شاهین نصیری نیا: نتایج وزنه برداری فاجعه است

شاهین نصیری نیا: نتایج وزنه برداری فاجعه است

شاهین نصیری نیا قهرمان سال 1999 جهان است. کاپیتان نسل طلایی وزنه برداری ایران از اواخر دهه 90 که متشکل از خودش بود و حسین رضازاده، حسین توکلی، کوروش باقری، محمدحسین برخواه و محمدعلی فلاحتی نژاد. چهره هایی که به نظر می رسد این روزها جانشینی در تیم ملی ندارند.

نصیری نیا در سال 1998 قهرمان بازی های آسیایی بانکوک شد. در المپیک های سیدنی و آتن هم عضو تیم ملی ایران بود. او فرزند مدد نصیری نیا، سرمربی تیم ملی در مسابقات جهانی 2001 آنتالیاست.

یکشنبه 29 نوامبر، مسابقات جهانی وزنه برداری در کره جنوبی به پایان رسید. با شاهین نصیری نیا درباره وضعیت کنونی وزنه برداری جهان و ایران صحبت کردم.

غیر از مسائل مربوط به تیم ایران، اولین نکته ای که درباره رقابت های جهانی امسال به ذهنت می رسد چیست؟

اقتدار چینی ها باور نکردنی بود. آن ها از 56 کیلو تا 85 کیلو تمام مدال های طلا را بردند. چینی ها جمعاً 39 مدال گرفتند و اگر مقررات اجازه می داد نمایندگان بیشتری بیاورند، بیشتر از این هم می گرفتند.

دلیل اصلی افول تیم هایی مثل بلغارستان، رومانی، یونان را در چه می بینی؟

-عوامل زیادی وجود دارد. مثلاً چینی ها تا همین بیست سال قبل اصلاً وزنه بردار بالای 70 کیلو نداشتند. اما حالا برای فوق سنگین هم شاخ و شانه می کشند. ضمناً علم تمرین و تغذیه و مکمل های دارویی دیگر در انحصار اروپای شرقی نیست و بقیه جاهای دنیا هم از این فاکتورها بهره مند هستند.

در گویانگ، فقط دو رکورد جهانی در 77 کیلو جا به جا شد. در سایر وزن ها حدنصاب های خوبی ثبت نشد. مثلاً در 85 کیلو، خودت ده سال قبل به رکوردهای 180 کیلو در یکضرب و 220 در دوضرب رسیدی. اما در این مسابقات، وزنه بردار چینی با 175 و 208 کیلو طلا گرفت. چرا سطح رکوردها پایین آمده است؟

برای این که سال بعد از المپیک است. تیم ها خانه تکانی می کنند. جوان ها را می آورند و آماده می کنند برای المپیک بعدی. طبیعتاً کیفیت مسابقات سال آینده بهتر از امسال خواهد شد. غایبین کمتری هم خواهد داشت.

البته در همین رقابت های امسال هم من چهره های جوان آینده داری دیدم. مثل ولادیمیر سدوف از قزاقستان که در 94 کیلو طلا گرفت و بیست سال بیشتر ندارد. یا دیمیتری لاپیکوف از روسیه و آلبرت کوزیلوف از گرجستان در دسته 105 کیلوگرم

نتایج تیم ملی ایران را چطور دیدی؟

-کدام تیم ملی. مگر تیم ملی هم داریم. بعد از آن همه تبلیغات و هیاهو که آقایان درباره احیای وزنه برداری ایران به راه انداخته بودند، فقط چهار نفر مسافر مسابقات جهانی شدند. از این چهار نفر هم که یک نفر نیامد و یک نفر هم وزنه نزد. دو نفر دیگر هم هشتم و نهم شدند. این نتایج به نظر من برای وزنه برداری ایران خجالت آور است.

اما اگر سعیدعلی حسینی وزنه می زد و مدال می گرفت شرایط فرق می کرد

واضح تر بگو. آیا مثل المپیک سیدنی که نمایندگان فدراسیون جهانی نگذاشتند تو وزنه بزنی، این بار هم همین اتفاق افتاد؟

خیر. قضیه فرق می کند. این بار هیچ کسی از فدراسیون جهانی نیامده به سعید بگوید وزنه نزن. بلکه هرچه بوده داخل خود تیم بوده. بیشتر از این چیزی نمی گویم چون بلافاصله آقایان می آیند و تکذیب می کنند. اما دوست دارم به این سوال پاسخ بدهند که آیا ناکام شده ایم یا نه؟ اگر ناکام شده این پس مقصر این سقوط کیست؟ چرا توضیحی نمی دهند.

تحلیل خودت از افت وزنه برداری ایران چیست؟

من معتقدم وزنه برداری یک مدیر تمام وقت و یک سرمربی دلسوز می خواهد. الان بزرگان دیروز وزنه برداری مثل کوروش باقری یا کنار گود هستند و یا مسئولیت جزئی دارند. کسی باید هدایت تیم ملی را برعهده بگیرد که دلش برای تیم بسوزد و به موفقیت بچه ها حسادت نکند.

من می گویم وقتی ماتیاس اشتاینر قهرمان المپیک از آلمان نیامده، وقتی شرباتیس لتونیایی و چیگیشف روس کنار کشیدند، بهترین موقعیت بود که سعید به سادگی و با 50 درصد توان اصلی اش قهرمان شود.

اما فدراسیون وزنه برداری معتقد است جوانگرایی کرده و تیم ملی در آینده بهتر نتیجه خواهد گرفت.

علاقمندان ورزش واقعیت های وزنه برداری را می دانند. امسال آقایان گفتند تیم ملی را قهرمان آسیا کردیم. آمدند فرودگاه و با کاپ قهرمانی مقابل دوربین ها ایستادند. اما هفته بعد معلوم شد که تیم ما دوپینگی داشته و قهرمانی را پس دادیم.

در نوجوانان جهان هم همین برنامه را تکرار کردند. اما باز هم فدراسیون جهانی اعلام کرد که دوپینگی دارید و جام را باید پس بدهید.

به اعتقاد تو وزنه برداری ایران برای خروج از این بحران چه راهی پیش رو دارد؟

وقتی تمام تصمیم گیری ها، تمام راه ها و تمام نگاه ها به رضازاده ختم می شود به نظر من راه دیگری باقی نمی ماند و باید منتظر نتایج بدتر از این هم باشیم.