از دست می دهد اما اعتراض می کند
در اینجا تصرف سرزمین زمانی میتواند تحقق یابد که این تصرف دارای 3 خصوصیت عمده باشد : موثر باشد، مستمر باشد، مسالمت آمیز باشد . در حالیکه در هیچکدام از موارد فوق  خصوصا" بندهای دوم و سوم در مورد اشغال جزایر ایرانی  در سال 1904توسط انگلیس وجود نداشته برای آنکه استمرار حاکمیت انگلیس حتی در دوران اشغال نیز وجود نداشت.

 در سال 1904ایران برای مدتی تصدی پست گمرکی جزایر را برعهده گرفت و در طی این مدت هم پرچم کشور انگلیس را پایین کشید.  علاوه بر آن تصرف سرزمین باید مسالمت آمیز باشد اسناد معتبر حاکی است که انگلیس همواره ایران رابه گونه ای تهدید نظامی کرده است و این نوع تصرف عدوانی که در اکثر موارد مورد اعتراض ایران قرار گرفته است.

 البته در پایان این بحث باید گفت که انگلیسی ها جزایر مذکور را در سال 1904 به این دلیل تصرف کردند که از نفوذ روسیه در خلیج فارس جلوگیری کنند و با این حربه و تحت نظام تحت الحمایگی شارجه جزایر را اشغال نمودند.

 ادعاهای کشور امارات متحده عربی

اماراتی ها مدعی هستند:
1- این جزایر همواره و در طول تاریخ متعلق به اعراب بوده و برای اثبات آن بحضور و تسلط خاندان قاسمی استناد می جویند .
2- ایران موضوع اجاره یا خرید این جزایر از انگلیس را قبلاً مطرح کرده است.
3- انگلستان حاکمیت امارات بر این جزایر را پذیرفته است.

در خصوص بند 1 مبنای اختلاف تاریخی را مطرح می کنند . در قرن 18 خاندان قاسمی چون شغلشان ایجاب می کرد که در مناطق مختلف سکنی داشته باشند مدتی در راس الخیمه و شارجه و عجمان زندگی می کردند و این در حالی است که خاندان قاسمی حدود یک قرن تمام در لنگه حکومت کرده و ساکن بوده و خراج گزار دولت ایران بودند.
علاوه بر آن ایران دارای قدمت تاریخی در خلیج فارس می باشد .بنابراین حضور کوتاه آنها در شهرهای امارات اما به معنی و ادعای امارات تاریخی برای امرار معاش بوده است .

 
شیخ عبدالله بن زاید آل نهیان وزیر خارجه جوان امارات:سفر رئیس جمهور ایران به بوموسی نقض گسترده حاکمیت امارات است(!)

درخصوص بند 2 امارات مدعی است که ایران در سال 1929 پیشنهاد خرید یا اجاره این جزایر را به انگلیس داده و این امر اثبات می کند که این جزایر متعلق به امارات است .
در جواب باید گفت در آن سالها اختلاف شدیدی بین ایران و انگلیس وجود داشت به گونه ای که کشور مذکور تهدید کرده بود که اگر ایران بخواهد ادعایی بر این جزایر داشته باشد و مطرح کند جزیره سیری ( دارای منابع غنی تر ) را به حاکم مسقط واگذار خواهد کرد .

 در آن دوره تیمور تاش – وزیر دربار رضاشاه – برای آزمایش موضع انگلستان اعلام کرد ایران آماده است برای مدت 50 سال این جزایر را از انگلیس اجاره کند این پیشنهاد صرفا" در رابطه با دو تنب بود و بحثی از ابوموسی نبود .

این پیشنهاد توسط حاکم شارجه و کشور انگلیس پذیرفته شد اما به جایی نرسید چرا که شیخ شارجه ادعاهای عجیبی را مطرح نمود و می گفت که ایران باید اجاره 50 ساله را یکجا و یک کاسه بدهد و پرچم راس الخیمه بایستی بر فراز تنبان برافراشته باشد و مضافا" بر اینکه نماینده ایران حق ندارد در مورد مالکیت این سرزمینها بحث کند .

همانگونه که می دانیم طبق قانون اساسی مشروطه و اصل 78 قانون اساسی فعلی ایران تغییرات سرزمینی در صلاحیت مجلس است و از منظر حقوق بین الملل وقتی فردی خارج از حدود و اختیارات خود صحبت می کند هیچ آثار حقوقی بر سخنانش مترتب نیست و این با اظهارات مقامات رسمی متفاوت است .

در خصوص بند 3 که امارات مدعی است کشور انگلیس حاکمیت امارات را بر جزایر به رسمیت شناخته باید گفت در نامه های متعددی که میان انگلیس و ایران در این مورد رد وبدل شده از جمله نامه سرجان ملکم ( قائم مقام ملکه انگلیس در خلیج فارس ) کاپیتان بروکس – و... انگلستان از زبان نمایندگان رسمی خود پذیرفته و اعلام نموده که جزایر متعلق به ایران است و حاکمیت ایران را مورد شناسایی قرار داده است .

 دلایل ایران بر مالکیت  بر جزایر سه گانه

1- محور علمی : طبق نظر زمین شناسان جنوب غرب آسیا از دو ساختار تشکیل شده است الف : شبه جزیره عربستان که در امتداد آفریقای شرقی است ب: فلات ایران که در منتهی الیه شمال غربی شبه جزیره عربستان به شکل سلسله جبال عمان و زاگرس قرار گرفته است .

2- سابقه تاریخی : که قبلا" در بحث بررسی ادعاهای انگلیس و امارات به آن اشاره شد .

3- موثر بودن حاکمیت : حاکمیت زمانی میتواند موثر باشد که یک سری اصول را در پشت سر خود داشته باشد و آنها عبارت از الف : از طرف مقام عمومی اعمال شود ب: مستمر و صلح آمیز باشد ج: توام با قصد و اراده دولت در کسب سرزمین باشد و در عین حال عنوان برتری وجود نداشته باشد .

4- نقشه های موجود و اعتبار آنها : براساس رویه چند نکته در رابطه با نقشه ها باید مورد توجه می باشد از جمله اینکه نقشه نباید توسط نهاد خصوصی تهیه شده باشد ، نقشه نباید در تعارض با سایر اسناد و مدارک باشد و....

در این خصوص در سال 1886 در رابطه با این جزایر نقشه ای تهیه شد که در سال 1888 تسلیم دولت ایران شد و تاکنون چندین بار تجدید چاپ شده است.
 اگر تنها نقشه های 1886 را ملاک عمل قرار دهیم میتوان اظهار نظر نمود که اولا" این نقشه ها توسط وزارت دفاع انگلیس بنا بر درخواست وزارت خارجه آن کشور تهیه شده اند بنابراین نهاد تهیه کننده نقشه کاملا" عمومی است و ثانیا" این نقشه ها با نقشه های تهیه شده توسط آلمانها و روسها مطابقت دارد.
 ثالثا" نقشه های مذکور توسط یک نظام تحت الحمایگی تهیه شده و هیچگاه مورد اعتراض واقع نشده است.

 هنگامی که این نقشه ها تحویل رئیس دولت ایران ( ناصرالدین شاه قاجار ) شد وی اعلام نمود :" بالاخره ملکه پذیرفت که این سرزمینها تعلق به ایران است".
 نکته دیگر اینکه وزیر خارجه انگلیس هنگام تحویل این نقشه ها آن را همراه با یک نامه به ایران فرستاد و استدلال آورد که نامه مذکور در حکم سند بین المللی است و نقشه ها در ضمیمه آن قرار دارد.

5-اعمال شناسایی جزایر : در مورد شناسایی حاکمیت ایران بر جزایر از سوی دولت های ثالث بخصوص آمریکا می توان استناد به اجازه کشور آمریکا از ایران در سال 1960 و در هنگامیکه قصد داشت تحقیقات آبنگاری در در خلیج فارس انجام دهد اشاره نمود آمریکا از ایران برای انجام این تحقیقات در جزایر سیری و ابوموسی  اجازه گرفت.

تصویر ماهواره ای تنگه هرمز و جزایر

 
بررسی اختلاف از دیدگاه حقوق بین الملل

با توجه به بررسی ادعاها و دلایل سه کشور در مورد جزایر بایستی از منظر حقوق بین الملل به مسئله حاکمیت و در مرتبه بعد بحث اشغال را مورد بررسی قرار داد :

1-  مسئله حاکمیت : در باره این مسئله بایستی به دو مفهوم تاریخی و واقعی بپردازیم :

الف : مفهوم تاریخی : هر دو طرف اختلاف همواره در استدلالات خود به موضوع تاریخی استناد جسته اند آنچه بر این اختلاف دامن زده استناد به مراجع انگلیس است چرا که قبلا" انگلیس همواره تعلق جزایر به ایران را مورد شناسایی قرار داده اما بعدا" بدلیل سیاسی تغییر مشی داده و به استناد واگذاری جزایر به امارات آنها را عربی می داند .

طبق داده های تاریخی جزایر مذکور تا سال 1887 متعلق به حکام لنگه بوده و حاکم مزبور وابسته به طایفه جواسیم ( قاسمی ها ) بوده و در نتیجه از متعلقات ایران بحساب آمده است چون خراج گزار دولت ایران بوده و بر جزایر ابوموسی و سیری  و تنبان حکومت می کرده اند . در سال 1887 انگلیس به بهانه سرکوب قاسمی ها آنها را سرنگون و عنان کار را بدست می گیرد و در سال 1904 به جهت جلوگیری از نفوذ روسها این جزایر را اشغال نمود .

ب: مفهوم واقعی : مطابق مواد 34و 35 معاهده برلن ( مصوب 1885) تملک مستعمرات براساس حقوق عمومی اروپایی باید بدنبال اشغال واقعی سرزمین مورد نظر باشد حاکمیت اروپاییان و سایر قدرتهای استعماری بر مستعمراتشان بر این پایه شکل گرفت .

اما در مبحث جزایر ایران همواره با استناد به حاکمیت تاریخی و واقعی خود بر جزایر را مورد بحث قرار داده و اشغال غیر قانونی آنها توسط پیر استعمار را مورد انتقاد قرار داده است و هر دفعه با تهدید و زور انگلیس مواجهه بوده و خاتمه کلام اینکه اگر ایران در برهه ای از زمان نتوانسته اقتدار حاکمیتی داشته باشد به علت قدرت استعماری انگلیس بوده نه اعراب شارجه و راس الخیمه زیرا که اینها در مقابل ژاندارم منطقه حتی جرات حرف زدن را نداشته اند .

2-  اشغال و بازپس گیری : اختلاف اساسی بروز کرده میان دو کشور مربوط به قرارداد منعقده میان ایران و شارجه در باره ابوموسی و عدم وجود قرارداد میان ایران و کشور مذکور در رابطه با تنبان می باشد .

الف : قرارداد ایران و شارجه در خصوص جزیره ابوموسی : سوال اساسی این است که شارجه به عنوان عضوی از اتحادیه امارات میباشد و هر عضوی از این اتحادیه در روابط خارجی هویت حقوقی و بین المللی خود را حفظ کرده و این مسئله که قرارداد مذکور با تغییر شکل شارجه به عنوان عضوی از امارات باقی است یا خیر ؟

 بایستی گفت که تمامی قراردادها حتی اگر تغییرات سرزمینی پیش آید لازم الاجرا است و معاهدات سرزمینی کاملا" مجزا از جانشین دولتها میباشد و قرارداد مذکور مابین دو کشور تنها ناظر به شناسایی مرزها می باشد و در این مورد اثر لازم الجرا بودن قرارداد به قوت خود باقی است و نکته ظریف اینکه 48 ساعت پس از انعقاد قرارداد 1971 کشور امارات به استقلال رسید و شارجه عضوی از امارات متحده گردید و مشخص میباشد تمامی شرایط با آگاهی از این تغییرات پذیرفته و امضا شده است و طبق ماده 6 کنوانسیون وین در باره حقوق معاهدات تمامی دولتها حق انعقاد قرارداد را دارا می باشند .

ب: رد ادعای اعمال زور : براساس ادعای کشورهای عربی امیر شارجه آزادی نپذیرفتن مواد قرارداد را نداشته است و همانگونه که مسلم است اعمال زور و تهدید طبق کنوانسیون 1969 وین از موجبات بطلان معاهدات بشمار می رود .

حال سوال اینجاست آیا تهدید قدرت استعماری انگلیس جهت بازپس دادن جزایر اشغالی خود به ایران توسل به زور تلقی می شود یا دفاع مشروع ایران از حق خود ؟ آیا ادعای حاکمیت و تکرار و اعتراض های ایران به بریتانیا در طول یک قرن تهدید تلقی میشود یا اجرای حقوق مسلم و حقه خود و مقابله با بی عدالتی استعمار پیر ؟

به هر حال توسل به زور زمانی مجاز است که در جهت اجرای اصول منشور ملل متحد باشد که همانا ختم استعمار و عدم حضور نیروهای استعماری در کشورها و مناطق مستعمره است .
با عنایت به اینکه شارجه تحت الحمایگی انگلیس بوده و حق داشتن روابط خارجی و عقد قرارداد و... را بدون اجازه کشور مذکور نداشته است. پس  مذاکره و انعقاد قرارداد با حضور نماینده بریتانیا دلیل محکمی بر رد اعمال زور در پذیرفتن قرارداد می باشد و ایران همواره حرکت استعماری انگلیس در واگذاری جزایر به شارجه را دقیقا" اعمال زور در عرصه حقوق بین الملل تلقی نموده و هر بار با تهدید و زور انگلیس مجبور به عقب نشینی شده است .

حق همسایگی به جای ادعاهای موهوم

امروزه با توجه به دلایل حقوقی و قرائن موجود و تعلق ابدی جزایر مذکور به ایران ، کشور امارات و اتحادیه نمایشی اعراب باید دست از عربده کشی بردارند.این عربده ها شبیه عربده های ناسیونالیستی صدام در جنگ هشت ساله علیه کشور ماست که حتی یکی از دلایل حمله خود به ایران را احقاق حقوق حقه کشور برادر خود(!)  بیان کرد و همه ما میدانیم که چه جوابی از ایران دید و عاقبتشن نیز برای جهان مشخص شد .

امارات باید بداند که نمی تواند از فضای سردی که در جامعه بین المللی علیه ایران در رابطه با مسئله هسته ای است تحت عنوان پیشبرد اهداف سرزمینی خود در قبال خاک ایران بهره برداری کند در غیر اینصورت چنان سیلی محکمی از ملت ایران خواهد خورد که برادر دیرینه اش خورد .

جزایر مذکور جزئی از تمامیت ارضی کشور است که مستقیما" با منافع ملی و امنیت کشورمان گره خورده است و امارات و کشورهای اروپایی و آمریکا و همپیمانان آن کشور باید آگاه  باشند که این مسئله حقوق بشر نیست که بخواهند با چانه زنی و به راه انداختن بوق و کرنال تبلیغاتی و مصداق تعیین کردن و شعار دادن به اهداف خاص خود برسند چرا که خاک ایران قابل بحث نیست و توصیه می  شود کشور مذکور از به کار بردن کلماتی نظیر " از دیرباز " و " از آغاز تاریخ " خودداری کند چرا که کل استقلال و برسمیت شناختن کشور مذکور عمری به درازای 39 سال دارد!

ما اعتقاد داریم که گزینه نظامی به هیچ وجه برای جواب دادن به امارات نمی تواند ابزار خوبی باشد زیرا که در قاموس ملت باتمدن ایران جنگ بین دو کشور همسایه و مسلمان معنا و مفهومی ندارد (مگر برای رفع تعدی).

توصیه ما این است که کشور مذکور و ایران در فکر بهبود و توسعه روابط اقتصادی باشند. هم اکنون آنچه از تراز تجاری کشور مان بر می آید این است که حجم تجارت بین ایران و کشورهای حوزه خلیج فارس بسیار بالاست و در این میان کشور امارات روابط اقتصادی بسیار نزدیکی با ایران دارد .

کشور ایران نیز باید با توسعه امکانات آموزشی ، رفاهی ، اقتصادی، صنعتی و... در جزایر مذکور علی الخصوص ابوموسی که بیشتر مورد طمع است و همچنین بازدید مستمر مسئولان ارشد نظام از جزایر مذکور زمینه رضایت مندی مردم ساکن را فراهم نمایند .
ایران می تواند این جزایر به به مناطق اقتصادی ، تفریحی و تجاری تبدیل کند. همچنین دولت ایران می تواند با تصویب قوانین  تسهیل سرمایه گذاری ایرانیان شرایط را به گونه ای فراهم کند که مردم کشورمان بجای اینکه میلیاردها دلار پول را در دوبی و سایر شهرهای امارات سرمایه گذاری کنند و باعث رونق شهرهای کشور امارات گردند در جزایر ایرانی سرمایه گذاری نموده و باعث رونق اقتصادی کشور خود گردند و بدین ترتیب ، تعلق خاکی جزایر به ایران، رنگ تعلقات اقتصادی و اجتماعی مستحکم تر به خود بگیرد.