مجلس هشتم لباس اسپورت می پوشد؟

مجلس هشتم لباس اسپورت می پوشد؟

این جمله را غلامرضا محمدی می گوید؛ قهرمان بازنشسته کشتی ایران که از خرم آباد، شهر زادگاهش نامزد شده تا شاید بتواند به مجلس شورای اسلامی راه پیدا کند.

اما غلامرضا محمدی تنها چهره ورزشی این دوره از انتخابات مجلس نیست.

نامهایی چون حمید سجادی، محمد مایلی کهن، امیررضا خادم، ایوب بنی نصرت و ... همگی کسانی هستند که به اعتبار سوابق ورزشی خود میان مردم شناخته می شوند و حضورشان در انتخابات دوره هشتم مجلس به این انتخابات رنگ و بویی متفاوت بخشیده است.

این فهرست از نامزدهای غیرسیاسی را می توان با نامهایی از میان مدیران ورزش ایران کاملتر کرد؛ چهره هایی چون علی فتح الله زاده خویی، مدیرعامل باشگاه استقلال، تقی داداشی رئیس فدراسیون دو ومیدانی و همینطور محمد صفی زاده رئیس اسبق فدراسیون فوتبال که در تهران و شهرستانها بخت خود را برای راهیابی به ساختمان میدان بهارستان خواهند آزمود.

قرار دادن این نامها در کنار فهرست بلند بالایی از نامداران حوزه موسیقی و سینما که برای انتخابات بیست و چهارم اسفند دور خیز کرده اند، فضایی به وجود آورده که با وجود فعالیت گسترده گروههای سیاسی، نمی توان به راحتی از کنار آن گذشت؛ اتفاقی که در تاریخ سیاسی ایران کاملاً بی سابقه است و از نگاهی تازه میان عامه مردم و لایه های غیرسیاسی تر جامعه حکایت می کند؛ تلاش برای تغییر در نهادهایی که تا پیش از این دربست در اختیار حرفه ایها بوده است.

میدان سیاست ، حوزه ممنوعه

حضور ورزشیها در عرصه حکومت در سالهای گذشته بسیار نادر و در حد اتفاق بوده است.

در دوران پیش از انقلاب تنها به امامعلی حبیبی بر می خوریم که با ابراز علاقه به فعالیتهای سیاسی در دهه چهل و پنجاه خورشیدی توانست به عنوان قهرمان کشتی، نماینده مردم بابل در مجلس شورا شود؛ انتخابی که اغلب آن را ناشی از نزدیکی او به رژیم پهلوی می دانند.

در کنار او البته کسانی چون غلامرضا تختی نیز بودند که گرایشهای سیاسی شان هیچگاه شکل رسمی به خود نگرفت.

پس از انقلاب و در دهه های شصت تا میانه هفتاد، حضور ورزشیها در میدان سیاست تنها به جمع کردن امضا در حمایت از نامزدهای ریاست جمهوری یا فهرستهای انتخاباتی نمایندگی در مجلس خلاصه می شد.

هر بار می شد علی پروین، ناصر حجازی و دیگر چهره های شناخته شده ورزش، شامل ورزشکاران و مدیران ورزشی را دید که با عکس انداختن کنار چهره های سیاسی تلاش می کردند آنها را محبوبتر نشان دهند؛ تلاشهایی که معمولاً هم بی حاصل بود و نتایج انتخابات ریاست جمهوری طی چند دوره مشخص کرد که حمایت ورزشیها از نامزدها تأثیر چندانی بر آرای مردم ندارد.

در همین اثنا امیر عابدینی مدیرعامل باشگاه پرسپولیس را شاید بتوان اولین مورد نفوذ ورزشیها در ارکان سیاست محسوب کرد؛ کسی که در اولین دوره انتخابات شورای شهر شرکت کرد و به عنوان تنها نامزد مستقل، با تکیه بر شهرت خود در جامعه ورزش، به عضویت شورای شهر تهران درآمد.

در دوره دوم همین انتخابات شورای شهر، قرار گرفتن نام رسول خادم ، قهرمان کشتی جهان در فهرست اصولگرایان و راهیابی اش به شورای شهر را باز هم می شد تلاقی خطوط سیاست و ورزش در یک نقطه به حساب آورد؛ همان تعبیری که برای انتخاب برادر بزرگتر او امیررضا خادم در مجلس هفتم نیز صادق است.

اما همه چیز ناگهان وقتی به هم ریخت که در دور سوم شورای شهر تهران سه قهرمان شاخص ورزشی بالاترین آرا را کسب کردند و منتخب مردم شدند: هادی ساعی قهرمان تکواندو و علیرضا دبیر و رسول خادم، کشتی گیرانی که در فهرستهای متفاوت قرار داشتند و به عنوان نامزدهایی اصلاح طلب، مستقل و اصولگرا به شورای شهر چهره ای کاملاً اسپورت دادند.

حالا سؤال این بود که چرا ورزشکاران چنین علاقه ای به سیاست ورزی نشان می دهند و سؤال بزرگتر این بود که به چه دلیل با چنین اقبالی از طرف عامه مواجه می شوند؟

سؤالی که با خیل نامهای ورزشی و غیرسیاسی در انتخابات هشتمین دوره مجلس بار دیگر اذهان را به خود مشغول کرده است.

سیاستمداران حمایت می کنند

"حضور ورزشکاران در این عرصه اصلاً بد نیست، حالا که مردم دوست دارند به ستاره هایشان رأی بدهند چرا ما این فرصت را به آنها ندهیم؟"

این تأییدی است از سوی حسین مرعشی قائم مقام ستاد ائتلاف اصلاح طلبان برای قرار گرفتن نام ستاره های ورزشی در فهرست این ائتلاف، تأییدی که البته پیش از مشخص شدن فهرست نهائی نامزدهای تأیید صلاحیت شده بر زبان آمده است.

در کنار این اظهار نظر، حمیدرضا حاج بابایی عضو هیئت رئیسه مجلس و از چهره های شاخص اصولگرایان نیز تأکید می کند که این بار هم چهره های ورزشی سهمی از فهرست این ائتلاف خواهند داشت.

اما اگرچه گرایشهای مختلف سیاسی بر سر استفاده از نامهای مشهور غیرسیاسی در فهرستهای خود اتفاق نظر دارند، مشخص است که این همسویی با استراتژیهای مشابهی به دست نیامده است.

ناظران معتقدند تکیه اصلاح طلبان به نامهای غیرسیاسی بیشتر از محدودیت این گروهها در ارائه لیستی از چهره های برجسته و شناخته شده ناشی می شود.

گرفتن چند کرسی بیشتر با جلو دادن مهره های ورزشی که راحت تر از فیلترهای تأیید صلاحیت رد می شوند و از محبوبیتی عمومی برخوردارند می تواند یکی از آخرین راهکارهای اصلاح طلبان برای شکل دادن به اقلیت مجلس باشد.

اما در سوی دیگر، حضور چهره های ورزشی در لیست اصولگرایان شاید به تلطیف این فهرست و جلب هر چه بیشتر آرا بینجامد.

به هر شکل با آنچه تاکنون اتفاق افتاده است می توان پیش بینی کرد که مجلس هشتم، ورزشی ترین مجلس از زمان شکلگیری پارلمان در ایران باشد.

در حالی که پیش از ثبت نام نامزدها حتی از ورود علی دایی، حسین رضازاده و عده ای دیگر از ورزشکاران به انتخابات نیز صحبت می شد، این اتفاق نیفتاد تا این دوره با شگفتی بیشتری همراه نشود.

اگرچه این تصور که با آرائی که از صندوقها بیرون می آید ستاره های بیشتری به مجلس نهم هجوم بیاورند هیچ دور از انتظار نیست.