مجید مجیدی: چرا سکوت پیشه کرده ایم

مجید مجیدی در یادداشتی با محکوم کردن توهین به پیامبر اسلام(ص) و قرآن، آورده است: امروز که ناپسندترین نسبتها به آن بزرگ و کتاب هدایتش قرآن داده می شود، سکوت همه جا را فرامی گیرد و جز یک  دو صدایی کم جان، هیچ کس فریاد نمی زند که چرا دوباره پس از قرنها به پیامبر(ص) نسبت شاعری می دهند و قرآنش را احساسات شاعرانه و خطاپذیر می خوانند!

مجیدی در یادداشت خود آورده است: خدای را شاکرم که در هیاهوی نغمه های ناساز، «آواز گنجشکها» بر گوشهای بسیاری شنیدنی آمد و بر چشمهای فراوانی دیدنی.

از انعکاس مثبت فیلم در این مدت کوتاه در میان گروه های مختلف و مخاطبان گوناگون سخن نمی گویم، اما در مقابل آنان که از تکرار و پیام تکراری فیلم سخن گفته اند، می گویم که هیچ ابایی ندارم که اعلام کنم، این فیلم مانند آثار قبلی من «بچه های آسمان»، «رنگ خدا»، «باران» و «بید مجنون» باز هم بر فطرت و نهاد پاک انسانی تأکید می کند. باز هم سخن از نیاز دنیای امروز یعنی معنویت است.

بدون تکیه بر معنویت، آن چنان که در جای جای جهان می بینیم، انسانها، گرگهای درنده ای خواهند شد که درندگان وحشی نیز شرمنده ددمنشیهای آنانند.

در شرایطی که جای خالی خدا بیش از هر زمان و عصری احساس می شود و تاریخ گواه آن که بدون خدا هر عملی مباح و آزاد است، باید آزادگان نگران باشند و از آن میان، هنرمندان آزاده نیز.در این صورت، چه باک از برچسب تکرار که اگر تکرار مذموم بود و ناپسند، باید اولین اعتراض و بزرگترین اعتراض را به پیامبران کرد که در طول اعصار و قرون، همه سخن تکراری بر زبان رانده اند و پیام تکرار «بازگشت به معنویت» را سر داده اند.

وقتی «آواز گنجشکها» در برلین به نمایش درمی آید و استقبال تماشاگران گوناگون و منتقدان ریز و درشت این چنین بهت انگیز و حیرت آور می شود، من بر این باور استوارتر می گردم که اخلاق و معنویت، گمشده عصر ما است و این مهم، جغرافیا و مکان نمی شناسند.

اعتراف می کنم که نگاه این چنینی و موفقیت و اقبال آنچنانی را وامدار مکتبی هستم که در آستانه رحلت بزرگ پیامدارش، رسول اکرم(ص) هستیم؛ وامدار پیامبری که پس از قرنها ندایش را می شنونم که فرمود: «من مبعوث شدم تا برتریها و مکارم اخلاقی را به اتمام رسانم»؛ وامدار رسول رحمتی که بر نهاد و فطرت پاک انسانی تکیه می کرد و می فرمود، هر انسانی بر فطرت پاک زاده می شود؛ حتی اگر پدران و مادرانی کافر و مشرک داشته باشد. وامدار پیامبری که نه تنها در عصر خود، بلکه امروز نیز مظلوم و جفا دیده است.

اگر روزگاری کودکان و دیوانگان سنگش می زدند و دندان و پیشانی مبارکش را می شکستند و در برابر اندیشمندان دور از خدا، شاعر و نادانش می  خواندند، در جهالت نوین نیز مانند جاهلیت اولی داستان تکرار می شود، نابخردان و کودکان صفتان با هجو و کاریکاتور با او به ستیز برمی خیزند و اندیشه ورزان دنیا طلب، شاعر و نادانش می خوانند و چون جهالت پیشین، قرآن را «اساطیر الاولین» می دانند.

آن روز که جشنواره فیلم دانمارک را به خاطر بی حرمتی به پیامبر مهربانی کنار نهادم، بسیاری آن اقدام را سیاسی و حکومتی خواندند. در دنیای آلوده، امروز کار به جایی رسیده است که ارزشها ضدارزش شمرده می شود و ضدارزشها، ارزش. هر عملی چون به مزاج ما خوش نیاید، در توهم خویش به جایی منسوبش می کنیم. اگر کسی از اعتقاد و باورش دفاع کند، وابسته خوانده می شود و اگر آسوده بنشیند تا به مقدساتش بدترین توهینها و نارواییها صورت گیرد، آزاده است. اینجا می گویم که من نه از موضع دفاع از حاکمیت و دولت که می دانید مرا با سیاست و سیاست پیشگی کاری نیست؛ که از موضع یک مسلمان، یک هنرمند پیرو مکتب اهل بیت(ع) انزجار خود را از آنچه یک به اصطلاح روشنفکر گفته است، اعلام می کنم و از همه آنان که در مقابل این جفای بی نظیر، سکوت پیشه کرده اند، گله مندم. حالا باید پرسید، اگر سیاست پیشه نیستیم، چرا وقتی چند کودک صفت و دیوانه رفتار با کاریکاتور به پیامبر(ص) ما توهین می کنند، آن موج به راه می افتد، اما امروز که از زبان خودی، ناپسندترین نسبتها به آن بزرگ و کتاب هدایتش قرآن داده می شود، سکوت همه جا را در بر می گیرد و جز یک دو صدایی کم جان، هیچ کس فریاد نمی زند که چرا دوباره پس از قرنها به پیامبر(ص) نسبت شاعری می دهند و قرآنش را احساسات شاعرانه و خطاپذیر می خوانند!

اگر آن روز که روشنفکران مذهبی، عصمت و علم غیب ائمه (ع) را زیر سؤال بردند و نفی کردند یا مسلمات تاریخی چون غدیر و شهادت حضرت زهرا(س) را افسانه خواندند و یا مانند همین قلم منحرف، زیارت جامعه کبیره را «مرامنامه شیعه غالی» برشمردند سکوت نمی کردیم، امروز جسارت را به مرحله پیامبر(ص) و قرآن نمی رساندند تا علناً پیامبر را فردی عامی و ناآگاه و هم سنگ افراد جاهلی بخوانند و قرآن، کلام الهی را محصول بشری بخوانند.

کسی که ادعای مولوی شناسی می کند و برای او بیش از معصومان ارج و اعتبار قائل است، بداند که به حکم مرادش مولوی، کافر است.

«گرچه قرآن از لب پیغمبر است/ هرکه گوید حق نگفت، آن کافر است