حسن اسدی زیدآبادی، دبیر کمیته حقوق بشر سازمان دانش آموختگان ایران (ادوار تحکیم وحدت) که در بند ۳۵۰ زندان اوین نگهداری می شود همچنان از حقوق اولیه خود محروم است و ایام عید را هم نتوانست به مرخصی بیاید.خلفی همسر این عضو دربند ادوار تحکیم با بیان اینکه تنها خواسته من این است که به قانون “عمل” شود یعنی حداقل حقوق یک زندانی رعایت شود، می گوید: ” ما برای مرخصی عید مانند سایر خانواده های زندانیان سیاسی درخواست دادیم و خیلی پیگیری کردیم اما متاسفانه نمی دانم بر چه سیاست و مبنایی مرخصی برای عید داده نشد. با حجم کاری که از کارکنان دادستانی می دیدیم قبل از عید احساس می کردیم که اکثریت زندانیان سیاسی به مرخصی خواهند آمد اما بر خلاف انتظار تعداد محدودی به مرخصی آمدند. در حالیکه در پیگیری ها بارها توضیح دادم که آقای اسدی پدر و مادر سالخورده و مریض دارند که نمی توانند زیاد به ملاقات فرزندشان بروند حداقل یک مرخصی کوتاه بدهند تا آنها بتوانند فرزندشان را ببینند… با عدم رعایت حقوق زندانیان یک فشار مضاعف را به آنها و خانواده هایشان وارد نکنند و بعنوان شهروند این جامعه حقوق ما رعایت شود.”گفتنی است این عضو شورای مرکزی سازمان دانش آموختگان ایران دوبار پس ازحوادث انتخابات پر مناقشه خرداد ۸۸ بازداشت گردیده است که بار نخست آن در آبان سال ۱۳۸۸ و در آستانه ۱۳ آبان بود که وی بیش از ۴۰ روز را در بند ۲۰۹ گذرانده و پس از آن به قید کفالت آزاد شد، اسدی بار دیگر در مرداد ماه سال گذشته بازداشت گردید. در حالیکه حکم ۵ سال حبس اسدی زیدآبادی از سوی دادگاه تجدید نظر تایید شده است وی درخواستی از زندان به دیوان عالی کشور ارسال کرد و با تشریح موارد نقض قانون در جریان رسیدگی به پرونده اش، خواستار بازنگری در حکم صادره علیه خود شد. اسدی زیدآبادی در این درخواست به عدم تناسب میان اتهامات وارده و تصمیم گیری سیاسی به جای قضایی در مورد فعالیت های خود اشاره نموده است.جرس با عاطفه خلفی همسر حسن اسدی زیدآبادی در خصوص آخرین وضعیت وی به گفتگو پرداخته که در پی می آید:خانم خلفی لطفا در خصوص آخرین وضعیت همسرتان صحبت بفرمایید.آقای اسدی دبیر کمیته حقوق بشر سازمان ادوار هستند که از سی و یکم مرداد ماه که برای بار دوم بازداشت شدند و الان در حال سپری کردن دوران محکومیت پنج ساله خود در بند ۳۵۰ زندان اوین هستند که حدود هفت ماه آن گذشته است. ما برای مرخصی عید مانند سایر خانواده های زندانیان سیاسی خیلی درخواست دادیم و پیگیری کردیم اما متاسفانه نمی دانم بر چه سیاست و مبنایی مرخصی برای عید داده نشد. با حجم کاری که از کارکنان دادستانی می دیدیم قبل از عید احساس می کردیم که اکثریت زندانیان سیاسی به مرخصی خواهند آمد اما بر خلاف انتظار نمی دانم چرا تعداد محدودی به مرخصی آمدند. در حالیکه در پیگیری ها بارها توضیح دادم که آقای اسدی پدر و مادر سالخورده و مریض دارند و نمی توانند زیاد به ملاقات فرزندشان بروند حداقل یک مرخصی کوتاه بدهند تا آنها بتوانند فرزندشان را ببینند. من هم خوب اول زندگی مشترکمان دوست داشتم در هنگام سال تحویل همسرم در کنارم باشد، اما نمی دانم بر چه مبنایی مرخصی به همسرم تعلق نگرفت. تنها درخواستم هم این است که همسرم دارد دوران محکومیت خود را می گذراند و با مرخصی وی که حداقل حق قانونی او بعنوان یک زندانی است و بیشتر از آن حق خانواده زندانی سیاسی است موافقت شود.آیا حداقل تلفن یا ملاقات حضوری در ایام عید داشتید؟تماس تلفنی نداشتند اما باز شرایط ما نسبت به سایرین بد نبود و روز اول فروردین توانستیم یک ملاقات حضوری با همسرم داشته باشیم و همین ملاقات هم در اوج ناامیدی باعث شد سال نو را با روحیه آغاز کنیم.وضعیت جسمی و روحی ایشان چطور است؟شکر خدا وضعیت جسمی و روحی ایشان خوب است و مشکلی از این نظر نداریم. امکاناتی که در اختیار آنها قرار می دهند با استانداردهای جهانی خیلی فاصله دارد و حداقل حقوق آنها یعنی استفاده از تلفن و ملاقات حضوری رعایت نمی شود اما باز شرایط بند ۳۵۰ که همسرم در آن نگهداری می شود بهتر است.آقای اسدی در بهمن ماه یک درخواستی از زندان به دیوان عالی کشور دادند و خواستار بازنگری در حکمی که برای ایشان صادر شده ، گردیدند. آیا تاکنون پاسخی به این درخواست داده شده است؟در حقیقت ایشان در بهمن ماه اعاده دادرسی کردند که در آن دلایل خودشان را برای این درخواست ذکر کردند اما نمی دانم رسیدگی به این درخواست تاکنون به چه مرحله ای رسیده است. نزدیک عید هم خیلی شلوغ بود و دنبال مرخصی برای ایشان بودم و نتوانستم این موضوع را پیگیری کنم. به هر حال تاکنون پاسخی به ایشان یا به ما و وکیلشان داده نشده است.با توجه به مشکلاتی که ذکر کردید بعنوان یکی از اعضای خانواده بزرگ زندانیان سیاسی هر صحبتی با مقامات قضایی دارید بفرمایید.تنها خواسته من این است که به قانون عمل شود یعنی حداقل حقوق یک زندانی رعایت شود. اگرچه حکمی که به همسر من داده شد با عملکرد و فعالیت او مطابقت ندارد و همسر من چاره ای جز گذراندن این حکم را ندارد و ما هم که تحمل می کنیم اما حداقل حقوق قانونی زندانی سیاسی و خانواده اش رعایت شود. با عدم رعایت حقوق زندانیان یک فشار مضاعف را به آنها و خانواده هایشان وارد نکنند و بعنوان شهروند این جامعه حقوق ما رعایت شود. اگر پنج سال بخواهیم این شرایط را تحمل کنیم واقعا “آزاردهنده” و “سخت” است و انتظار داریم در این مدت حداقل حقوق همسر و ما رعایت شود.
بله بی رگی هم عالمی دارد نسرین ستوده 11 سال بهائیان 20 سال و و و ..و بقیه ی ملت هم زندگی روزانه ی خود انکه ندارد!! غم نان!!..انکه دارد سفر شمال و دوبی و مالزی و کسی نمی اندیشد که در زندان به اینها چه می گذرد یکی به فکر چراغ خاموش خانه ی رهبر سبز ان دیگری غصه ی پدر جوانمرگ شده ی 103 ساله ی دیگر رهبر سبز گاهگاهی هم توله های خمینی واق واق و تعدادی برای همین ملت در حال پوسیدگی در زندان یا در زیر خاک!!!!!
پنج‌شنبه 25 فروردین 1390
رأی دهید
نظر شما چیست؟
جهت درج دیدگاه خود می بایست در سایت عضو شده و لوگین نمایید.
